The bodyguard

*Chapter 27*

Με μια κίνηση την άνοιξα και είδα....

Ήταν ο Κάρλο καθισμένος στην καρέκλα του μίνι γραφείου που υπήρχε στην αίθουσα.

Τα φώτα ήταν σβηστά και δεν με είχε αντιληφθεί ακόμα.

Καθόταν μόνος του και εκλεγε. Για μια στιγμή είχα κοκκαλωσει. Δεν ήξερα αν έπρεπε να φύγω και να κάνω σαν να μην ειχα ανοίξει ποτέ αυτήν την πόρτα.

Έπρεπε όμως να πάρω το κινητό μου. Ξεροβηξα και αμέσως σήκωσε το κεφάλι του.

Εγώ - Συγγνώμη απλά ξέχασα το κινητό μου και ήρθα να το πάρω.

Το βρήκα επάνω στο γραφείο όπου είχαμε αφήσει ότι πράγματα θέλαμε, πριν το μάθημα.

Το πήρα αλλά κάτι με εμπόδισε από το να φύγω.

Εγώ - Κάρλο είσαι καλά ;; Μήπως χρειάζεσαι βοήθεια ;;

Κ - Όχι καλά είμαι.

Εγώ - Ξέρω πως δεν πρόκειται να μου μιλήσεις είμαι μόνο μια μαθήτρια σου, αλλά αν θελήσεις ποτέ να μιλήσεις σε κάποιον εδώ είμαι.

Μου χαμογέλασε και έφυγα.

Βρήκα τον Άρη να με περιμένει έξω και από το βλέμμα και την φλέβα στον λαιμό του που είχε πεταχτεί, κατάλαβα πως ήταν νευριασμένος.

Άρης - Τι στο καλό κάνεις τόση ώρα ;;

Εγώ - Γιατί έχεις τόσα νεύρα ;;

Άρης - 1ο η Σαλίνα ήταν μέσα στα νεύρα από την συμπεριφορά σου. 2ο έρχομαι να σε πάρω από το μάθημα και σε βλέπω να μιλάς σε εκείνον τον αλήτη. Μόνη σου έλεγες πως δεν θες να τον βλέπεις.

Εγώ - Η Σαλίνα αντί να κάθεται να με θάβει να κοιτάξει πρώτα την δικιά της συμπεριφορά. Όσο για τον Πιέτρο, τα βρήκαμε, έχει αλλάξει.

Άρης - Όπως νομίζεις. Αλλά μετά μην μου κλαιγεσαι αν το μετανιώσεις.

Ξεκίνησε να περπατάει προς το αμάξι.

Έτρεξα από πίσω του και τον σταμάτησα.

Εγώ - Γιατί μαλώνουμε μου λες ;;

Άρης - Συγγνώμη. Άντε πάμε να γυρίσουμε.

Φτάσαμε στο σχολείο κατά τις 11:45. Το κτήριο ήταν σχεδόν άδειο.

Ανεβήκαμε απευθείας στο δωμάτιο μας.

Έκανα ένα μπάνιο και έπεσα αμέσως για ύπνο.

[...]
Άρης - Άντε υπναρου σήκω.

Ως απάντηση του έδωσα ένα ωραίο μουγκριτο και άλλαξα πλευρό.