MAFYA

M•Bölüm 10•

Bilin bakalım burada kim var? Evet doğru 2 yıl sonra bölüm atan bir yazar! Ne yaparsınız ben de böyle bir insanım..
~
Sabahın ilk ışıkları beni uyandırırken mutlu olduğumu sanmayın. Kim mutlu olur ki sabahın 6'sında kalkmaktan? Haliyle ben de olmadım. Kendimi uyumaya zorladım. Kafamı yastığın altına mı sokmadım, yorganı kafama kadar mı çekmedim... Çok şey yaptım ama yok yani tık yok.

"Ne tatlı hareketler bunlar, senin gibi bir kıza göre!" Diyen ses çok da yabancı değildi. Çok değil 7 saat önce falan el hareketi çektiğim salaktı. Beni hemen öldürmemesinin nedenini ararken yatmadan çekmeceye koyduğum silahı işaret parmağımda döndürerek alıp arkama döndüm. Bir anda baş parmağımla durdurarak yüzümdeki bıkmış ve psikopat gülümsemeyle güvenliği kapattım .

"Neden buradasın?" Dedim ve bir nefes verdim. Salak şey gülümsemeye devam ediyordu. Hayır yani gülüşünü güzel de buluyordum sinir bozucu da, neden anlamış değilim ama öyle yani. İki duyguyu da hissetmem oldukça garip.

"Delisin."

"Anlamadım canım. Deli gibi mi görünüyorum ordan? Belki görünüyor olabilirim ama aklım gayet de başımda." Son cümleyi derken namlunun ucunu şakağıma vurmuştum. Sonra eski haline soktum ve duruşumu biraz düzelttim, bağdaş kurdum.

"Ciddiyim gerçekten. Dün hastahanedeydin hatırlarsın. Tanıdık bir doktor vardı orda anlattık yaptıklarını, iki farklı kişiliğin olma ihtimali varmış. Deli olabilirsin yani kızım." Bunları yaparkenki mimikleri ve el hareketleri garip bir şekilde tatlıydı. Ama bu onu öldürme isteğimi depreştiriyordu. Neden bir insanı öldüreyim ki tatlılığından dolayı? Gerçi bir insanı sebep ne olursa olsun neden öldüreyim ki?! Bu garip düşünceler de nereden geliyor? Hassiktir doğru olabilir mi?

"Nedense sana hiç inanasım gelmiyor. Belki sen söylemesen inanabilirdim. Öyleysem burada seni vursam hapse girmem o zaman. Ahahha. Çok güzel!" Baran bana oldukça deliymişim gibi bakıyordu. Ve benim gülesim geliyordu. Ne biçim bir insanım ben.

"İşte bu yüzden Asu'cuğum seni hastahaneye kontrole getirmemiz gerekiyormuş. 9'da randevun var. Senin şu öldürme modu düğmeni yaptırmamız lazım. Ne zaman öldürüp ne zaman öldürmemen gerektiğini anlayabilecek psikolojiye girmelisin." Gülümsememim solmasını önleyememiştim.

"Neden bunu söylüyorsun ben unutmaya çalışırken ?"

Yavaşça ayağa kalktı. Ben de peşinden yataktan indim. "Unutma Asu. Şu an değil belki ama yakında bu işlerin tam ortasında olacaksın ve öldürmeden hayatta kalman mümkün olmayacak. Dün söylemiştim ya, bu senin kaderin. Kabullen! Neden yaptın? Çünkü kontrol edemedin kendini. Bir tarafta babasının dövüşmeyi, tabanca kullanmayı öğrettiği masum kızken; diğer yanda insan öldürmekten zevk alan psikopatın tekisin! Sen de bunun farkındasın biliyorum. Tabi psikopat olman hiç sıkıntı değil. Olman daha iyi olur aslında ama kontrollü olman gerekiyor. Benim adamlarımın hiçbiri sana zarar vermeye çalışmıyordu. Yalnızca onları hareket edemeyecek hale getirebilirdin ama öldürdün. " Bana yaklaşırken refleks olarak geri gidip duvara yapışmışken  ellerim de titremeye başlamıştı. Öldürdüğümü hafızamdan silme şansım yok mu? Böylece tüm bu acıdan kurtulabilir ve eski hayatıma dönebilirim. Neden, neden! Neden çıkmıyordu hatıralarımdan. Ben, hatırlamak istemiyorum. Titreyen ellerimi durdurup gözlerime çıkmaya çalışan gözyaşlarımı geriye yolladım. Ağlamayacaktım! Söz vermiştim ya.

"Neden söylüyorsun neden, neden bunu bana yapıyorsun?! Sadece beni rahat bırakıp gidemez misin? Lütfen git yoksa elimden bir kaza çıkacak, durduramıyorum kendimi! Bunca yıldır bir şey yapmamaya çalışırken bir anda girdin hayatıma ve duramadım, öldürdüm! Eğer beni kaçırmak gibi bir aptallık yapmasaydın tekrar ortaya çıkmayacaktı. Hepsi senin yüzünden! Neden girdin hayatıma! Zorla normalleştirdiğim hayatımı neden zorlaştırıyorsun! Öldürdüm biliyorum ama unutmaya çalışıyorum ve sen hatırlatıyorsun, yeter artık defol buradan!" Artık sözümün bir önemi kalmamış kendi kendimi ağlatıyordum bildiğin. Gerçi yıllarca kendini ölü göstermiş ailesini bırakmış bir insana verilen söz tutulsa ne olur tutulmasa ne olur!