Mafia, baby![☯︎︎]

|10|

  ➤ Και δεν καταλαβαίνω τον λόγο για τον οποίο δεν ανοιγόμαστε, δεν λέμε αυτά που αισθανόμαστε. Τί πραγματικά φοβόμαστε? Την απόρριψη ή το ότι θα πληγωθούμε? Μα το ένα όμως φέρνει το άλλο. Έτσι δεν είναι?... Μήπως δεν είναι τίποτα από αυτά? Μήπως είμαστε τόσο εγωιστές που περιμένουμε να μιλήσει ο άλλος? Μήπως είμαστε δειλοί? Ή μήπως απλά μας αρέσει να τυραννιόμαστε και να μένουμε μόνοι?

D i a b l o ' s  POV:

"Τι εννοείς όταν λες ότι εμείς οι δύο θα παντρευτούμε?" με ρωτάει η Angel καθώς μπαίνουμε στο σπίτι μου.

"Εννοώ ότι θα παντρευτούμε, αλλά μόνο στα χαρτιά. Δηλαδή θα είναι ένας ψεύτικος γάμος ίσα-ίσα για να ξεφορτωθώ τους γονείς μου. Θα μπορώ να κάνω ότι θέλω, να πηδάω όποια θέλω. Κατάλαβες τώρα mi amor?" της απαντάω προσπαθώντας να την κάνω να καταλάβει τι ακριβώς θα γίνει.

Δεν θέλω να νομίζει πως έχει ελπίδες για κάτι παραπάνω.

Εγώ δεν είμαι για αγάπες, γάμους, έρωτες και όλα τα σχετικά.

Έτσι κι αλλιώς η αγάπη είναι αδυναμία.

Και εγώ δεν πρέπει να έχω αδυναμίες.

Οποιαδήποτε κοπέλα δεν είναι ασφαλής μαζί μου. 

Γιατί εκεί "πατάνε" οι εχθροί. Στις αδυναμίες. Και μετά σε καταστρέφουν.

"Εμένα με ρώτησες αν θέλω? Εγώ δεν έχω γνώμη? Ε λοιπόν, δεν θέλω να σε παντρευτώ έστω και ψεύτικα" απαντάει νευρικά κοιτώντας με άγρια.

"Δεν νομίζω να σου άφησα κάποια γαμημένη επιλογή, ξανθούλα. Και κυρίως, δεν με ενδιαφέρει τι θέλεις και τι όχι" της απαντάω εξίσου θυμωμένος.

Εγώ κάνω κουμάντο εδώ πέρα. Κανείς άλλος!

"Τι νομίζεις πως είμαι?! Παιχνίδι σ-" πριν προλάβει να ολοκληρώσει την πρότασή της, την διακόπτω.

"Σκάσε! Θα κάνεις ότι σου λέω εγώ, χωρίς αντιρρήσεις!" απαντάω θυμωμένος.

Λίγο ακόμη να μου σπάσει τα νεύρα, δεν θα έχουμε καλή κατάληξη.

"Δεν είμαι παιχνίδι! Είμαι άνθρωπος!" λέει και έκανα αυτό που δεν έπρεπε να κάνω.

Παρ' όλα αυτά, το έκανα.

Την χτύπησα.

Δεν χτυπάω γυναίκες, αλλά δεν άντεξα.

Θα πείτε ότι όποιος άντρας χτυπάει γυναίκες, δεν είναι άντρας.

Δυστυχώς, με νευρίασε και έχω και όλα αυτά τα θέματα με την οικογένειά μου...

Απλά δεν ξέρω πως να το ελέγξω.

"Μ-με χ-χτύπησες" λέει και δάκρυα έχουν αρχίσει να κάνουν την εμφάνισή τους από τα μάτια της.

Συγγνώμη μικρή.

Μάταιο όμως, γιατί οι λέξεις αυτές δεν μπορούν να βγουν από το στόμα μου.

Ποτέ δεν τα πήγαινα καλά στο να εξομολογούμαι τα συναισθήματά μου.

Δεν τα πήγαινα ποτέ καλά με τα λόγια, αλλά με τις πράξεις.

Όχι πάντα με τις πράξεις, διότι έκανα πράγματα που μετάνιωσα.

Και τώρα υπάρχει μία αμήχανη σιωπή ανάμεσά μας.

Όμως τώρα ξέρω καλά τι πρέπει να κάνω και πως να επανορθώσω.

Δεν θέλω να της δώσω ελπίδες, αλλά αυτή τη στιγμή το καλύτερο που μπορώ να κάνω είναι να την αγκαλιάσω.

A n g e l ' s  POV:

Νιώθω τόσο άσχημα που με χτύπησε.

Μπορεί να έγινα ενοχλητική, το δέχομαι, αλλά είναι δυνατόν να με χτυπάει?

Και δεν ζήτησε ούτε μία συγγνώμη.

Τόσο δεν με υπολογίζει πια?

Είναι τόσο σιωπηλός. Δεν ξέρει τι να πει.

Αργώ να συνειδητοποιήσω τι γίνεται, αλλά δεν περίμενα να το κάνει αυτό.

Τα χέρια του είναι τυλιγμένα γύρω από τη μέση μου.

Μόλις τώρα με αγκάλιασε?

"Δεν ήθελα να σε χτυπήσω ξανθούλα" αποφασίζει να "σπάσει" εκείνος τη σιωπή.

"Πες τη λέξη, Diablo. Είναι απλά μία λέξη" του λέω αποφασιστικά.

Πρέπει να πει συγγνώμη. Έτσι κι αλλιώς με μία αγκαλιά δεν θα πάρει πίσω ότι έκανε.

"Σ-συ.... Άστο δεν μπορώ. Ξέχνα το" λέει και τώρα νευριάζω εγώ.

"Είναι απλά μία λέξη!" φωνάζω θυμωμένη.

"Άκου καλά. Εμένα δεν θα μου φωνάζεις! Προσπαθώ να κάνω κάτι καλό κι εσύ δεν το εκτιμάς!" νευριάζει κι εκείνος τώρα.

"Ξέρεις κάτι? Σου άξιζε η σφαλιάρα τελικά" μετά από αυτή τη φάση μπορώ να πω ότι στενοχωρήθηκα ακόμη παραπάνω.

Μη μου το κάνεις αυτό Diablo, σε παρακαλώ.

Πάρε πίσω αυτό που είπες...

Δεν το πήρε ποτέ.

Αυτές ήταν οι σκέψεις μου.

"Το δωμάτιό σου είναι αυτό" λέει και μου δείχνει το δωμάτιό μου και μετά φεύγει.

Hallooo lovess💘

Τι κάνετε? Πώς είστε?

Πείτε μου τα νέα σας!

Σας άρεσε το κεφάλαιο?

Αφήστε γνώμες και σχόλιααα.

Θα τα ξανά πούμε πολύ πολύ σύντομαααα.

Μέχρι τότε,

-Peace, hugs & hippie love 🍒.