Aradan çok geçmemiştiki telefonum çalmıştı. Bilinmeyen bir numaradan mesaj gelmişti. Heyecanlanmıştım. Sanki hep bu anı beklemiştim yıllarca. Ama korkuyordum sebebini bilmediğim bir şekilde. Duygularım karışmıştı birden. Ama hayır böyle olmamalıydı. Benim o şımarık kendini bilmez bencil insanla işim olmazdı. Niyetini öğrenip en kısa zamanda arayı tekrar açmaktı en doğrusu. Mesajı açmıştım. Şu satırları okuyordum;
-Selamun aleyküm elif ben ahmet. Nasılsın?
Iyi olduğmu söyledikten ve onunda halini hatrı sorduktan sonra beş sene sonra bana neden ulaşmak istediğini sormuştum ona.
Oda;
-Seni rüyamda gördüm. Seninle helalleşmem gerektiğini düşündüm. Lise yıllarında üzdüğüm olmuştu seni. Bana hakkını helal edermisin?
Etmiştim tabiikide. Böyle birşey beklememiştim ondan. O şımarık çocuğa ne olmuştu böyle? Evet büyümüştü. O artık bir çocuk değildi. Olgunlaşmıştı. Olgunlaşmıştık..
Daha sonra birazda neler yaptığımız hakkında konuştuk. Ahmet istanbula taşınmış ilahiyat okuyordu. Hemde gurur duyarak ve severek yapıyordu mesleğini. Düşününce çokta yakışırdı ona namaz kıldırmak. Aklıma gene maziden kalan anılar gelmişti. Ahmetin kuran okuduğunu duymuştum camiilerde. Çok güzel bir sesi vardı..
Tatile ailesinin yanına gelmişti bu sebepten dolayı görmüştüm onu burada. Geri dönecekti ve ben hayatıma kaldığım yerden devam edecektim..
Aradan iki gün geçmişti. Annemle çarşıya çıkmıştım. Hava epey sıcaktı. Mavi uzun eteğimi savura savura yürüyordum sıcaktan bunaldığım anlaşılır bir şekilde. Çok kalabalıktı. Ama o bir çift gözleri görmüştüm birkere. Bana tebessümle bakan bir çift göz. Ahmeti gördüğüme çok şaşırmıştım. Aylarca buradaydı ama daha önce hiç karşılaşmamıştık bu kadar sık. Tesadüfmüydü yoksa bunun bir sebebi varmıydı acaba? Bakamamıştım. Kafamı başka bir yöne çevirmiştim. Ne diye bakacaktım. O yabancı sayılacak derecede bir erkekti. Daha önceleride hic bir erkeğin gözlerine uzun uzun bakmamıştım.
Eve gelmiştim. Akşam üstü telefonum gene çalmıştı. Ahmetten bir mesaj gelmişti. Alınganlık yapıyordu. Çarşıda ona neden selam vermediğimden dolayı. Bukadar samimiyete gerek yoktu. Onu kırmamaya çalışarak bizim daha fazla arkadaşlık yapmamızın doğru olmadığını içinin rahat olabileceğini cünkü helalleştiğimizi söyledim. Zira ilahiyat öğrencisi olarak bunun dinimizce yanlış olduğunu oda biliyordu zaten. Özür dileyerek beni rabbime emanet etmişti..
Yaz tatili bitmişti. Okulum başlamıştı. Dersler hızla devam ediyordu. Son senemdi. Daha sonra staja başlayacaktım beyaz önlük içerisinde bir eczanede. Sevinçliydim. Okulum bitecek kendi ayaklarım üzerinde dim dik duracaktım Allahın izni ile.
Ahmette gitmiş olmalıydı zira o günden sonra görüşmemiştik bir daha. Öyle istemiştim cünkü. Ben demiştim. Ama onu neden bu kadar çok düşünüyorum bilmiyordum. Acaba oda beni benim onu düşündüğüm kadar düşünüyormuydu?
☆☆ALLAH onu senin karşına çıkardıysa bunun bir sebebi olmalı☆☆
