You're late...

4ο κεφάλαιο

-Κάτια έχω φοβηθεί πολύ με αυτό που έγινε
Είπα με τρεμάμενη φωνή.
-Οποιος και να ήταν αυτός έχει φύγει δεν έχεις λόγο να ανησυχείς.
Για τον Όνειρο θα πρέπει να ανησυχείς, αν αυτός που σου μίλησε είχε δίκιο. Αν σου κρύβει κατι; Μπορεί να ναι επικίνδυνος.
-Ειμαι σίγουρη πως ο Όνειρος δεν είναι επικίνδυνος. Θα τον ρωτήσω αύριο αν ξέρει κάτι για αυτόν τον άγνωστο και θα μου εξηγήσει και σίγουρα όλα ήταν μια παρεξήγηση.
Καληνύχτα τώρα δε θα ξυπνάμε αύριο.

Σήμερα δε ξέρω πως αλλά ξύπνησα από μόνη μου για το σχολείο. Νιώθω πως θέλω να ντυθώ ωραία, να βαφτώ και να κάνω όλα αυτά που κάνουν τα κορίτσια. Θέλω να αρχίσω να προσέχω τον εαυτό μου όπως παλιά.
Έβαλα ένα μαύρο κολλητό τζιν σε αντίθεση με αυτά τα φαρδιά αγορίστηκα που φοράω συνήθως και ένα αμάνικο κοντό μπλουζάκι.
Ακόμα βάφτηκα σήμερα κάτι που δεν το κάνω σχεδόν ποτέ.

Βρήκα τη Κάτια να με περιμένει και ξεκινήσαμε να περπατάμε προς το σχολείο.
-συμβαίνει κάτι και έχεις αλλάξει;
Με ρώτησε όλο περιέργεια.
-σκέφτηκα πως πρέπει να προσέχω περισσότερο τον εαυτό μου
-μόνο αυτό;
-Εμ ναι
αλλά από τότε που μου αρέσει ο Όνειρος θέλω να δείχνω όμορφη για αυτόν. Ποτέ δε θα μαι αρκετά όμορφη αλλά τουλάχιστον θα έχω προσπαθήσει.
-Δεν χρειάζεται να αλλάξεις για ένα αγόρι. Πρέπει να του αρέσεις για αυτό που είσαι όχι για την εμφάνιση σου.
-αυτο  το λες εσύ που είσαι κούκλα και έχεις οποίο αγόρι θέλεις
-Πάντως μου αρέσει η καινούρια Μαρία. Σίγουρα θα αρέσεις στον Όνειρο.

Η πρώτη ώρα δεν περνούσε με τίποτα και ο Όνειρος δεν είχε έρθει.
Ευτυχώς τον είδα στο διάλειμμα αλλά δεν μπόρεσα να του μιλήσω γιατί ήταν με την παρέα του και ντρεπόμουν. Τελικά αφού είδε πως τον κοίταζα ήρθε αυτός να μου μιλήσει. Μιλάγαμε για διάφορα σε όλο το διάλειμμα όμως δε βρήκα το τρόπο να του πω για τον άγνωστο εχθές.
Οι ώρες στο μάθημα πέρναγαν ευχάριστα αφού κάθομαι με τον Όνειρο. Μπορώ να κάθομαι να τον κοιτάω για ώρες.

Καθόμασται στην πίσω αυλή του σχολείου μόνοι μας και τότε ήταν η κατάλληλη στιγμή να του πω για εχθές.
-Θέλω να σε ρωτήσω κάτι...
Εχθές μόλις με άφησες κοντά στο σπίτι μου ένας....
Ξεκίνησα να του εξηγώ αλλά ένα αγόρι πλησίασε τον Όνειρο.
-Πρέπει να μάθεις κάτι σημαντικό
Είπε σα να μην έπρεπε να το ακούσω εγώ. Φαινόταν φοβισμένος.
-Μαρία έρχομαι σε μισό λεπτό
Είπε και με φίλησε στο μάγουλο.
Ακολούθησε το αγόρι και άρχισαν να μιλάνε. Δεν μπορούσα να ακούσω τι λένε αλλά φαινόταν από τα πρόσωπα τους πως υπήρχε πολύ ένταση στη συζήτηση.
-Τι εκανεεεε
Άκουσα τον Όνειρο να ουρλιάζει.
Γεμάτος οργή έτρεξε προς το μέρος μια παρέας αγοριών και χτύπησε έναν από αυτούς.
Τον ξέρω αυτό το αγόρι είναι ένα από τα μπαντμποι του σχολείου, αυτός που παίζει με όλα τα κορίτσια.
Πότε δεν μου είχε δώσει σημασία παρόλο που τον ήξερα τόσα χρόνια.
Και τι σχέση μπορεί να έχει αυτός με τον Όνειρο;
Έτρεξα εκεί που είχε ξεκινήσει ο καβγάς. Είχε μαζευτεί όλο το σχολείο. Τα αγόρια προσπαθούσαν να τους χωρίσουν αλλά μάταια...
Ήρθαν οι καθηγητές και μόνο τότε σταμάτησαν να χτυπάνε ο ένας τον άλλον.
Στεκόμουν εκεί τόση ώρα αγωνιώντας για τον Όνειρο. Δεν το περίμενα αυτό από εκείνον. Μα τι ήταν αυτό που του είπε αυτό το αγόρι και τον έκανε να θυμώσει τόσο. Ίσως ο Όνειρος να μην είναι τόσο καλός όσο νόμιζα. Ίσως αυτός ο άγνωστος να είχε δίκιο.
Όταν είδα τον χτυπημένο Όνειρο δάκρυα άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια μου.
-Την έκανες να κλάψει
Φώναξε ο Όνειρος στον άλλον και τον ξαναχτύπησε.
-Δε φταίω εγώ για αυτά που έχεις κάνει
Του απάντησε ουρλιάζοντας
Κατάφεραν να τους χωρίσουν και πήραν τριήμερη αποβολή.

