SECOND CHANCE

κεφαλαιο 15

Ο Ίαν άνοιξε την πόρτα και μια πανέμορφη ξανθιά μπηκε μέσα κρατώντας ένα μπουκάλι σαμπάνια.

"Δεν άργησα...."

Θρονιαστηκε στον καναπέ και το βλέμμα της έπεσε πάνω μου.

"Η κοπελίτσα....οικιακή βοηθός;
Φέρε δύο ποτήρια καλή μου"

Μου είπε κοιτώντας με απαξιωτικά.
Κοπελίτσα;;;;

Ο Ίαν αφού συνήλθε από το αρχικό σοκ,της απηύθυνε το λόγο.

"Η 'κοπελιτσα' είναι φίλη μου...
Εσυ Μπέλλα τι κάνεις εδώ;;;"

"Καλέ μου, μου έλειψες και ήρθα να σε δω...να θυμηθούμε τα παλιά...."

Του είπε με νόημα.
Ας ανοίξει η γη να με καταπιεί τώρα.
Δεν ήθελα να παρακολουθήσω τη συζήτηση,ούτε να την βλέπω να του τριβεται.

"Συγνώμη.... απλά πες μου που είναι το δωμάτιο μου και θα σας αφήσω να τα πείτε με την ησυχία σας."

"Αααα πολύ θράσος έχει η κοπελιά...."

Είπε έξαλλη η ξασπρισμενη ντίβα.

"Μπέλλα σταματά."

Μου έκανε νόημα να τον ακολουθήσω.

"Έλα μαζί μου."

Ανεβήκαμε την εσωτερική σκάλα και στρίψαμε αριστερά στο διάδρομο.
Μου έδειξε μια πόρτα στην άκρη του διαδρόμου.

"Αυτό είναι το δωμάτιο μου"

Τον κοίταξα με απορία.

"Εδώ θα μείνεις."

"Δεν υπάρχει περίπτωση"

Ήμουν κάθετη.

"Είσαι φιλοξενούμενη μου και θα μείνεις εδώ"

"Έχεις κι άλλα δωμάτια,θα βολευτω κάπου..."

"Είπα θα μείνεις εδώ..."

Η ένταση ήταν τόσο μεγάλη που δεν ήξερα με ποιον τρόπο θα κατασπαραξουμε ο ένας τον άλλο.

"Κι εγώ είπα όχι."

Η λογομαχία μας δεν είχε τέλος,οι ματιές μας πετούσαν σπίθες.
Εκλεισε τα μάτια μόνο για μια στιγμή και η φωνή του ήταν ήδη πιο ήρεμη.
Με πλησίασε.

"Είναι ο μόνος τρόπος να σε έχω στο κρεβάτι μου και δεν υπάρχει περίπτωση να αφήσω την ευκαιρία να πάει χαμένη."

Δεν βοηθάει καθόλου....
Ήμουν ανένδοτη.

"Δεν μπορώ..."

"Εύα το πάρατραβας.
ΔΕΝ ΘΈΛΩ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΕΊΣ ΑΛΛΟΎ"

Μου φώναξε.

"Κι εγώ δεν θέλω να πηδάς άλλες όσο θα είμαι εδώ αλλά θα το κάνεις!"

Μόλις συνειδητοποίησα τι είπα , έκλεισα το στόμα μου με το χέρι μου.
Ήταν όμως πολύ αργά....
Παρά πολύ αργά....
Το χαμόγελο του Ιαν τα έλεγε όλα...

Τράβηξε το χέρι μου από το στόμα μου κι έπειτα με τράβηξε πιο κοντά του.
Τα χείλη του βρέθηκαν πάνω στα δικά μου και τα χέρια μου στα μαλλια του.
Δεν υπήρχε τίποτα εκείνη την στιγμή.
Μέχρι που συνειδητοποιήσαμε ότι κάτι είχαμε ξεχάσει.

"Αγάπη μου....αργείς;;"

Τραβήχτηκα απότομα και τον κοίταξα.

Μου χαμογέλασε,πάλι...

"Βολεψου στο δωμάτιο.Πάω να την διωξω κι έρχομαι."

Κουνησα το κεφάλι μου,μου έδωσε ένα πεταχτό φιλί κι έφυγε.

Άνοιξα την πόρτα του δωματίου και μπήκα μέσα.

Αυτό που αντικρυσα μου έκοψε την ανάσα.
Το δωμάτιο ήταν πανέμορφο και τεράστιο.
Σε τόνους του γκρι και του μπλε,το κρεβάτι ήταν Ολυμπιακών διαστάσεων,όλα σε απόλυτη αρμονία μεταξύ τους.Ενας τεράστιος καναπές δέσποζε μπροστά από τις γιγαντιαίες τζαμαρίες του δωματίου που έβλεπαν τη θάλασσα.Το δωμάτιο ντουλάπα καλυμμένο με καθρέφτη και το μπάνιο απλά εξωπραγματικό.
Είχα μείνει να κοιτάζω το χώρο σαν χαζή, μέχρι που άκουσα την πόρτα να ανοίγει πίσω μου.

"Σου αρέσει;"

"Είναι πολύ ομορφο"

"Όχι πιο όμορφο από εσένα..."

Οι ματιές μας συναντήθηκαν και αυτό ήταν αρκετό για να βρεθούμε να φιλιομαστε χωρίς αύριο.
Και για πρώτη φορά μετά από καιρό ένιωθα γυναίκα, ένιωθα ποθητή ξανά.
Τα χέρια του κατέβηκαν στη μέση μου κι ύστερα στους γοφους μου.
Τον ήθελα για αυτό ήμουν σίγουρη, αλλά κάτι με κράταγε πίσω.
Ότι κι αν ήταν ο Κέβιν, ότι κι αν έκανε,εγώ δεν ήμουν σαν κι εκείνον,δεν το έκανα από εκδίκηση.
Τραβήχτηκα απότομα από κοντά του αφήνοντας μας ξεπνοους.
Επιασα τα χείλη μου, που τα ένιωθα να καίνε κι έσκυψα το κεφάλι.
Το μόνο που μπόρεσα να κάνω ήταν να ψέλλισε ένα συγνώμη.

Έπιασε τα μάγουλα μου στα χέρια του και μου σήκωσε το κεφάλι έτσι ώστε να τον κοιτάξω.

"Το ξέρω ότι σου είναι δύσκολο,όμως κι εμένα μου είναι εξίσου δύσκολο να σε έχω κοντά μου και να μην σε ακουμπάω."

"Εγώ... δεν..  "

Δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη.
Δεν ήθελα να βγάλει λάθος συμπεράσματα.

"Σςςςςς καλύτερα να φύγω,θα είμαι δίπλα αν χρειαστείς κάτι.Καληνυχτα..."