ÇELME

4つの

Onu karşımda görmeyi beklemiyordum. Kaşlarımı çatıp şaşkınlığımı ne kadar belli etsem de yutkunup konuşmaya başladım. "Selam"

"Şey Uzay seninle biraz konuşabilir miyim? Çok vaktini almayacağım."

Benimle ne konuşabilirdi ki. Yüzünü bile görmek istemiyordum. O derece tiksindirmişti kendinden ama merak etmiyor da değildim. "Peki konuşalım. Ama uzun sürmezse sevinirim" Taşların üzerine oturup bağdaş kurdum. O da taşların üzerine oturup manzarayı izlemeye başladı.

"Beni nasıl buldun." Sesimi duyunca bana döndü. Hâlâ gözleri doluydu, sanki tek kelime etsem ağlayacaktı. "Ben ne zaman kendimi kötü hissetsem buraya gelirim. Bu sabah biraz kötüydüm ve buraya geldim. Seni görünce konuşmak istedim." Kafamı sallayıp ona doğru döndüm. "Evet ,seni dinliyorum."

Yutkunup konuşmaya başladı. "Nereden başlasam bilemiyorum." Derin bir nefes aldı. "Dün dediğin her şeyde sonuna kadar haklıydın. Kendi zevklerim için insanları üzüyordum. Bu elimde değil cidden. Aile içinde yaşadığım sıkıntılar var. Biliyorum şimdi şey diyeceksin ne sıkıntısı bal gibi hayatın var. Fakat gerçekleri kimse bilmiyor."

Dolu olan gözleri akmaya başladı. O an ona çok üzüldüm. "Dinlemek isterim."

"İlk defa biri beni dinlemek istiyor. Güzel bir duyguymuş." Boğazına temizleyip konuşmaya başladı. "Her şey 2 sene önce başladı. Ailem tarafından evlatlıktan reddedildiğim gün." Kaşlarım yukarı kalkmıştı. Evlatlıktan mı reddedildim dedi o? Nedenini merak ettim ve dinlemeye devam ettim.

"Herkes benim kişiliğim hakkında önyargılı davranıyor. Sana söylediğim de belki sende bana tiksinerek bakacaksın. Neyse 2 sene önce bir akşam üzeri telefonumu evde unutup hava almak için dışarı çıkmıştım. Sonra eve döndüğümde babam beni odasına çağırdı. Masada telefonum vardı. Hemen onu alıp cebime koydum. Babam bana yaklaşıp güzelce bir tokat geçirdi. Bir hafta kızarık gezmiştim. Nedeni ise sevgilim ile olan mesajlaşmaları okumasıydı."

Yüzümü ona döndüm. Elleri ile gözlerini sildi. "Sevgilin ile konuşmalarını gördü diye mi evlatlıktan reddetti seni? Bu çok saçma."

"Şey Uzay asıl mesele o zaten sevgilim bir erkekti. Ben eşcinselim." Stresten ve sinirden tırnaklarını eline geçirmişti. Hafif kanamaya başlamıştı.

Duyduğum şey ile kendime geldim. Asla homofobik bir insan olmadım. Aksine bunu yapan insanları kınıyordum ve Toprak'ın ailesi tam olarak homofobikti galiba bu yüzden evlatlıktan reddedilmişti. "Eşcinsel olman aileni bu kadar sarsmış ailen seni hak etmiyor bence."

Hıçkırarak ağlamaya başladı. İlk defa böylesine güçlü duran birinin ağladığını görmüştüm. İçim cız etti be. "Da-dahası var. Babam eşcinsel olduğumu anneme söylediğinde annem.."
Bakışlarını bana çevirdi. "...annem kalp krizi geçirdi ve onu bir daha göremedim ben Uzay."

Kalbim ağrımaya başladı. Şu an sarılmak istiyordum ama eşcinsel olduğunu öğrendiğimde biraz temkinli davranmış ona sarılmamıştım. "Zaten bunlardan sonra kardeşim ve babam annemin ölümünden beni suçladılar. Şu an görüşmüyoruz onlarla."

Anne bambaşkaydı be. Benim annem benim için en büyük sığınağımdı. Hasta olduğumda geceleri yanımdan ayrılmazdı daha kötü olurum diye. Moralim bozuk olduğunda dizinde yatardım, o ise saçlarımı okşardı sonra ikimiz de uyuya kalırdık. Bunlar aklıma gelince küçük bir tebessüm oluştu yüzümde. Daha sonra Toprak'ın annesini kaybettiğini hatırlayınca kalbime bir bıçak saplandı sanki. Benim de gözlerim dolmuştu.

Hıçkırıkları giderek artıyordu. Yaptıklarını anlamlandırmaya başlamıştım. Ailesine olan hıncını diğer insanlardan çıkarıyordu. Meğer onu çok yanlış tanımışım.

Ağlamaklı olan sesiyle konuştu. "Uzay şu an bana sarılmana ihtiyacım var." Dediklerini duyduğumda içim bir tuhaf oldu. O an hiç tereddüt etmeden kollarımı boynuna sıkıca doladım. O ise kollarını belime koyup sarıldı bana. Kafasını boynuma gömmüştü. Gözyaşlarını boynumda hissetmeye başladım. İçim bir tuhaf oldu o an. Midem kasılmaya başladı. Sonra kendimi onun kokusunu içime çekerken buldum. Bu duruma ne ara gelmiştik?

💥

Dram dram drammmm
Yazarken duygulandım yahu
Bu akşam bir bölüm daha atabilirim
Haberiniz olsun diye şey ettim