My killer

Κεφάλαιο 5ο

Κατέβηκα με τον Jason στο γυμναστήριο στο υπόγειο του σπιτιού. Ήταν τόσο τέλειο αυτό το μέρος. Ήταν το μέρος που μπορούσα να ξεσπάσω την ένταση και τα νεύρα μου και να εκτονωθω.

"Λοιπόν έτοιμη να σε νικήσω;;;" ρώτησε ο Jason.
"Σαν πολύ αυτοπεποίθησή δεν έχεις;;;"  τον ρώτησα γελώντας.
"Αυτό θα το δούμε." Είπε και ξεκινήσαμε την πάλη.
Δεν τον λυπομουν καθόλου. Άλλωστε του ταίριαζε το μελιτζανι στην μούρη.
"Οκ οκ παραδινομαι...Όσο καλός είμαι με τα όπλα και τα μαχαίρια τόσο χάλια τα πάω με το ξύλο.Άσε που δεν μπορώ να σε χτυπήσω ρε φίλε. Είσαι γυναίκα και μια γυναίκα που δεν έχω εντολή να την σκοτώσω,δεν την ακουμπάω." Είπε ο Jason σηκώνοντας τα χέρια ψηλά.
"Παραδέξου ότι είσαι γατάκι και άστα αυτά." Είπα γελώντας. Αλλά μου έκοψε το γέλιο αρπάζοντας με και κολλώντας τα σώματα μας στον τοίχο.
"Για το αν είμαι γατάκι ή όχι δεν θες να στο αποδείξω γατούλα. Πίστεψε με είμαι πολλά περισσότερα από όσα μπορείς να φανταστείς." Ψιθύρισε στο αυτί μου. Και εγώ ανατρίχιασα ολόκληρη...σκατα.
"Αααμ ναι οκ ξεκόλλα από πάνω μου αιμοβόρε δολοφονε." Είπα προσπαθώντας να κρύψω την αμηχανία μου.
Ξαφνικά από το σαλόνι ακούστηκαν πυροβολισμοί.
"Άρον." Ψιθύρισα.
"Δίδω εσύ μείνε εδώ." Είπε ο Jason ήρεμα.
"Όχι δεν υπάρχει περίπτωση. Πάνω είναι ο αδερφός μου." Είπα αποφασιστικά.
"Δίδω για μια φορά κανε αυτό που σου λένε και μείνε εδώ."
"Όχι είπα. " είπα ενώ ανέβηκα την σκάλα. Ακούστηκαν ξανά πυροβολισμοί και εγώ κρύφτηκα πίσω από τον πάγκο της κουζίνας.
"Δίδω." Ψιθύρισε ο Jason ανεβαίνοντας την σκάλα. Του έκανα νόημα να κάνει ησυχία. Είχε ένα ανήσυχο βλέμμα.
Μπουσουλησα σιγά σιγά μέχρι το σαλόνι και είδα τον Άρον χτυπημένος στο χέρι.
"Άρον είσαι καλά;;" ρώτησα ανήσυχα.
"Μας ανακάλυψαν Δίδω. Πρέπει τώρα και όλας να φύγουμε από δω. Κινδυνεύεις." Μου είπε παίρνοντας με αγκαλιά.
"Πρώτα θα φροντίσουμε την πληγή σου.Jason ανάλαβε τον,εγώ πάω να ετοιμάσω τα πράγματα μας." Είπα και ανέβηκα γρήγορα στον πάνω όροφο. Πήρα τηλέφωνο τον μπαμπά μου.
"Έλα Δίδω μου. Έγινε κάτι;;;Σας είχα πει να με πάρετε μόνο σε περίπτωση ανάγκης."
"Μπαμπά μας βρήκανε. Πριν λίγο έπεφταν οι πυροβολισμοί σαν χαλάζι. Τραυματίστηκε ελαφρά στον ώμο ο Άρον." Είπα με μια ανάσα.
"Οοο Θεέ μου. Δίδω είστε καλά;;Ο Άρον είναι καλά;;;" ρώτησε ανήσυχα ο μπαμπάς μου.
"Ναι μπαμπά είμαστε μια χαρά. Σε πήρα απλά για να ξέρεις ότι φεύγουμε από δω. Θα σε πάρω το βράδυ να σου πω που είμαστε."
"Εντάξει. Να προσέχετε κορίτσι μου. Θα περιμένουμε τηλεφώνημα σου,εγώ και η μαμά σας. Φιλάκια."  Είπε και κλείσαμε το τηλέφωνο.
Σε λίγη ώρα κατέβηκα κάτω με τα πράγματα μας.
"Λοιπόν φύγαμε." Τους είπα.
Μπήκαμε μέσα στο αμάξι. Θα οδηγούσα εγώ.
