Dimple お | Choi Saeyoung

D12"Numara."

Saki Taniguchi

"Hey, Luciel."

Salıncağında hafifçe sallanırken bana döndü. "Evet?"

"Hani dedin ya, düzgünce tanışalım, diye. Haklıydın."

Biraz gülümsedi ve duruşunu düzeltti.
"Pekâlâ... O hâlde.." Düşünme pozisyonu aldı. Her hareketi komik ve samimiydi. "İlk sen başlamalısın.. Senden ilham alarak ben de lafa girerim böylece.."

"Tamam tamam sorun değil. Hmm... Adım Saki, soyadım Taniguchi. Resim çizmeyi severim. Bilgisayar ile de aram iyidir. Ve, bilgisayar oyunlarıyla da." Her bir cümlede ifadesi daha da ciddileşiyordu ve bu beni korkutmaya başlamıştı. Sanki, her özelliğim onu kendimden itiyormuş gibi hissettiriyordu. Öyle ki devam edesim bile gelmemişti. Ama yarım bırakmak saçma olurdu. "... Cips ve çikolatalı süt ve olmazsa olmazım hazır çorba ile hergün sıkça görüşürüz."

"Anladım. Tanıdığım birine çok benziyorsun. Adlarınız bile aynı." Sanırım bu yüzden yüzü o şekli almıştı ve bu biraz rahatlatmıştı...

"Anladım... O hâlde... Sıra sende?"

"Evet." Boğazını temizledi ve troll bir ifade ile bakmaya başladı. Salak salak gülümseyesim geliyordu. "Ben Luciel Choi. 14 yaşından beri bilgisayarla ilgileniyorum. Üniversiteye gidiyorum ama çalıştığım bir şirket de var. Kedi kaçırmayı severim." Anlattığı şeyler ile uyuşuyor oluşumuza bir de son maddesi eklenince mutluluğum eğlenceye dönmüştü ve gülmeye başlamıştım. Benim güldüğümü görünce yüzü ':3' gibi bir hâl alıyordu ve sevimliydi.. "Son olarak, cips ve olmazsa olmazım ph d pepper ile hergün sıkça görüşürüz." Benim cümleme gönderme yaptığını belirtmeye çalışırmışçasına göz kırptı. İçten ve samimiydi gerçekten, bunu kaçıncı kez söylediğimi bilmiyor olsam da.

"Oldukça benziyoruz..." kurduğum cümle ile hızla başını salladı. "Evet. Eğer istersen... Numaranı vermek ister misin?"

Biraz heyecanlanmıştım çünkü bu büyük bir adımdı ve atan taraf ben olmamıştım.

"O-olur?"

"Güzel o hâlde." Gülümsedi ve elini uzattı. Anlamamıştım. "Hm?"

"Telefonun. Kendimi kaydedeceğim."

"Aaa... Anladım. Bekle lütfen." Telefonu nereye koyduğumu unutmuştum heyecan ile ve elbette cebimde olduğunu anlayınca da aptallığıma lanet ettim.. Sonra da ona uzattım.

Kendi numarasını yazdı. "Bir ara mesaj atarsın uygun olduğunda."

"Tamam, teşekkür ederim." Heyecanımı belli etmemeye çalışarak gülümsedim.

"Ben teşekkür ederim." O da karşılık verdi gülümsememe.

Bugün ilginç ama güzeldi.

°°°
Aksiyon varî şeyler bir sonraki bölümde başlayacak bu yüzden bu bölüm kısa ve öz oldu...

Ama hazır ol çünkü diğer yb çok heyecanlı geçecek Reiss...

;)