My Unexpected Hero *CHARDAWN* (Completed) (Book 1)

It's Easy to Say It's Hard to Let Go

Albert: nagbabakasakali ako na iwan mo siya

Dawn: iwan?

Albert: oo maghihintay ako para sayo

Dawn: wag mo akong intayin

Albert: mahal mo talaga siya noh

Dawn: (hindi sumasagot)

Albert: bakit? hindi mo ba siya mahal?

Dawn: (umiiyak ulit)

Albert: hindi mo siya mahal.

Dawn: hi-hindi

Albert: tarantado

Dawn: alam mo ba kung bakit hindi ko siya mahala

Albert: dahil ba sakin

Dawn: sige tatapatin kita oo dahil sayo dahil itong pesteng puso ko ikaw padin ang laman

Albert: I'm sorry

Dawn: no its not your fault.

Albert: I should've set you free

Dawn: And I should set myself free. You know palagi kaming nagaaway ni Richard

Albert: sorry

Dawn: no dont be. Hindi ko lang mabigay ang gusto nya na dapat meron siya

Albert: pagmamahal?

Dawn: kasama na din yun pero ang pinaka gusto nya ay maging tatay

Albert: siguro ngayon mabibigay mo na

Dawn: hindi ko alam

Albert: kailangan ko ng umalis

Dawn: sige

Albert: bye

Dawn: wait

Albert: (humarap kay Dawn)

Dawn: sana wag na tayo magkita

Albert: what?

Dawn: ayaw muna kita makita I want some space

Albert: ok kung yan ang gusto mo

Office ni Richard

Nagpupunas siya ng luha dahil narinig niya lahat ng pinagusapan nila Dawn at Albert

FlashBack

Alice: sige Dawn labas na ko (pinatong niya ang Cellphone niya sa may lamesa malapit kina Dawn)

Kinausap niya kasi si Richard kinaumaganhan ng tumawag si Dawn sa kanya kagabi at sinabi ni Richard na gusto niyang mapakinggan ang lahat ng paguusapan nila Dawn

End of FlashBack

Alice: hello chard nandyan ka pa?

Richard: oo nandito pa ko

Alice: ayos ka lang?

Richard: truth hurts pala noh? (laughs)

Alice: sige tumawa ka lang baka sakaling maibsan ang lungkot at sakit

Richard: sige salamat pala

Alice: ayos lang basta pag kailangan mo tulong ko nandito lang ako

Gretchen: Richard

Richard: o?

Gretchen: are you crying?

Richard: no

Gretchen: ok do you want to eat?

Richard: thank you but I need to go home right now

Gretchen: why?

Richard: my wife is waiting

Gretchen: I guess some other time?

Richard: maybe

Pagkatapos ng paguusap nila Albert at Dawn ay pumunta ito sa bahay nila Helen

Dawn: manang yung susi sa bodega amina na po

Manang: wala po ei nasa mommy connie nyo po

Dawn: paki tawag si manong driver

Manong: bakit po ma'am

Dawn: paki buksan nga po itong pinto dito

Manong: sisirain ko po?

Dawn: opo kailangan ko lang po

Nasira na yung pinto sa bodega at sinimulan ni Dawn yung mga sulat sa kanya ni Albert

maya maya ay nakita na niya ang hinahanap niya isa isa ay binasa niya ang mga ito at tuloy tuloy ang agos ng luha niya

Richard: manang nandito po ba si Dawn?

Manang: ay opo nasa bodega nga po ei

Richard: sige salamat po

Nakita ni Richard na umiiyak si dawn at agad niyang nilapitan ito at yinakap

Dawn: ang tanga ko

Richard: shh

Dawn: bakit naging mahina ako

Richard: hindi ka naman mahina

Dawn: ayoko ng umiyak

Richard: halika na doon muna tayo sa kwarto mo dito na tayo matulog

Dinala ni Richard si dawn sa kwarto nito at inantay na makatulog tska siya bumalik sa bodega para tignan ang mga nakasulat sa papel

Richard's P.O.V.

Ako lang pala ang kontrabida sa storya nila siguro I need to set her free dahil ayokong nahihirapan si Dawn.