Σειρήνες

εαρινό όνειρο

εαρινό μου όνειρο
δεν ζήσαμε, χανόμαστε
Κάτω από εκείνη την μισή στέγη
ο ήλιος είχε ντροπαλά φιλήσει τα μάγουλα σου
Και όταν δειλά γελούσες
με έβρισκα στα κύματα,
με έβρισκα
ανάμεσα στα λόγια που ψιθύριζες

εαρινό μου όνειρο,
οι οφθαλμοί σου σαν φεγγαροπετρες υποτονικα στόλιζαν τον λαιμό μου καθώς προχωρούσα
 στα ύπουλα, στενά δρομάκια των σκέψεων μου.
 μάτια ανέκφραστα και λευκά, με μια δειλή ανταύγεια χρυσού και κόκκινου φωτός.

Και τα πάντα αγαπούσα γύρω μου
Την ομορφιά τους κρατούσα κι εμπνεόμουν
Μα εσένα σε ξεχώριζα εαρινό μου όνειρο

δεν ζήσαμε ,χανόμαστε
γιατί το έαρ φεύγει όνειρο μου
κι όταν στο λεγα
Απαντούσες πώς για αιώνια δεν πρέπει να μιλάμε

και προσωρινά φανήκαν όλα 

-Α