Έχω να τον δω και να μιλήσουμε μέρες. Στο παρκάκι δεν έρχεται παρόλο που εγώ είμαι εκεί κάθε βράδυ.
Θα πάω και σήμερα αν είμαι τυχερή θα τον βρω εκεί. Νιώθω πως είμαι εξαρτημένη δεν μπορώ ούτε μέρα χωρίς να είμαι κοντά του. Το μόνο που θέλω είναι να ακούσω τη φωνή του για λίγο.

Έκατσα στο παγκάκι σκεπτόμενη τι θα του έλεγα μόλις τον έβλεπα θέλω να μάθω όλα όσα μου κρύβει.
-συγγνώμη
Φώναξε και με αγκάλιασε τόσο σφιχτά που δεν μπορούσα να αναπνεύσω αλλά δε με ένοιαζε το άρωμα του ήταν  απλά τέλειο.
Αφού πέρασα μερικά λεπτά στην αγκαλιά του ξάπλωσα στα πόδια του κοιτάζωντας τον.
-Αυτός που σου μίλησε εκείνο το βράδυ ήταν ο Ιάσονας.
Ο Ιάσονας είναι αδερφός μου.
Δεν μίλησα τον άφησα να συνεχίσει.
-και αυτό που ήθελε να σου πει είναι κάτι πάρα πολύ άσχημο αλλά πρέπει να το ξέρεις...
Πριν τρία χρόνια ζούσα με το πατέρα μου και την καινούργια του γυναίκα και το παιδί της, τον Ιάσονα.
Οι γονείς μου είχαν χωρίσει πολλά χρόνια πριν και ο καθένας είχε ξαναφτιάξει τη ζωή του.
Ο Ιάσονας ποτέ δε με συμπάθησε και πάντα μου έκανε τη ζωή δύσκολη όταν ήμασταν παιδιά.
Στην πρώτη γυμνασίου εγώ και ο Ιάσονας ήμασταν ερωτευμένοι με το ίδιο κορίτσι τη Λουκία.
Εκείνη με συμπάθησε αμέσως και τα φτιάξαμε. Μια μέρα την έφερα σπίτι για να κάτσουμε και τότε ήταν που γνώρισε τον αδερφό μου.
Ήταν μαζί συνέχεια και εγώ ζηλευά.
Άρχισε να βουρκώνει.
Πρώτη φορά τον έβλεπα έτσι.
-δεν χρειάζεται να μου πεις
Προσπάθησα να τον ηρεμήσω.
-οχι πρέπει να ξέρεις
Μια μέρα μετά το σχόλασμα η Λουκία μου είχε πει να τη περιμένω έξω από το σχολείο για να μου πει κάτι.
Όταν έφτασα ήταν εκεί και ο Ιάσονας, μου πε πως θέλει να χωρίσουμε για να τα φτιάξει με εκείνον.
Εκείνη τη στιγμή θύμωσα τόσο με τον Ιάσονα και αρχίσαμε να χτυπάμε ο ένας τον άλλον χωρίς έλεος.
Μες το καβγά έσπρωξα τη Λουκία και χτύπησε στο πέτρινο πεζουλάκι έξω απ το σχολείο. Το μόνο που θυμάμαι μετά είναι τη Λουκία πεσμένη κάτω γεμάτη αίματα και ανθρώπους να φωνάζουν.