Εμείς οι δυο; Μόνο στα όνειρά σου! |2nd Book|

Παρτ 49

Δαφνη's POV

Στέκομαι μπροστά από τον ολόσωμο καθρέφτη μου ενώ εξετάζω τα σημάδια στο λαιμό μου.

Δίκιο έχει, που να πάρει. Αυτά φαίνονται και από μέτρα μακριά.

Δεν θα παραπονεθώ για το ότι με τσάκωσε η μάνα μου που βγήκα έξω τέτοια ώρα, γιατί τα πράγματα μπορεί να ήταν πολύ χειρότερα.

Για παράδειγμα, θα μπορούσα καθώς σκαρφάλωνα στο παράθυρό μου, να βρισκόταν ο μπαμπάς μου μέσα στο δωμάτιο.

Και σε αυτή την περίπτωση θα προτιμούσα να έπεφτα με φόρα στο χώμα παρά να αντιμετωπίσω την κατάσταση.

Δεν φτάνει που είμαι ήδη μπερδεμένη με το όλο θέμα του Λίαμ, ερχεται και η μαμά να μου κάνει ερωτήσεις.

Λες και εγώ ξέρω να τις απαντήσω.

Κι όσο σκέφτομαι πως πήρε και τον Κρις τηλέφωνο... Όλα χάλια!

Ίσως να είναι η ευκαιρία να τα ξεκαθαρίσω όλα μια και καλή μαζί του. Έστω κι αν μου είναι δύσκολο, έστω κι αν τρέμω στην ιδέα να εξομολογούμαι τις ήδη μπερδεμένες σκέψεις μου.

Φέρνω τα ακροδάχτυλά μου στον κρόταφό μου προσπαθώντας να χαλαρώσω.

Μετά από λίγα λεπτά αρπάζω το κινητό μου στέλνοντας μήνυμα στην Νάντια.

Κι ενώ θέλω όσο τίποτα άλλο να τα μοιραστώ όλα αυτά μαζί της, απλά τα σπρώχνω στην άκρη γιατί υπάρχουν πιο σοβαρά πράγματα αυτή τη στιγμή.

"Όλα καλά;"
Στάλθηκε 4:06 π.μ.

Σχεδόν είχα ξεχάσει τί ώρα πήγε, αλλά πραγματικά ανησυχώ γι'αυτήν. Μένει σε μια ξαδέρφη της προσωρινά, αφού οι γονείς της την έδιωξαν.

Πόσο ηλίθιο κι αυτό τελος πάντων; Είναι κυριολεκτικά έγκυος δεν ξερω γω και πόσων μηνών, και απλά την διώχνουν από το σπίτι.

Όσο απότομο κι αν τους ήρθε, λίγο μυαλό δεν έχουν;

Ξεφυσάω ενώ αφήνω το κινητό μου δίπλα. Προσπαθώ να κλείσω τα μάτια μου για να κοιμηθώ, αλλά όλες οι αποψινές σκηνές παίζουν στο μυαλό μου ασταμάτητα.

Και τώρα πως ξεφεύγω από αυτό;

*

Δευτέρα σήμερα, άλλη μια κουραστική και αγχωτική εβδομάδα ξεκινάει.

Λοιπόν, το αποφάσισα. Θα... θα ξεκαθαρίσω τα πράγματα με τον Κρις. Σήμερα.