"Δίδω που θα πάμε;;;" ρώτησε ο Άρον.
"Θα δείτε. Εκεί που θα πάμε θα πάμε οδικός.
"Σνακ για τον δρόμο πήραμε;;" ξανά ρώτησε ο Άρον.
"Άρον για το Θεό αν δεν έχουμε πάρει θα πάρουμε από τον δρόμο." Είπα.
"Καλά τότε."
Σαν παιδάκι έκανε ώρες ώρες.
Οδήγησα πολλά χιλιόμετρα. Στο μεταξύ και οι δυο τους είχαν ξεραθεί στον ύπνο. Αααα ρε αντρακια σκληρά 😂😂😂
Σταμάτησα σε ένα βενζινάδικο,έβαλα βενζίνη,πήρα σνακ και συνέχισα τον δρόμο μου. Σε μια ώρα θα είμασταν Φορκς. Στο Φορκς είχα δικό μου σπίτι. Μόνο εγώ γνώριζα την τοποθεσία του μέχρι τώρα. Ούτε ο Άρον ήξερε ούτε οι γονείς μου.
Ήταν χωμένο στο δάσος. Πολύ μέσα στο δάσος. Ναι είχαμε κόλλημα με τα δάση. Βρίσκαμε την ηρεμία μας. Εκεί δεν υπήρχαν ούτε όπλα,ούτε μαχαίρια, εκεί είμασταν μόνο εμείς σαν οικογένεια.
Μόλις μπήκαμε στο Φορκς. Πόσο μου άρεσε αυτό το μέρος. Έρχομαι πολλές φορές εδώ. Κάνεις δεν με ξέρει και αυτό είναι το ατού μου.
Μόλις φτάσαμε μπροστά από σπίτι,άνοιξα την πόρτα του γκαράζ και μπήκα μέσα. Αφού πάρκαρα,ήταν η ώρα να ξυπνήσω τις αρκούδες σε χειμερία νάρκη.
"Αγόρια δεν ξυπνάτε σιγά σιγά. Φτάσαμε." Φώναξα.
"Που είμαστε;;Τι μέρα είναι και τι χρονιά έχουμε;;;" ρώτησε ο Jason ενώ τεντονοταν.
"Είμαστε στον πλανήτη Άρη. Είναι Δευτέρα και είμαστε πλέον στο 2089." Είπα χαμογελαστά.
"Πάλι μου την λες εσύ και θα φας καμία."
"Ρε άντε σηκώστε τα πόδια σας και ακολουθήστε με." Είπα και στους δύο.
"Δίδω που μας έφερες;;" ρώτησε ο Άρον.
"Στο κρησφύγετο του δρακουλα. Στο σπίτι μου ρε Άρον."
"Αααα σε αυτό που δεν μας είχες πει ποτέ διεύθυνση,μέρος ή πόλη." Είπε χαμογελαστά.
"Ναι αυτό. Ελάτε τώρα." Είπα ξεκλειδώνοντας την εσωτερική πόρτα που οδηγούσε στο σπίτι από το γκαράζ.
"Ουάου. Ρε αυτό είναι υπέροχο,γιατί το εκρυβες τόσο καιρό;;" ρώτησε ο Άρον έκπληκτος.
"Γιατί δεν θέλω να με βρίσκει κανένας εδώ." Απάντησα άνετα.
"Χμμμ γιατί;;;Κουβαλάς τα γκομενάκια σου εδώ;;" ρώτησε ο Άρον.
"Δεν σε αφορά."
"Καλά σόρρυ. Λοιπόν παιδάκια εγώ πάω να ξανά ξεραθώ στον ύπνο. Τα λέμε αύριο." Είπε ο  Άρον.
"Τρίτη πόρτα δεξιά." Του είπα. Εκεί θα ήταν το δωμάτιο του.
"Και τώρα δύο μας. Πόσα γκομενάκια έχεις φέρει εδω;;" ρώτησε ο Jason. Να τος και ο άλλος.
"Λοιπόν Jason. Να μην σε νοιάζει." Του είπα κοφτά.
"Χμμμ γατούλα πολύ κόντρα μου πας και θα σου κόψω την ουρίτσα." Είπε προειδοποιητικά ο Jason.
"Δεύτερη πόρτα αριστερά." Του είπα ανεβαίνοντας την σκάλα.
"Καλαααα. Δεν θα μου ξεφύγεις έτσι εύκολα." Τον άκουσα να λέει καθώς  έμπαινα στο δωμάτιο μου.
Ώρα να πάρω τον μπαμπά μου.

Γειααα 😃
Σόρρυ αν αργω να ανεβάσω νέο part αλλά τρέχω για να βρω σπίτι. Αφήστε τα,αφήστε τα..δευτεροετης ψάχνει σπίτι στην Αθήνα..😑😑😑
Φιλιααα 😘💋