Σειρήνες

πάντοτε έβρισκα εμένα σε δύο σώματα

Τα χέρια σου σαν όμορφες καδένες στολίζουν τα χέρια μου απόψε.

Πλέκονται τα δάκτυλα μας σαν την κλωστή που ενώνει τον χρόνο με την θλίψη. 

Τα μάτια σου έγιναν μάτια μου
 σαν να βρέθηκε η ηρεμία στην τρικυμία σου.

Κι εγώ ως μαύρο ροδο, αφήνω τα δάκρια να τρέξουν σαν βρήκαν πλέον καταφύγιο στην ψυχή σου.

Άραγε είσαι η ίδια η βροχή;
διότι κοντά σου όλα μοιάζουν με διάχυτες αισθήσεις.

Άραγε είσαι ο ίδιος ο άνεμος;
 διοτι πάντοτε με παρασέρνεις στο πέρασμα σου.

Ίσως και να είσαι όνειρο,
κάτι άπιαστο γιατί αδυνατώ να σε καταλάβω.

Είσαι εσύ,
εγώ είμαι εγώ
για αυτό ποτέ δεν ένιωσα ολόκληρη
πάντοτε έβρισκα εμένα
σε δύο σώματα

Minerva