SECOND CHANCE

κεφαλαιο 19

"Μόλις υπέγραψες την καταδίκη σου,θα το πληρώσεις πολύ ακριβά αυτό το χαστούκι..."

Πήγα να μιλησω αλλά το κουδούνι με πρόλαβε.
Πήγα να ανοίξω,ένας κύριος καλοντυμένος και καλοδιατηρημενος,γύρω στα 55.
Με κοίταξε και ύστερα κοίταξε το κουδούνι.

"Καλησπέρα...εδώ είναι το σπίτι του Κέβιν;"

"Μάλιστα."

"Ποιος στο διάολο είναι πάλι,δεν σου έχω πει να μην κουβαλάς κανέναν εδώ μέσα;"

Πετάχτηκε ο Κέβιν από το σαλόνι.

"Για σένα είναι"

Πετάχτηκε από τον καναπέ και πλησιασε.Μολις είδε τον επισκέπτη μας, έβαλε το προσωπείο του καλού Κέβιν κι αμέσως κατάλαβα πως ήταν κάποιος σημαντικός.

"Φρεντ.. .τι χαρά είναι αυτή,πως από τα μέρη μας;;;"

Τον χτύπησε φιλικά στην πλάτη καθώς τον οδηγούσε στο καθιστικό.

"Ήρθα να δω έναν φίλο και με την ευκαιρία είπα να περάσω."

Έκλεισα την πόρτα και τους ακολούθησα, δεν είχα καμία όρεξη να κάτσω μαζί τους, άσε που απαγορευόταν κιολας.
Θα τους σερβίρω και θα χωθώ στην κουζίνα.

"Να σας προσφέρουμε κάτι;"

Με σκαναρε από πάνω ως κάτω και γύρισε προς τον Κέβιν.

"Η πανέμορφη κυρία....;"

Δυσανασχετησε αλλά δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς .

"Η Εύα με βοηθάει με το σπίτι"

Ήθελα να βάλω τα κλάματα,τώρα έγινα και υπηρέτρια.
Δεν το έβαλα κάτω.Τον πλησίασα αποφασιστικά και του ετεινα το χέρι μου για χειραψία.

"Εύα Μόρρις,έχω τελείωσει με άριστα μάνατζμεντ ,δούλευα πάνω στον τομέα μου,αλλά αναγκάστηκα να μετακομίσω και μέχρι να βρεθεί κάτι καλύτερο,βοηθάω τον κύριο Κέβιν."

Δεν ξέρω που βρήκα τόσο θάρρος.
Ο άνθρωπος έδειχνε σοκαρισμένος,όχι ότι ο Κέβιν ήταν σε καλύτερη κατασταση....

"Κέβιν.... δεν πιστεύω στα αυτιά μου....έχεις ένα τέτοιο διαμάντι και το αφήνεις να σου καθαρίζει το σπίτι?
Και σου μιλάει και στον πληθυντικό...
Αυτό δεν το περίμενα από σένα."

Είχε σαστισει....
"Μα... Εγώ...."

Λέξεις δεν μπορούσε να αρθρώσει.

"Δεν ακούω τίποτα.....πασχίζουμε να βρούμε άτομα ικανά και έμπιστα κι εσυ;;
Άσε που ειναι και κουκλάρα.
Μαζί της θα κάναμε χρυσές δουλειές... Δεν σε πιστεύω..  "

"Καλά δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα,δεν έχει εμπειρία....και..."

Τον διέκοψε πριν ολοκληρώσει τη φράση του.Σηκωθηκε και με αυταρχικό ύφος του είπε.

"Αυτό άσε με να το κρίνω εγώ.Λοιπον φερτην αύριο κιόλας στα γραφεία μας"

Δεν ήταν πρόταση, ήταν εντολή.
Μια εντολή που σε καμία περίπτωση δεν μπορουσε να μην υπακούσει.
Αυτός ο άντρας είχε δύναμη και ήξερε πως να επιβληθεί.

Μου φίλησε το χέρι.

"Εύα...θα τα πούμε αύριο."

Εγνεψα θετικα και του άνοιξα την πόρτα.

Το ύφος του Κέβιν προμήνυε καταιγίδα.

"Πως τόλμησες??"

Όρμηξε πάνω μου με μανία,με ταρακούνησε άλλη μια φορά.

"Γιατί θες να μπλεκεσαι στα πόδια μου    γαμωτο;"

Δεν κουνησα ούτε μυ, δεν τον φοβόμουν.

"Ίσα ίσα να ξεμπλεξω θέλω,για αυτό εγώ τη δουλειά μου κι εσύ τη δική σου.Ετσι θα με ξεφορτωθείς πιο γρήγορα."

Το μάτι του γυαλίζει από θυμό.

"Όχι κοριτσάκι....
Θα πάρεις τη δουλειά και θα φροντίσεις να σε καλη,όσο καλύτερη γίνεται, εγώ θά πάρω τα εύσημα που σε πήγα κι αυτό είναι υπέρ μου, όταν θα μου είσαι περιττη θα βρεις μια δικαιολογία και θα φύγεις."

Τον κοίταξα κατάματα,έψαχνα να βρω λίγη ανθρωπιά εκεί μέσα,λίγο από τον παλιό του εαυτό, άλλο μάταια,το απόλυτο κενό.

"Εμείς οι δυο έχουμε τελειώσει.
Όσο πιο γρήγορα με αφήσεις να φύγω, τόσο το καλύτερο για όλους μας."

Τον άφησα στο σαλόνι να με κοιτά σαν στήλη άλατος, ανέβηκα πάνω και πήγα στον ξενώνα,εκεί που όλα μου θύμιζαν τον Ιαν.