Five
"Elos, please... I'm sorry. I-I didn't know."
Nangunot ang noo ko sa paghagulgol ni Antonia sa telepono. My heart contorted in both pain and anger for the little angel we lost because of this psycho.
"Fucking face me, Antonia! Huwag mo akong pagtaguan! Hindi 'yan uubra sa akin, hahanapin kita! Unless, you're planning to fucking fly like a run away criminal now! I can still sue you!" I hissed angrily.
She cried painfully but I'm numb for her dramas. She killed my child! She fucking killed an innocent child!
I went to their house, but Chelle just kneeled down to apologize for her daughter's fault. I don't know how thick Antonia's face to even let her mom did the kneeling when I wanted her do that in front of Ametrine and I'll still sue her. Anger really consumed me, sumasabay pa ang pag ayaw ni Ametrine sa akin sa araw-araw. Gabi-gabi siyang nagigising dahil sa panaginip at umiiyak, kung puwede ko lang siyang iwanan para habulin si Antonia at pagbayarin sa lahat ng nagawa ay ginawa ko na. Hindi ko magawa iyon sa panahong ito. Even how much I want to strangle Antonia using my bare hands, I couldn't just leave Met like this.
I let Primiel do the searching, alam kong mapagkakatiwalaan ko siya roon at ngayon ay tumawag nga si Antonia gamit ang ibang numero.
"H-Hindi na ako magpapakita kahit kailan, Elos. Please, forgive me. I don't wanna be jailed. Ayoko ring magpakita sayo dahil alam ko ang galit mo. I'm so sorry, Elos."
Pumikit ako ng mariin, nag-iinit ang mga mata ko sa pigil na emosyon lalo pa't pilit sumusuksok sa isip ko ang senaryo na nasasaktan si Met.
"Tangina, Antonia. Hindi kita mapapatawad. I want you to fucking feel the pain we're feeling! Did you ever think about Ametrine, huh? You psychotic bitch need to be inside a four wall room without anyone but your own evil self and regret what you did!" halos maluha kong sambit sa mariin at kontroladong tinig.
Malakas pa rin ang pag-iyak niya, puno ng pagsisisi. This fucking bitch, anong magagawa ng pag-iyak niya sa pagkawala ng anak ko? Anong magagawa noon sa nararamdaman ni Met? Anong magagawa noon sa sakit at galit na nararamdaman ko? Mapapaamo ba ako niyan? Mabubuhay ba niyan ang anak kong nawala?
"Ayoko idamay ang magiging anak mo kung sakali, pero tangina talaga. Do you even know how painful it is, Antonia? Kulang 'yang nararamdaman mo, at walang magagawa ang sorry mo kahit lumuha ka pa ng dugo. You're a killer! Tandaan mo 'yan! Leave the place now before I haunt you down and kill with my own hands. This is my last warning. I don't wanna see your face, ever again."
Alam niyang buntis si Met, she was informed! Kaya hindi ako makapaniwala na nagawa niyang saktan si Met sa kaalamang iyon, she's just so fucked up.
I ended the call and hold my cellphone tight, I closed my eyes and tears cried quietly. Nagyuko ako ng ulo at pilit inalis sa isip ko ang lahat ng galit, babalik ako sa kuwarto ni Met at ayaw kong magmukhang wala sa sarili kung haharapin siya. Huminga ako ng malalim at pinalis ang luha sa mga mata bago tumalikod.
I just want to close the door of anger and emotions, Met needs me more than I need to haunt Antonia in this situation. Diyos na ang bahala sa kanya at huwag na huwag ko lang siyang makikita ulit dahil hindi ko kakalimutan na siya ang pumatay sa anak ko.
Forgiveness isn't for her.
My eyes caught Mama on the door of my spare room, she's just standing there while looking blankly. Huminga ako ng malalim at lumapit sa kanya, I forced a smile. It's been almost a year since she woke up from a comatose caused by the accident. Nakikinig siya. Minsan naisip ko na ang lahat ng bagay ay may kapalit, nawala ang anak ko kasabay ng pagbalik ni Mama.
