Prince Of Havilland (The Golden Blood)-(Completed)

chapter 43

Lucas's POV

Parang may patalim na tumatarak sa dibdib ko habang nakatunghay ako at pinagmamasdan ang maraming mukha ni Maxine. Nakahiga siya sa gitna ng malaking kama at nakapikit ang mata niya ngunit napakaaliwalas naman ng mukha niya na waring may maganda siyang napapanaginipan. Kung pagmamasdan ay parang nasa mahimbing lamang siyang pagkakatulog. Pero Hindi pa rin maikakaila ang katotohanan at ang totoong sitwasyon ng babaeng mahal ko.

Mahigit tatlong araw na simula nung maging ano ng tuluyan si Isidoro, and Havilland is in a total mess right now. Marami ng nasira sa palasyo at marami natin ang nabawas sa angkan namin at namatay.

But that's not really my concern for now. To tell you frankly, I'm really fighting the urge to turn my mate into one of us. Maxine words are still lingering in my mind. It is like whispers in the wind that is keeping haunting me. Its like she keeps on telling me that I have to think wiser.

She said she wanted a normal life where she can do everything she wants. And the thing is I really can't take away her happiness. I'm just thinking if I could leave her this way. Maybe I can live for a thousand years and I can wait for her to be born again.

Napapikit ako ng bumalik sa isipan ko ang araw na pinana ko siya sa mismong dibdib niya. She's talking to me using her mind that time. She said something na agad tinanggihan ng puso at isipan ko.

"Shoot me my love. Save your clan and don't mind me" sigaw ng utak ni Maxine ng araw na yon. Agad namang komontra ang puso ko sa sinabi niya

"I can't, how can I shoot you" naghihinagpis ang kalooban na sigaw ko sa isipan niya

"You are a wise next ruller of Havilland Lucas. You can't abandoned your family in this kind of state" giit din ng isipan ni Maxine

"I can't lose you" puno ng kontrang wika ko sa kanya.

"They need you" kasabay ng pagsabi nga nun ni Maxine ay ang pag sigaw ni Diego na mauubos ang lahi namin. That's when I roamed my eyes around me. Kita ko nga ang pilit na pag iwas nila sa apoy na pinapakawalan ni Maxine.

Naghuhumiyaw ang katawan ko na pigilan ang sariling hindi panahin si Maxine pero narinig ko uli ang malamyos, nakakaakit at masuyong boses ni Maxine sa isipan ko

"Lucas my love, please!" Nakikiusap ang boses niya na parang pinipilit akong tapusin ang paghihirap niya.

Labag man sa loob ay unti unti ko ngang itinaas ang hawak kong pana. Sumikip ang dibdib ko sa emosyong nararamdaman ko ng bitawan ko na ang palasyo. Tumulo na rin ang luha ko ng bumaon yun sa dibdib niya. Parang nilatigo ang dibdib ko ng makita ko ang maluwang at matamis na ngiti sa labi niya.

"Thank you" pasasalamat niya bago siya pumikit. Nang saluhin ko siya ng araw na yun ay alam ko ng mawawala na siya ng tuluyan saakin.

Hindi ko maiwasang umiyak uli ng maalala ang huling pag uusap namin. Hinayaan Kong tumulo ang luha ko at pumatak yun s unan ni Maxine. Masuyo kong hinaplos ang nakaayos na buhok niya.

"Why do I have this feeling that when you said thank you. You are going to leave me alone here and mourning for you. Do— do— do you really have to leave me and sacrifice your life for us just like your mother? You made me promise that I will live for you and I'm here, safe and sound. I did what I had promise you. But why is it that your just there lying on that soft mattress and not moving nor answering my thoughts. Come on baby, open your eyes. I need to hear again your sweet voice, your laugh" tuloy tuloy ang pagpatak ng luha ko habang mahigpit na gagap ko ang kamay niya at masuyong pinipisil yun.

Lalo akong nakaramdam ng frustration ng wala akong napansin na pagbabago o kakaiba sa kanya. Ni wala itong katinag tinag kahit ng yugyugin ko siya para sana buksan na niya ang nakapikit niyang mata. Gusto kong magwala at tapusin na rin ang buhay ko dahil pinagsisisihan ko na ang pagsunod ko sa kahustuhan niya na panahin ko siya.

Yumokyok ako ng kama at hinayaan Kong dalhin akong kakaibang emosyon ko sa ibang dimension. Ang una ay aking ina ang pinatay mismon ng dugo ko at ngayon naman ay ang babaeng pinili Kong maging kabiyak at makasama sa buhay ko. Natutingan akong prinsipe ng Havilland at pinaka malakas sa lahat pero ako pa mismo ang naglalagay sa mga mahal ko sa buhay sa kapahamakan. I'm disgusted in my self.

I'm so impotent!

"Wake up honey, please" usal ko.

……………