BAB 1

5.9K 17 0
                                    

"SAYANG... sayang." Aku buka mata. Argh, silaunya. Aku tak mampu nak buka mata. Sayup-sayup aku dengar suara perempuan.

"Doktor! Doktor!"

Derap kaki kedengaran. Aku nampak figura perempuan depan aku. Aku cuba buka mata lagi. Dalam kesamaran, kali ni aku nampak bayang lelaki. Aku kenal siapa dia ni. Dia doktor.

"Dani. Macam mana awak rasa sekarang?"

Aku rasa sakit kepala. Aku bingung. "Maaf tapi macam mana saya boleh ada kat sini? Hmm, awak siapa?" Aku tanya perempuan depan aku. Kali ni, dia pula yang bingung. Kami berpandangan sesama sendiri. Senyap dalam menanti jawapan yang tidak pasti.

"Awak tahu siapa nama awak?" tanya doktor tu. Aku baru sedar aku tak tahu siapa aku. Siapa aku? Nama aku? Umur aku? Aku kat mana sebenarnya? Sakitnya kepala aku! "Tak, doktor. Saya tak ingat siapa saya. Saya tak ingat apa-apa!"

Doktor cuba tenangkan aku. "Bertenang. Nama awak M. Dani. Awak kemalangan sebulan yang lepas. Dalam tempoh tu awak koma. Baru sekarang awak sedar. Dia isteri awak, Puan Ara." Doktor menunding ke arah Ara. Isteri aku. Aku pandang dia yang kelihatan takut. Resah. Mungkin gembira. Dia cantik. Berbaju hitam lengan panjang. Rambut hitam pekat dan lurus. Kulitnya putih. Putih pucat. Macam tak ada darah pun ada. Ah, aku tak ingat langsung dia ni. "Maaf. Saya tak ingat." Aku kehilangan kata.

"Kepala awak mengalami hentakan yang kuat akibat daripada kemalangan tu. Dan saya rasa Encik Dani menghidap amnesia. Traumatic amnesia," katanya sambil pandang isteri aku. "Encik Dani tak dapat mengingati identiti diri dan peristiwa lampau tapi awak berdua jangan risau. Keadaan Encik Dani mungkin kekal atau mungkin pulih. Tapi makan masa." Dia tengok pula kepala aku. Aku pegang kepala aku. Yup. Ada bandage besar kat sebelah kanan kepala aku ni. Macam manalah aku boleh kemalangan.

"Kami akan jalani beberapa ujian lagi ke atas awak. Awak kena stay lagi di hospital untuk beberapa hari. Awak jangan risau sebab awak ada Puan Ara yang boleh bantu untuk pulihkan ingatan awak sedikit demi sedikit," katanya sambil tersenyum kepada Ara. Ara angguk saja. Aku pula berlagak tenang. Sebenarnya masih blur. "Saya pergi dulu. Nanti saya akan datang semula untuk pemeriksaan lanjut. Apa-apa tekan aje butang tu. Nanti nurse datang." Doktor pun berlalu pergi meninggalkan aku dan Ara.

Kami senyap untuk seketika. Aku tak tahu nak cakap apa. Aku tak ingat apa-apa pun. Awkward. Satu-satunya informasi yang aku tahu sekarang ni, aku lelaki. Aku cuba senyum kepada Ara. Ara pun senyum kat aku. Cantik dia ni. "Macam mana awak rasa sekarang? Kepala awak sakit?" Dia pun mula conversation. Masa aku bangun tadi, aku ingat lagi dia panggil aku sayang. Mungkin dia kekok kut. Atau mungkin aku mengalami gangguan ingatan lagi sebentar tadi?

"Ha, saya okey. Tak sakit mana pun. Hmm, lama juga saya koma, kan? Kesian awak jaga saya lama." Dia senyum.

"Tak apa. Yang penting sekarang saya bersyukur sangat yang awak dah sedar. Kira teruk juga kereta awak remuk. Nasib baik badan tak ada yang patah-patah. Cuma kepala awak yang terhentak kuat."

"Macam mana saya boleh accident?"

"Awak dalam perjalanan ke tempat kerja. Saya pun tak pasti macam mana awak boleh accident. Tapi kereta awak terbabas dan terlanggar pokok."

Aku diam. Aku cuba mengingati kembali peristiwa tu. Argh, aku tetap tak ingat apa-apa. Aku tengok tangan aku. Banyak luka kecil. Aku cuba gerakkan kaki aku. Dua-dua bergerak. Lega. Tapi aku dapat rasa badan aku sakit-sakit.

"Awak jangan banyak sangat fikir. Saya ambilkan makanan dan minuman untuk awak okey. Oh, ya. Saya nak call mak saya. Mesti dia gembira dengar awak dah sedar." Hmm, mak? Aku ada mak ke? "Err, Ara. Saya ada parents tak?" Aku tanya Ara. Dia pandang aku macam serba salah nak jawab. "Parents awak dah meninggal Dani. Ayah awak meninggal masa awak masih kecil. Mak awak pula meninggal dua tahun yang lepas."

"Oh..." Itu aje reaksi aku. Tak tahu nak sedih atau tak. Aku tak ingat pun siapa dia orang. "Saya pergi sekejap ya." Aku angguk saja. Lepas Ara keluar, aku pusing kanan. Pandang ke arah tingkap bilik hospital. Langit biru cerah saja kat luar. Aku nak sangat tengok diri aku. Aku ni handsome ke? Aku pegang muka aku. Kalau Ara cantik, mestilah suami dia pun kacak. Aku tertawa sendiri.

Ara. Dia nampak baik. Aku rasa tenang aje tengok muka dia. Walaupun aku langsung tak ada memori tentang dia, tapi aku rasa dah kenal lama dengan dia. Aku rasa selesa dengan dia. Aku harap dia dapat bantu aku pulihkan ingatan aku. Aku nak ingat siapa Ara, dan siapa aku sebelum ni.

GHAIRAHWhere stories live. Discover now