Zij verandert alles

Hoofdstuk 9

De volgende ochtend spring ik vrolijk uit bed. Nou ja, springen is met mijn been momenteel niet haalbaar, maar ik stap voorzichtig met een blij gevoel uit bed. Ik kan nog niet met Maan naar school fietsen, maar ik zie haar vandaag wel weer! Ik pak mijn telefoon en zie dat Lotte me een foto heeft gestuurd via Snapchat. Ik open het bericht, en grijns. Lotte stuurt een foto van zichzelf terwijl ze haar dekens over haar hoofd trekt. Die kon dus niet zo makkelijk uit haar bed komen als ik vanochtend. Ik kleed me aan, en hobbel naar beneden om wat te eten.
Beneden zie ik mijn moeder aan tafel zitten. Het ziet eruit alsof er iets niet helemaal goed is, dat zie ik aan haar gezicht. "Goedemorgen, lieverd." zegt ze, maar haar stem klinkt een beetje vlak. "Mam, is er iets?" Ze zucht. "Ik moet je iets vertellen." Ik ga zitten. Dit is niet goed, dit is helemaal niet goed. Dan zegt ze het. "Ik heb borstkanker." Mijn mond valt open. Ik probeer iets, te zeggen, maar ik weet niet wat. Er loopt een traan over mijn moeders wang. "W-wat?" Stamel ik. "Hoe lang weet je het al?" Snikkend begint mijn moeder te vertellen. "Ik heb meegedaan met een onderzoek naar borstkanker, dat is elke twee jaar, voor vrouwen vanaf een jaar of vijftig. De dokter belde me vorige week dat er misschien iets zou zijn, maar dat het waarschijnlijk niks was. Daarom had ik nog niks gezegd, omdat ik verwacht had dat het toch niets zou zijn." Mijn moeder zucht diep. "Maar gisteren kwam ze langs, en het is toch wel borstkanker."
"En nu? Word je weer beter?" vraag ik. Ik huil inmiddels ook. Mijn moeder knikt. "Waarschijnlijk wel. De dokter zei dat de kans op genezing best groot is. Morgen krijg ik een MRI-scan, zodat ze kunnen zien waar het precies zit." Ik sta op en geef mijn moeder een knuffel. "Het komt vast goed.", zeg ik, maar dat weet ik zelf eigenlijk helemaal niet zo zeker.
Zodra ik op school aankom, komt Maan meteen naar me toe. Waarschijnlijk spreekt mijn gezicht boekdelen, want ze vraagt meteen of alles wel goed gaat. Ik neem haar mee naar een rustig plekje en vertel wat er vanochtend is gebeurd. Maan's mond valt open, en ze slaat haar armen om me heen. "Wat heftig! En nu?" Ik vertel dat mijn moeder een MRI-scan krijgt, en dat ze dan pas kunnen weten waar het zit en hoe ze het het beste kunnen behandelen. Maan geeft me een knuffel. "Ik ben er voor je, he!" Ik glimlach voorzichtig. "Dankjewel." Ik kijk in Maan's chocoladebruine ogen. We buigen langzaam naar elkaar toe, en dan voel ik haar lippen zachtjes tegen de mijne. "Kim?" Een stem achter me noemt mijn naam. Geschrokken draai ik me om. Het is Lotte. Ze draait zich om, en loopt weg. Snel ren ik achter haar aan. "Lotte, wacht!", roep ik, maar ze wacht niet. Shit. Maan pakt mijn hand. "Laat haar maar even, jullie komen er samen vast wel uit. Jullie zijn al zo lang vriendinnen." Ik ruk mijn hand los. Ik weet best dat Maan gelijk heeft, maar ik kan haar troost nu even niet gebruiken. Ik storm de trap af, naar de toiletten. Ik sluit mezelf op in een hokje, en barst in tranen uit. Wat een kutdag.

Ik weet niet hoeveel tijd er voorbij gegaan is, maar dan hoor ik geklop op de deur van een wc-hokje. "Kim?" Ik herken Lotte's stem. Ik aarzel, maar antwoord dan toch: "Ja?". "Wil je de deur open doen?" vraagt Lotte. Ik snuit mijn neus, en kom uit het hokje. Lotte geeft me een dikke knuffel. "Maan heeft het me verteld. Wat kut, zeg..." Ik barst in tranen uit. Lotte aait zachtjes over mijn rug. "Ben je niet boos?" snuf ik. "Boos?" Lotte kijkt me verbaasd aan. "Om Maan," verduidelijk ik. Lotte schudt zachtjes haar hoofd. "Daar hebben we het later wel over." 
Tussen het snikken door probeer ik te vertellen wat voor nieuws ik heb gekregen vanochtend. "M- m- mijn..." Lotte streelt zachtjes over mijn rug. "Ik weet het, Maan heeft het me verteld. Ik vind het zo erg voor je." Verder zwijgen we, alsof we weten dat alle woorden die we zouden kunnen zeggen niet goed genoeg zijn momenteel. 

Dan lijk ik mijn tong weer teruggevonden te hebben. "Ik wil naar huis." fluister ik zachtjes. Even twijfel ik of Lotte me wel gehoord heeft, maar ze knikt. "Is je moeder thuis?" Ik haal mijn schouders op. Ze knikt begrijpend. "Ik bel mijn moeder wel om te vragen of ze ons naar jou wil brengen." Ik kijk haar verbaasd aan. "Wat, je denkt toch niet dat ik je alleen ga laten nu?"
Ze slaat haar arm om me heen, en ik leun tegen haar aan terwijl ik de tranen weer over mijn wangen voel stromen. Lotte pakt haar telefoon uit haar tas en belt haar moeder. Ik hoor niet eens wat ze zegt, ik ben verzonken in mijn eigen gedachten. Ik schrik pas op wanneer ik Lottes elleboog in mijn ribben voel. "Kom, we gaan." Ze pakt mijn handen en trekt me omhoog. Terwijl ik met Lotte door de gangen strompel, zie ik links en rechts mensen naar ons kijken. Ze hebben allemaal dezelfde blik op hun gezicht, een blik vol medelijden. Het nieuws zal zich wel verspreid hebben dan. Ik zucht. Ik hoef hun stomme medelijden niet. Gelukkig staat de auto van Lottes moeder bijna voor de deur geparkeerd. We stappen snel in en rijden weg. Eindelijk rust.