ထာ၀ရ ပုံပေ

Part 21 (Zawgyi)

"မင္း ဘယ္ေတြသြားေနတာလဲ။"

ဖဲလ္လစ္၏ ေျခေထာက္တြင္ ေက်ာက္ရွရာေတြထင္ကာ ဖုန္အလိမ္းလိမ္းျဖစ္ေနသည္။ စိုးရိမ္မွုေၾကာင့္ လုလိယက္စ္၏ ေလသံမာသြားသည္။ ဒါေပမဲ့ ဖဲလ္လစ္ သတိထားမိဟန္မတူ။ လုလိယက္စ္ရွိရာသို႔ လွည့္ၾကည့္ျပီး ျပံဳးျပသည္။ ထိုအျပံဳးေၾကာင့္ သူ႔ေရွ႕မွေကာင္ေလးသည္ ဖဲလ္လစ္မွ ဟုတ္ရဲ႕လားဟုပင္ အေတြး၀င္ရသည္။ စိတ္လိုလက္ရ ျပံဳးလိုက္ေသာ အျပံဳးသည္ ခ်စ္စရာေကာင္းလြန္းေနသည္။

"အဘတို႔နဲ႔ေတြ႔မလားလို႔ လိုက္ရွာၾကည့္တာပါဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ အေ၀းၾကီးမသြားပါဘူး။"

စကားသံသည္ တရင္းတႏွီးျဖစ္သည္။ လုလိယက္စ္ကိုဆိုလ်ွင္ အျမဲတမ္း ရိုးတိုးရွိန္းတိန္းႏွင့္ ခပ္ဟန္႔ဟန္႔ ဆက္ဆံတတ္သည့္ ဖဲလ္လစ္၏ အရိပ္အေငြ႔တို႔ မရွိ။

"စားလိုက္ဦး အရွင္။ ဆာေနျပီမဟုတ္လား။"

ယုန္ကင္ကို သူ႔လက္ထဲကမ္းေပးရင္း ေျပာေနသည့္ပံုစံေလးသည္လည္း လူမမာကို ျပဳစုေနသည့္ မိခင္တစ္ေယာက္ပံုစံရယ္ပါ။ ခံစားခ်က္ကင္းေသာ မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္မဟုတ္။ ယုန္ကင္မွ ေပါင္တစ္ေခ်ာင္းကို ဆြဲျဖဳတ္ကာ ဖဲလ္လစ္ကို ျပန္ကမ္းေပးလိုက္သည္။ သူ႔အတြက္ က်န္တစ္ေခ်ာင္းကို ျဖဳတ္ယူျပီး က်န္အစိတ္အပိုင္းကို မီးခဲနား ျပန္ေထာင္ထားလိုက္သည္။ ထင္းနံ႔စြဲကာ ဆားမပါေသာေၾကာင့္ ခါးသက္သက္ ျဖစ္ေနသလို ထင္ရေပမယ့္ အရသာရွိသည္။

"အရွင္ အရမ္း နာေနေသးလား။"

"အင္း..နာေနေသးတယ္။"

"ဗ်ာ..ဟုတ္လား.."

ဖဲလ္လစ္ စိတ္ပူသြားဟန္ရွိသည္။ လုလိယက္စ္နားသို႔တိုးလာျပီး ဒဏ္ရာရွိရာ ငုံ႔ၾကည့္သည္။ "ခြင့္ျပဳပါ" ဟု ခပ္တိုးတိုးေျပာရင္း နဖူးေပၚသို႔ လက္ဖ၀ါးတင္လိုက္သည္။ အဖ်ားေသြးမက်ေသးေပမယ့္ လမ္းေလ်ွာက္မည္ဆိုလ်ွင္ ၾကိဳးစားကာ လမ္းေလ်ွာက္လို႔ရသည္။

ဒါေပမဲ့ လုလိယက္စ္ ဒီေနရာက မခြာခ်င္ေသး။ အံ့ၾသဖို႔ေတာ့ေကာင္းသည္။ ခမ္းနားမွုမ်ားႏွင့္ ၀န္းရံေနခဲ့ေပမယ့္၊ အျခံအရံမ်ားႏွင့္ ျပည့္စံုေနခဲ့ေပမယ့္ သူ႔ဘ၀သည္ စည္းမ်ဥ္းေဘာင္မ်ားအတြင္း ေနထိုင္လွုပ္ရွားေနရသူ တစ္ေယာက္လို ျဖစ္ခဲ့သည္။ တာ၀န္ေတြ၊ ၀တၱရားေတြ၊ ေစာင့္ထိန္းစရာေတြ၊ ငဲ့ညွာစရာေတြ ဒါေတြသည္ ႏြယ္ပင္မ်ားလို သူ႔ကို ရစ္ပတ္ထားခဲ့သည္။