My killer

Κεφάλαιο 8ο

Το ξυπνητήρι μου χτύπησε νωρίς νωρίς σήμερα. Ήρθε η μέρα που θα γύριζα Νέα Υόρκη και πάλι όσο και αν αυτές τις δύο μέρες με έχουν τρελάνει όλοι με το να προσπαθούν να με πείσουν να μείνω εδώ για να είναι ασφαλής.
Σηκώθηκα γεμάτη όρεξη και αφού πήγα στο μπάνιο και έπλυνα το πρόσωπο μου και τα δόντια μου,πήγα να ντυθώ. Έβαλα τα κατάλληλα ρούχα για βροχή μιας και που έξω έριχνε καταρρακτώδη βροχή και πήγα να ξυπνήσω τα δύο γαϊδούρια που έμεναν μαζί μου...Ναι τον Άρον και τον Jason λέω.

Πήγα πρώτα να ξυπνήσω τον Άρον. Άνοιξα την πόρτα του δωματίου του σιγά σιγά και τον πλησίασα.
"Άρον ξυπνά καμάρι μου.Σηκω να ετοιμαστείς σιγά σιγά." Είπα ψιθυριστά.
"Μμμμμ..."
Οι αγελάδες έν δράση.
"Αγελαδιτσα της Φαγε ξυπνά." Είπα αυτή την φορά με κανονική φωνή σκουντωντας τον.
"Έλα ξύπνησα μωρεεε." Είπε γκρινιαζοντας.
"Χαίρομαι. Πήγαινε ξυπνά και τον Jason,ετοιμάστε τα πράγματα σας και ελάτε κάτω να φάμε πρωινό και να φύγουμε."
"Πωωω βιασύνη να φύγεις από..." είπε και κοίταξε το κινητό του. "Απο τις 6 η ώρα το πρωί!!!Καλά είσαι τρελή μωρή;;;Με ξύπνησες 6 η ώρα γιατί εσύ θες να πας να πεθάνεις;;Κάτσε δεν άνοιξαν ακόμη τα γραφεία τελετών." Είπε και ξανά ξάπλωσε. Εεεε ρε που έχω μπλέξει.
"Άρον άι σιχτίρ πρωινιατικα. Λοιπόν αν σε 10 λεπτά δεν έχεις ξυπνήσει τον Jason και δεν έχετε αρχίσει να ετοιμάζετε πράγματα εγώ σας παρατάω και φεύγω." Του είπα φωναχτά.
"Εεεε ρε που έχω μπλέξει ο δολοφόνος."
"Σκάσε." Φώναξα κατεβαίνοντας την σκάλα.
Πήγα στην κουζίνα και άρχισα να ετοιμάζω πρωινό. Τους έφτιαξα αυγά με τοστ και πορτοκαλάδα.
Σιγά σιγά άρχισαν και κατέβαιναν τα βλαμμένα.
"Βρε καλώς τους. Καλημέρα." Είπα χαμογελαστά.
"Τι σου κάναμε και μας ξύπνησες από τις 6 η ώρα;;;" ρώτησε ο Jason.
"Πολλά και διάφορα τα οποία δεν είναι της παρούσης στιγμής." Του απάντησα χαμογελαστή κάνοντας τον να πάρει το μυνημα. Όχι που νόμιζε ότι είχα ξεχάσει την μαλάκια που έγινε στην πισίνα.
"Λοιπόν πάμε άμα είναι." Είπε ο Άρον.
"Ναι πάμε. Τα πήρατε όλα;;" ρώτησα κοιτώντας και τους δυο.
"Ναι μαμά." Απαντησε ειρωνικά ο Άρον.
"Καλά ειρωνεψου εσύ. Αν ξεχάσεις κάτι εγώ δεν ξανα γυρίζω πισω." Του είπα θυμωμένα.
"Όλα τα έχουμε πάρει Δίδω. Πάμε." Είπε ο Jason κάπως σφιγμένος. Κάποιος θύμωσε...ξύδι.
Βγήκαμε από την πόρτα που οδηγεί στο γκαράζ και αφού τα κλείδωσα όλα,μπήκαμε μέσα στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε.
Αυτή τη φορά συνοδηγό είχα τον Jason μιας και ο Άρον ήθελε να κοιμηθεί. Τι βόδι Θεέ μου αυτό το παιδί.
"Δίδω σχετικά με το περιστατικό στην πισίνα...να..Εγώ ήθελα να σου ζητήσω συγγνώμη. Ήταν μια στιγμή αδυναμίας." Είπε ο Jason με σκημενο το κεφάλι. Ευτυχώς ο Άρον κοιμόταν σαν βόδι και δεν άκουγε.
"Άκου Jason εφόσον όπως λες ήταν μια στιγμή αδυναμίας και εφόσον εκείνο το βράδυ μου έδειξες ξεκάθαρα πόσο άσχημα αισθανθηκες και πόσο δεν ήθελες αυτό το φιλί,τότε δεν χρειάζεται να το συζητάμε. Δεν θα ξανά συμβεί και όπως και μου ζήτησες,θα είναι λες και δεν έγινε ποτέ. Πουφ σαν σκόνη." Του είπα.
"Ναι φυσικά. Αυτό το φιλί δεν σημαινε κάτι για εμένα."
"Είδες;;;Όποτε γιατί να βασανίζεις το μυαλουδάκι σου. Όλα καλά." Του είπα χαμογελώντας.
Δεν το ήθελε αυτό το φιλί. Ήταν ξεκάθαρο από την πρώτη στιγμή. Απλά για κάποιον λόγο είχα μια ελπίδα ότι ίσως κάτι να αισθανόταν για εμένα,αλλά τίποτα. Οπότε προχωράω την ζωή μου,άλλωστε σιγά τι έγινε,ήταν απλά ένα φιλί.

