Το χρώμα του θανάτου

2

-τι θες να πεις;

-Τη λένε σαμάνθα Πάρκερ. Ετών 19, σπούδαζε ζωγραφική στο πανεπιστήμιο...

-Τι λες; Για ποια μιλάμε;

-Για την κόρη της ρόουζ Μπάρτον, την ξέρεις; Τον πλησίασε ξανά απλώς και μόνο για να δει το ολοένα κι αυξανόμενο σάστισμά του και για να ακουμπήσει τελικά μπροστά του μια κούπα αχνιστού τσαγιού.

-όχι, θα έπρεπε; Έπιασε την κούπα κι άρχισε να τη φέρνει προσεκτικά προς το στόμα του.

-όχι απαραίτητα, θα την ήξερες αν ήσουν μυημένος στον κόσμο της ζωγραφικής. Δίπλα στην κούπα πρόσθεσε κι ένα πιάτο με μπισκότα σοκολάτα.

-πες μου για το κορίτσι.

-σε περιμένουν στο σπίτι της. Ο επικεφαλής της σήμανσης είναι ήδη εκεί.

-γιατί δε μου τηλεφώνησες;

-γιατί το έμαθα 5 λεπτά πριν μπεις εδώ μέσα κατσουφιασμένος και...

-Πότε έγινε; Ποιος τη βρήκε; Από τι πέθανε;

-Χθες το βράδυ έγινε μάλλον. Τη βρήκε η καλύτερή της φίλη στο σπίτι της.

Ο γουίλιαμ έχωσε στο στόμα του ένα μπισκότο, άδειασε την κούπα του και σηκώθηκε βιαστικά. Άρπαξε το λαπτοπ το έβαλε στην τσάντα του και έκανε να πιάσει και το κινητό το οποίο εκείνη ακριβώς τη στιγμή άρχισε να κουδουνίζει. Ήταν η έλεν αλλά τώρα δεν προλάβαινε να απαντήσει. Άρχισε να περπατά βιαστικά προς την πόρτα αλλά η φωνή της λόρι τον σταμάτησε.

-Πού πας;

Την κοίταξε μπερδεμένος.

-Τι εννοείς;

-Ξέρεις που μένει η κοπέλα; χωρίς να περιμένει απάντηση του πέταξε ένα κομμάτι χαρτί κι έπειτα πήγε και κάθισε στην καρέκλα της. Είχε δουλειά να κάνει.

Η Σαμάνθα έμενε στον τρίτο όροφο μιας ολοκαίνουριας πολυκατοικίας, αδιάφορης κατά τα άλλα. Ο γουίλιαμ έφτασε έξω από το σπίτι κι ετοιμάστηκε να μπει όταν η πόρτα του διπλανού σπιτιού άνοιξε κι από μέσα βγήκε η Ρόμπιν Μάξουελ. Ήταν ψυχολόγος, γύρω στα 35 και είχε συνεργαστεί με τη σκοτλαντ γιαρντ πολλές φορές στο παρελθόν. Δίπλα της έστεκε μια ηλικιωμένη γυναίκα ντυμένη στα μαύρα από την κορυφή ως τα νύχια.

-Καλημέρα, γουίλιαμ, χαίρομαι που σε βλέπω αν και όχι κάτω από τις καλύτερες συνθήκες. Ο άνδρας έγνεψε ελαφρά συνοφρυωμένος.

-Πότε ήρθες;

-Πριν μισή ώρα. Μου είπαν πως με χρειάζονταν.