ထာ၀ရ ပုံပေ

Part 17 (Zawgyi)

"ဒါေပမဲ့ တို႔ေတြးေနမိတာ တျခားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတယ္ ဖဲလ္လစ္ရာ။"

သူမရဲ႕စကားအဆံုးမွာ အထိန္းေတာ္ၾကီးထံမွ ရွိဳက္သံတစ္ခ်ိဳ႕ထြက္ေပၚလာသည္။ ဖဲလ္လစ္ မ်က္ရည္မက်ပါ။ ခံရခက္ေအာင္ ၀မ္းနည္းေပမယ့္ ခုတင္ထက္မွ သူမကို စူးစိုက္ၾကည့္ေနရံုသာ။ အေစခံမ်ားအေပၚ ခ်စ္ခင္သနားတတ္ကာ ကူညီေဖးမေပးဖို႔ ၀န္မေလးသည့္ သူမကို အခုေတာ့ ဘယ္သူမွ မကူညီေပးႏိုင္ေတာ့။ ခပ္ေဖာင္းေဖာင္းျဖစ္ေနေသာ ၀မ္းဗိုက္ငယ္ထက္မွာ သူမ၏လက္ကို သာသာေလးအုပ္တင္ထားသည္။

သူမ၏ ၀မ္းဗိုက္ထဲတြင္ ဖဲလ္လစ္ကို ပိုင္ဆိုင္သည့္ အရွင္သခင္၏ ရင္ေသြးငယ္ရွိသည္။ ထိုရင္ေသြးငယ္သည္ လွုပ္ရွားမွုမရွိ။ ေသဆံုးေနခဲ့သည္မွာ ၾကာျမင့္ခဲ့ျပီဆိုတာကိုေဆးပညာႏွင့္မစိမ္းေသာ သူ နားလည္သည္။ အသက္မရွိေတာ့ေသာ ထိုရင္ေသြးငယ္သည္ သူႏွင့္အတူ မိခင္ျဖစ္သူကိုပါ ေလာကၾကီးထဲမွ ေခၚေဆာင္သြားလိမ့္မည္ျဖစ္သည္။

သူမကို ဖဲလ္လစ္ မေသေစခ်င္။ သူမကို စေတြ႔ခဲ့စဥ္က မနာလိုမွုမ်ား၊ မုန္းတီးမွုမ်ားႏွင့္ လက္မခံခ်င္ခဲ့။ သို႔ေပမယ့္ အတူေနခဲ့ၾကေသာ ႏွစ္မ်ားအတြင္း ဖဲလ္လစ္အတြက္ ခ်စ္ခင္ၾကင္နာတတ္ေသာ အစ္မတစ္ေယာက္လို ျဖစ္လာခဲ့သည္။ အန္နီရာဆိုေသာ သူမသည္ ခ်မ္းသာၾကြယ္၀မွုမ်ား၊ ျပည့္စံုကံုလံုမွုမ်ားႏွင့္ ျခံရံထားေပမယ့္ အထီးက်န္ဆန္ေနခဲ့သူေလး ျဖစ္သည္။ ဘ၀တူအေစခံမ်ား၏ ဖယ္ေရွာင္မွုႏွင့္ အထက္တန္းလႊာမ်ား၏ ရြံရွာမွုမ်ားၾကားမွာ တစ္ေယာက္တည္း သီးသန္႔ေနတတ္ေသာ ဖဲလ္လစ္ကို စာနာနားလည္ေပးခဲ့သည္။ ခ်စ္ခင္ေပးခဲ့သည္။သူမသည္ သူ႔အတြက္ အရွင္သခင္၏ဇနီးမယား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သခင္မတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း ငယ္ေပါင္းၾကီးေဖာ္ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္လို သံေယာဇဥ္ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။

"မင္းကို စိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္တယ္ ဖဲလ္လစ္။ မင္းအတြက္ တို႔ အားလံုးစီစဥ္ေပးခဲ့မယ္။ မင္း ေပ်ာ္ရမွာပါ။"

စကားအဆံုးမွာ သူမ မ်က္ႏွာေလး နာက်င္မွုေၾကာင့္ မဲ့သြားသည္။ စကားမေျပာႏိုင္ေတာ့ဘဲ နားထင္ေၾကာေတြထင္းလာေအာင္ နာက်င္မွုကို ၾကိတ္မွိတ္ခံစားေနသည္။ လွုိက္ဖိုေနေသာ ရင္ဘတ္သည္ လွိုင္းထန္ေသာ ပင္လယ္ျပင္တစ္ခုလို။ အထိန္းေတာ္ၾကီး၏ စိုးရိမ္တၾကီး ေမးျမန္းေနမွုကို ဖဲလ္လစ္ ၾကားတစ္ခ်က္၊ မၾကားတစ္ခ်က္ျဖစ္ေနသည္။