Know Me || J.JK✔️

Hoofdstuk 34

Pov Mina
Een paar maanden zijn voorbij gestreken.
Zwervend op de straten van Seoul. Ik ben meerdere keren Jungkook bijna tegen gekomen. Maar winter komt eraan en het word kouder buiten.
Mijn appartement kan ik niet in want zodra ik daar binnen loop krijgt Jungkook een melding.

Ik weet niet meer waar ik heen kan gaan.
Terug gaan is geen optie, toch?
Ik ben bang, bang voor wat er gaat gebeuren, ik ben bang voor het donker in de avond.
Ik wil gewoon in Namjoon's armen rennen.
Wat ik ook doe ik kan ze niet vergeten.
Ik kan Namjoon niet vergeten.
Ik kan Jungkook niet vergeten,
Jin, Hoseok, Yoongi, Jimin en Tae.
Het liefst ga ik terug en blijf ik.

Ik ben bang voor de drukke straten van Seoul.
Ik ben bang zonder familie.
Wat ik ook doe, waar ik ook heen ga ik kan niet stoppen met denken aan de tijden die ik heb beleefd met de jongens.

Seoul wordt steeds kouder.
Er is zelfs sneeuw verwacht, Maar ik kan nergens heen.
Er valt maar één ding te doen.
Het enige waar ik echt tegen op kijk.
Ik moet Jungkook zoeken.

Ik loop de steeg uit en loop naar mijn auto die nog steeds op de zelfde plek staat.
Al mijn spullen liggen erin.
Ik open een doos waarop staat herinneringen.

Ik pak een fotolijst uit de doos een foto van mij en Jungkook genomen in het pretpark.
Ik leg de lijst terug en pak een andere foto uit de doos.
Op de foto sta ik met Namjoon mijn benen om zijn middel en zijn lippen op die van mij.
Ik veeg de tranen van m'n wangen en start de auto.

Ik kijk niet hoe ik rij en waar.
Ik rij de richting op die mijn gevoel tegen me zegt, het strand.
Ik parkeer de auto en loop het strand op.
Ik ga naar de rotsen.
Het geluid van het water dat tegen de rotsen kletst is rustgevend en het geeft een vertrouwd gevoel.
Ik denk aan het moment dat ik gewoon zelfmoord wilde plegen hier op deze rots.

Stel je voor dat ik dat had gedaan dan had ik hier nu niet gestaan.
En zelfs nu in de zwaarste momenten leef ik.
Stoppen is geen optie niet meer.
Ik moet verder gaan met leven.
Een huis zoeken en weer gaan leven.
Dit kan niet meer langer zo.
Ik stop mijn koude handen in de zakken van mijn leren jas.
In mijn rechter jaszak zitten sleutels en in de linker zit mijn telefoon.
Waarschijnlijk als ik mijn telefoon aanzet ziet Jungkook of Namjoon mijn locatie maar dat boeit mij even niet.

Ik pak mijn telefoon en zet hem aan.
Als mijn telefoon het eindelijk doet loopt hij vast van de hoeveelheid meldingen die ik binnen krijg.
Ik kijk naar de oproepen en zie alleen maar oproepen van de jongens.
Zelfs nog één vandaag van Namjoon.
Hij geeft dus echt niet op.
Ik open de camera van mijn telefoon en zet hem neer op een rots.
Ik zet hem op tien seconden en ga zelf staan op een rots.

Ik open instagram en klik op het plus icoontje.
Na twintig minuten twijfelen druk ik gewoon op het "plaats" knopje.

(zie foto media)

Ik plaats de foto met de caption 
"life can be hard but I'm still fighting💜"
Ik laat me vallen op de koude rots en probeer de tranen tegen te houden.