ACCIDENTALLY MARRIED TO MR. MANYAK

NINETEEN

Pinauwi muna ako ni Kuya, pinagpahinga niya muna ako. Magdamag na kasi akong walang tulog. Bukas kasi may pasok pa ako.

I went home alone, si Dad kasi nasa Company niya. So, i was alone.

Pagpasok ko sa village, napakaraming securities sa buong village. Bawat bahay ay mayroong security personnels na nakabantay.

Nang makarating kami sa bahay, kaagad akong pumasok sa loob. Inilibot ko ang aking mata. I need to find evidence.

Kahapon, nang mangyari ang krimen wala kaming mga katulong nung araw na iyon. Day off nila. Except sa Drivers, pero impossible ko silang paghinalaan dahil eight o'clock nakauwi na sila.

Nagpatulong ako sa isang katulong na linisin ang sala. May makita akong iniwan ni mama dito o kaya ebidensya.

Habang naglilinis ako, may nakita akong sobre. Dinampot ko ito at inilagay sa bulsa ko.

Nang matapos ang paglilinis, umakyat ako sa kwarto ko at nagpalit ng damit, pagkatapos, kinusa ko ang sobre at binuksan ito.

Dear Bea,
          I hoping that you can remember us, and sana tuparin mo ang hiniling ko noon. Pakasalan mo siya, bagay na bagay kayo. Sabihin mo lang kung kailan ang kasal. Para makasal na kayo. Kapag humindi ka, magagalit ako sa'yo. Sana maintindihan mo ako.

Sinong pakakasalan ko? Sino ang tinutukoy ni Mommy? Oh My Gosh! Hindi ako pwedeng magkamali, siya ang tinukoy ni Mommy. No way! Baka nag-o-over think lang ako.

I just shrugged my head. That's impossible!

Pinakalma ko ang sarili ko, I'm just over thinking. Hindi naman siguro siya yun.

Naligo ako at nagbihis ng damit na pantulog. Nag facebook muna ako bago kumain ng dinner.

Habang nag i-i-scroll ako, nakita ko ang mga post ni Cheska. Magkasama sila. The hell i care. I'm not jealous.

Weh? Di nga? Sinong niloloko mo, Miyumi!?

Hayss! Itong utak ko talaga panira. Makaka-move on din ako. Para hindi naging kami, sobrang saya niya sa mga pictures.

Nakalimutan na niya ako.

Kung kailan ko na naalala lahat, tsaka naman nagkakaganito.

“ Bogoshipda, Simon ”. At nagsimula ng tumulo ang aking mga luha.

Buwiset!

Dapat hindi ako umiyak! Pero napaka-traydor ng mga luha ko. Wala man lang pasintabi, tumutulo ng kusa.

Nakalimutan na niya at ako. Masaya na siya kay Cheska. Mukha naman silang dalawa na.

Siguro, matagal na sila.

Pero? Bakit siya nag-aalala? Nung nabaril ako? Bakit niya ako inalagaan?
Pakitang-tao lang ba ang lahat ng iyon?

Fake Love.

“ Huwag kang umiyak, Yumi. Kaya mo iyan ”. Pinusan ko ang luha sa aking nga mata. Tsk.. Kanina pa ako iyak ng iyak sa walang kwentang tao.