The Green-Eyed Writer

22-Rewriting my life story

I smiled through my tears. I started typing and this was my response.

"Can I hug you right now? Thank you for the kind words. Wala na akong masabi."

"Ito hug! Cheer up na, huwag na tayo maging tanga sa susunod."

Napangiti ako sa sinabi ni Nine.

"Oo na, quotang-quota ka na sa kakasabi na tanga ako!"

---

I deactivated my FB and Twitter accounts for my Wattpad persona, para na rin sa ikatatahimik ng isipan ko. Inisip ko kung tatanggalin ko rin ang aking Wattpad account, pero huwag na. Kahit wala nang stories na naka-publish, I will keep it open for readers who want to post sa aking bulletin board.

I promised myself that I will look at it again kapag kaya na talaga ng aking kalooban. Sa ngayon, I will rebuild my life and try to find happiness. Hindi sa iniwan ako nito, kundi gagawa ulit ako ng panibagong buhay, na dala-dala ko na ang aking mga natutunan sa pamamalagi sa Wattpad.

During the first few days, tinitignan ko pa rin ang confession pages for anything said about me, bilang si VennyG. May mga nalulungkot na readers, and some were just bashing me.

Kahit ang daming puri sa iyo, may tatatak talaga sa isipan mo, at yun ang mga negative words.

But I don't have to define myself sa mga konting masasakit na salita na nakikita ko online.  Oo, masakit makita na sinasabi nila na "buti na lang nag-quit siya, wala siyang kwentang writer," o "deserve ko raw ang di na bumalik sa pagsusulat".

Ika nga ng lumang kanta, Nosibalasi. Sino ba sila? Buti na lang, narinig ko ang kantang ito sa radyo noong isang araw, and dumikit na ito sa aking isipan.

Simula ngayon, bubuuin ko na ang aking sarili, at babangon mula sa mga pagkakamali.

Hindi ito mangyayari overnight, alam ko iyon. But I know that one day, I will find real joy. Not because I'm "peymus" at maraming fans, kundi dahil pinili ko maging masaya, at kaya ko maabot ito at ibigay rin sa ibang tao.

---

Hindi ko agad napansin na Disyembre na pala. Nag-sink in lang sa akin when I got a text from Eri.

"Venny, Paskuhan tayo next week!"

Without second thought, pumayag ako. Naalala ko noong isang taon, na si Nessie dapat kasama ko, pero hindi natuloy.

Maybe it's time to create new and happier memories. Yes, it is.

When Paskuhan week came, masaya kaming nanood nila Eri at Trixie ng lantern parade. Pagkatapos ay nagkayayaan kami sa isang fast food joint para kumain.

"Hala, bakit ka nag-quit na sa Wattpad?!" Nanlulumong tanong ni Eri sabay kagat ng French Fries.

"Ayoko na," I smiled sheepishly at kumagat sa burger ko.

"Wala na sila General Santander!" Trixie whined.

"Bakit mo ito ginawa sa amin?!" Kunwaring umiyak si Eri sabay sandal sa balikat ni Trixie.

"Don't worry guys, hahanapin ko lang sarili ko."

"Ano yan, boyfriend mo si Wattpad? Tapos nakipag-break ka? Uy, three month rule lang ah, tapos go, go, go ulit!" Natawa si Eri sa naisip.

"Parang ganoon na nga," I grinned. "Pero ayoko na munang magsulat."

"Whatever happens, andito kami. At kung bumalik ka man, siguradong susuportahan ka pa rin namin, pati ng fans mo," Trixie assured me.

"Salamat ah."

Napangiti ako sa kanila. This time, isa itong ngiti na wagas.

Ready na akong harapin ang mga susunod na yugto sa aking buhay. I cannot rewrite the past, but I will start my story again. I'll make sure it will be a good story to tell.

A/N: "Nosibalasi" by Sampaguita is very timely in this day and age sa Internet. Para ito sa mga mahilig mambash na wala namang basehan.

Para rin ito sa mga mahilig mag-comment ng ibang stories at characters ng ibang authors sa mga similar genre stories na nababasa nila. But seriously, let's not do this to other authors. Friendly paalala lang. 😊

To be honest, muntik na akong mag-quit because of immature readers. But I realized, "sino ba sila?" Kilala ko sarili ko, and I'll write away, without giving a lot of weight to what others say. If ever, it's for my own improvement.