Haftalar geçmişti kermesten bu yana. Ahmet hala buradaydı ve biz hala telefondan da olsa görüşüyorduk. Birbirimizi bir daha hiç görmemiştik o günden beri..
Ona karşı hislerim gün geçtikçe daha da artıyordu..
Ve bliyordumki ahmetin hisleri de aynı benimki gibiydi. Bundan en ufak bir şüphem yoktu..
Kendime inanamıyordum. Şimdiye kadar bir erkekle hiç görüşmemiştim böyle hisleri hiç hissetmemiştim bu yaşıma kadar..
Farklıydı herşey güzeldi sanki..
Ama bu böyle devam edemezdi. Ahmet ilahiyat öğrencisiydi Allahın emirlerine uyan onun hoşuna giden şeylerle meşguldu hep. İbadetlerini hiç aksatmadan yapıyordu bunu biliyordum..
Onun sayesinde bende rabbime daha yakın görüyordum kendimi. Çok şey öğreniyordum ahmetten dinimizle ilgili. Sorularım olduğu zaman tereddütsüz anlatıyordu herşeyi en ufak ayrıntısına kadar..
Ne kadar güzelde olsa bu durum hataydı birbirimizle görüşmek. Nişanlı değildik nikahlı değildik..
İçimi kemiriyordu bu durum üzülüyordum.. Onuda kendimi de günaha sokuyordum. Seven insan sevdiğinin ahiretini de düşünmeliydi.
Onunla ahiret hayatında cennette tekrar birlikte olmak istiyorsam onu da kendimi de uzak tutmalıydım günahtan..
Onunla konuşmalıydım.. Kararımız kesin ise en azından söz kesemliydik ailelerimizin izni ile..
Heyecanlanmıştım birden sevinmiştim hayali bile güzeldi..
Ahmet ile sözlenmek..
Ama unuttuğum şeyler vardı. Okulum vardı. Onunda okulunun bitmesine 3 sene vardı. Üstelik ben almanyada o türkiyede yaşıyordu.
Nasıl olacaktı bu iş?..
// Beğenileriniz için çoooook teşekkür ederim çok memnun oluyorum siz beğendikce :) //
