"Kapıyı aç dedim!", Henry gözlerini devirdi. "Hayır!" zile bir kaç kere daha bastı Ben. Henry yavaşça doğruldu. "İstediğin kadar bas açmayacağım!", Zil aralıksız şekilde çalmaya başladı. Ben parmağını zile sabitlemiş kaldırmıyordu. Henry sinir krizi geçirmeye başlıyordu. Sinirle kapıyı açtı. "Ne var ne!?"
Ben gülümseyerek kollarını açtı ve Henry'i sardı. Henry kalbinin erdiğini hissediyordu. Derin bir nefes aldı ve o da sarıldı. "Özür dilerim." Henry yutkundu. "Ö-önemli değil.", "Hayır önemli yaptığım saçmalıktı." Henry gülümsedi. "Tamam cidden sorun değil." istemeye istemeye ayrıldılar. Henry utançla başını eğdi. "Umm yemeğe kalmak ister misin?" Ben Henry'nin omzuna kolunu attı. "OIur, biraz sohbet ederiz hem." Henry kafasını salladı ve içinden 'Tabi heyecandan ölmezsem' diye geçirdi.
