Try Me (Boy X Boy)✅

Hoofdstuk -30-

Thuis is het zoals gewoonlijk een teringzooi. Mam ligt op de bank naar het plafond te staren met een zak aangebroken chips op haar schoot. De enige wandeltocht die ze de afgelopen jaren heeft gemaakt is die van de bank naar de keuken en weer terug. Haar slaapkamer kan ze waarschijnlijk niet meer aanzien, het tweepersoonsbed met pap's lege plek is te confronterend. Ik zucht. Misschien is ze gewoon niet eens meer in staat om uberhaupt de trap op te lopen.

Ik pak een vuilniszak uit de schuur en begin dingen van de grond te rapen die weg kunnen. Een tijdschrift, lege zak chips, verpakking van koekjes over de datum, een doos cornflakes, reclamefolders.. van alles. langzaam word er steeds meer vloer zichtbaar. Ik haal een doekje over de keukentafel en het aanrecht, ontstof de boekenkast en haal een stofzuiger door de kamer. Als ik eindelijk klaar ben, kijk ik tevreden naar wat ik gedaan heb. Ik zet het raam wagenwijd open zodat de kamer gevuld word met frisse zuurstof. Het opgeruimde huis zorgt voor iets meer rust in mijn hoofd.

Het begint al weer te schemeren. Ik fiets richting de treinhalte waar Owen op me staat te wachten, we zouden samen naar de bar fietsen zoals gewoonlijk. En zoals gewoonlijk staat Owen weer eerder dan mij bij de spoorwegovergang. Hij doet zijn oortjes uit zodra onze ogen elkaar ontmoeten.
"Hey, ben je nog naar die schoolarts gegaan?" Vraagt hij. Ik schud mijn hoofd.
"Neh."
Owen stapt op zijn fiets en past zich aan aan mijn tempo. Hij ontplugged de oortjes van zijn telefoon zodat we samen naar zijn muziek kunnen luisteren. Ik herken het deuntje meteen, Jocelyn Flores.
I know you so well, so well
I mean, I can do anything that he can
"Jahseh Onfroy is doodgeschoten, wist je dat?" Ik kijk naar Owen. Hij fietst schommelend zonder handen en staart naar de lucht, enigzins gevaarlijk als je deel van het verkeer bent.
"Jahseh wie? Ken ik niet."
De muziek word harder gezet. "Degene die dit zingt, man. XXXTENTACION. Die ken je toch wel?"
Had zijn artiestennaam dan meteen gezegd, denk ik. Ik laat een klein zuchtje ontsnappen.
"Uhm, ja, die ken ik wel. Jammer?"
Owen zet geïrriteerd zijn oortjes weer in de telefoon, alsof ik het recht niet meer heb om naar de muziek te luisteren.
"Jammer", herhaalt hij met een flauwe stem.
Ik vraag me af waar de geïrriteerde sfeer ineens vandaan komt, het zit me niet lekker.

Gelukkig, Milan werkt ook vandaag. Het is echt al een tijdje geleden dat ik voor het laatst met hem heb gewerkt. Niet dat we ontzettend goed bevriend zijn, maar toch kijk ik er naar uit om met hem te werken. Hij heeft altijd zo'n positieve sfeer om zich heen, alsof hij dol is op zijn baan. Wat hij waarschijnlijk ook is. Ik leun over de bar om Milan te begroeten.
"Hey Levi, lang niet gezien!"
Milan lijkt oprecht vrolijk te zijn om me te zien. Ik glimlach. "Klopt, hoe is 'ie?"
"Prima hoor, met jou? Je ziet er echt goed uit met je haar opgestoken trouwens" Milan buigt zich dicht naar me toe en voelt aan mijn haarknotje. Ik bloos. "Met mij gaat het oké, denk ik."
Ik blik opzij naar Owen die nu al met een dienblad voorbijloopt. Hij lijkt mij en Milan niet eens te zien.
" 'Denk je' ? Je kan me altijd bellen als er iets is." Milan geeft me een speelse stoot.
"Ah, ja, bedankt", mompel ik.
"En nu tijd om aan het werk te gaan!" Hij duwt een vochtig lapje in mijn handen. Fijn, ik mag dus tafels schoonmaken. Alsof ik al niet genoeg schoongemaakt heb.

Als alle onbezette tafels blinkend schoon zijn, schuif ik weer achter de bar om bestellingen klaar te maken die Milan opneemt. Het is druk en heet, het zweet parelt langs mijn voorhoofd. Ik kan me niet focussen op het 'flirten' en breng de bestellingen gehaast rond. Als ik naar een tafel snel om een cocktail te serveren, herken ik de klant die op me zit te wachten. Hij heeft zijn haar in een opvallend strakke scheiding zitten en draagt een duur uitziende bril.
Dit is die vent die me zo stevig betaald! "Goedeavond meneer"
Mijn stem trilt. Als hij me vanavond niet betalen wil loop ik heel veel geld mis.
Zenuwachtig zet ik de cocktail op het placematje. "Alstublieft."
Zodra mijn handen weer vrij zijn, veeg ik subtiel een zweetdruppeltje van mijn voorhoofd.
"Goedeavond Levi"
de man wenkt naar de lege kruk tegenover hem. "Kom je bij me zitten?"
Het 'ka-tsjing' geluidje van een kassa speelt in mijn gedachte en ik grijns.
Ik zucht opgelucht, hij weet zelfs mijn naam nog.

Sorry als dit deel saai was, het volgende deel word interessanter ! (: