Siyah

14.Bölüm - ÇEKİM

Bölüm şarkıları;
Oasis - Wonderlan
Nirvana - Dumb
Arctic Monkeys - No.1 Party Anthem

Selam, selam! Yorumlar ve oylar çok güzel bence :D Bu ikiliden de çok memnunum ve yorumla oyların artması dileğiyle :D
İyi okumalar dilerim.
Multimedia:Nam-ı diğer Çınar :D

..

Beklentilerimi yüksek tutmam, her zaman beklentilerimin karşılanacağı anlamına gelmiyormuş. Bunu acı bir şekilde öğrenmiştim.

Babam benim her zaman ki tanıdığım kişilikti. Beni yıllar boyu görmezden gelmesine ve aşağılamasına alışmıştım. Buna neden bu kadar aşırı tepki gösterdiğimi ben de bilmiyordum.

Ah, ama beni yarı yolda bırakmıştı.

Hayır, beni yarı yolda bırakmamıştı babam. Her saniye önünde ne varsa ezip geçen arabalarla dolu bir yolun ortasında terk etmişti babam beni.

Aslında bunu başından anlamalıydım. Babamdan nefret etsem de her daim onun beni koruyacağına inanarak gelmiştim buraya. Babam söz vermezdi, verdiğinde her zaman sözünü tutardı ama asılsız sözler vermemişti.

Ve babam hayatımda bir kere bile bana, beni koruyacağını söylememişti.

Babaannem her zaman anneme benzediğimi söylerdi. Ve büyüdükçe annem gibi talepkâr ve tuttuğunu koparan birisi olacağımı söylerdi. Ona fiziksel olarak benzeyip benzemediğimi bilmiyordum ve kendimi kişisel olarak da onun gibi hissetmiyordum. Tek hissettiğim şu anda bir anneye ihtiyacım olduğuydu. Regl dönemimde bile anneme ihtiyaç duymamıştım, en azından bunu dile getirecek cesareti kendime bulamamıştım. Babamla bu konuyu birbirimizin yüzüne bakmayarak konuşmuş ve halletmiştik. Ama şu anda ona karşı, karşı konulmaz bir ihtiyaç hissediyordum. Saçlarımı okşamasını istiyordum, bana sarılmasını ya da her annenin kızı üzgünken ne yapıyor da kendi annemin de bana onu yapmasını istiyordum.

Ve biliyordum ki, çok şey istiyordum.

Bunun gerçekleşmeyeceğini biliyordum. Kendim kabul etsem de zihnimdeki her daim öfkeli Rüzgar o kadının birden dire karşıma çıkıp hayatıma girmesine göz yummazdı.

Güneşlikler kapalıydı, sabah güneşini bilerek ve isteyerek engellemeye çalışmıştım. Ama küçük bir kısım aralık kalmıştı ve güneş, bunu yüzüme vurmak ister gibi gözlerimi kasıp kavuruyordu. Yataktan çıkmak istemiyordum. Beni bekleyen olaylar dizisi dışında, sadece yorgundum. Yıllarca uyumak ve hiç uyanmamak istiyordum. İçimden bir ses, bu yaşadıklarımın daha başlangıç olduğunu söylerken uyanmamak bana tatlı bir esinti gibi geliyordu.

Ayaklarımı aşağıya sarkıttım. Ama kalkmam da gerekiyordu. Hâlâ güçlü olduğumu herkese göstermeliydim.

Gece boyunca öfkemi ve kırgınlığımı odamdaki sayılı eşyadan çıkarmıştım. Halam bir süre sonra ses gelmediğinde pes etmemişti, ama Arel'in sözleri hâlâ kulağımdaydı.

''Sen çıkana kadar burada bekleyeceğim.''

Babamı tekrar ve tekrar aramak istemiştim ama telefonun bir daha kullanılabileceği hakkında şüphelerim vardı. Acilen tuvalete gitmem gerekiyordu ama kocaman bir Arel etkeni vardı.

Sonrasında boş verdim. Onunla iletişime geçmem için her hangi bir zorlayıcı etken yoktu. Onunla konuşmama gerek yoktu.

Anahtarı çevirip kilidi açtım, kapıyı da beraberinde açarken sanırım hayatımda bir kez görebileceğim bir manzarayla karşı karşıyaydım.