Κατά το μεσημέρι φτάσαμε Νέα Υόρκη. Πόσο μου είχε λείψει. Εδώ και έναν μήνα είμαι μακρυά από όλους και η αλήθεια είναι ότι είχα βαρεθεί. Μου είχαν λείψει οι γονείς μου και οι φίλοι μου.
Μόλις φτάσαμε ανεβήκαμε και οι τρεις στην εταιρία.
"Παιδάκια μου ήρθατε." Είπε η μαμά μου αγκαλιάζοντας εμένα και τον Άρον. "Jason ευχαριστώ πολύ που βοήθησες τα παιδιά μου. Το εκτιμώ πολύ να ξέρεις." Είπε στον Jason.
"Έκανα αυτό που έπρεπε κυρία Πετράκη." Είπε ο Jason χαλαρός.
"Και για αυτό θα πληρωθείς αδρά." Είπε ο μπαμπάς μου από πίσω.
Ο Jason απλά έγνεψε.
"Παιδιά μου." Είπε παίρνοντας μας αγκαλιά. "Δίδω δεν έπρεπε να έρθεις." Μου είπε χαϊδεύοντας μου τα μαλλιά.
"Δεν άντεχα άλλο απομονωμένη από όλους και από όλα μπαμπά. Βαρέθηκα αυτό το κρυφτό. Ήρθα εδώ και θα παλέψω για την ζωή μου. Θα δώσω μάχη και ας την χάσω. Τουλάχιστον θα ξέρω πώς πάλεψα αντρίκια και δεν κρυβομουν σαν καμία δειλή." Είπα αποφασιστικά.
"Δίδω θα καταστραφούμε αν χαθείς." Είπε η μαμά μου βουρκωμένη.
"Δεν θα πάθω τίποτα μαμά. Θα με μάθουν ο μπαμπάς,ο Άρον,εσύ,ο Ίων αλλά και ο Jason τα κόλπα σας και θα γίνω ανίκητη." Της είπα αγκαλιάζοντας την.
"Με μεγάλη μας χαρά." Απάντησαν και οι τρεις με ένα στόμα. Κάτι που με έκανε να χαμογελάσω και να νιώσω ότι ανήκω κάπου μετά από πολύ καιρό.
"Ωραία από αύριο ξεκινάει η εκπαίδευση μου. Τώρα πάω στο γραφείο μου να ηρεμήσω και να πάρω τις φίλες μου να έρθουν για καφέ." Τους είπα χαιρετοντας τους και πηγαίνοντας προς το γραφείο μου.
Αχ γραφειακι μου ποσό μου είχες λείψει.
Είχα το πιο χαρούμενο και φωτεινό γραφείο στην εταιρία.

Μόλις έκατσα στην καρέκλα μου πήρα τηλέφωνο την Άλκηστης.
"Δίδω;;;Εσύ είσαι;;" ρώτησε έκπληκτη η Άλκηστης.
"Ναι εγώ είμαι." Απάντησα γελοντας.
"Καλά που έχεις εξαφανιστεί εδώ και έναν μήνα. Πέθαναμε από την αγωνία μας." Φώναξε.
"Άσε τις φωνές και ελάτε με την Υακινθη στο γραφείο μου. Έχω να σας πω πολλά."
"Και εμείς έχουμε να σου πούμε πολλά. Όπως το ότι από τότε που εξαφανίστηκες μας παρακολουθούν εμένα και την Υακινθη και το ότι έχουμε πεθάνει από τον φόβο μας."
"Άλκηστης τι λες;;Σας παρακολουθούν;;;" ρώτησα φρικαρισμενη.
"Ναι κάθε μέρα γιατί;;"
"Άλκηστης καθίστε εκεί που είστε.. μην έρθετε εδώ. Θα βρω τρόπο να έρθω και να σας εξηγήσω." Είπα τρομοκρατημένη.
"Δίδω με τρομάζεις. Τι γίνεται."
"Κινδυνεύουμε." Είπα κοφτά.

Γειααα 😁😁😁
Ελπίζω να σας άρεσε 🌟🌟🌟