မ်က္ေထာင့္နီနဲ႔ၾကည့္ကာဆန္ျပဳတ္
တိုက္ျခင္းအမႉၿပီးသြားသည္ႏွင့္စူးစမ္းကာ
ကြၽန္ေတာ္ျခံထဲဆင္းလာလိုက္သည္
ဒီလိုၾကည့္မွအိမ္ေလးသည္႐ိုး႐ိုး႐ွင္း႐ွင္း
တစ္ထပ္တိုက္ေလးျဖစ္သည္
ျခံထဲတြင္ထိုင္ရန္ခ်ထားသည္ကလည္းစားပြဲတစ္လံုးနဲ႔ထိုင္ခံုတစ္လံုး
အရာအားလံုးကတစ္ေယာက္စာကြက္တိျဖစ္သည္
အခ်ိန္ကမနက္3နာရီဝန္းက်င္ျဖစ္မည္ထင္သည္
အလင္းေရာင္ေတာင္မျမင္ရေသး
ဒီအခ်ိန္ထိေဘဘီကေဘးမွာထိုင္ေနၿပီး
ကြၽန္ေတာ္အိပ္တာကိုေစာင့္ေပးေနတာပဲ
မ်က္လံုးမ်ားမွိတ္ၿပီးနံရံကိုေက်ာ္ကာဝင္ေရာက္လာသည့္ေလညင္းမ်ားကိုခံစားလိုက္သည္
အခုကြၽန္ေတာ့္ေဘးမွာေဘဘီ႐ွိတယ္ ၿပီးေတာ့..
ဒါပဲ ထပ္မလိုေတာ့ဘူး
ကြၽန္ေတာ့္ကိုမွတ္မိသည္ျဖစ္ေစ
မမွတ္မိသည္ျဖစ္ေစ
ေဘးမွာေဘဘီ႐ွိတယ္ဆိုရံုနဲ႔တင္ကြၽန္ေတာ္က
အဆင္ေျပတာမို႔~
မၾကာခင္မွာပဲေနာက္ကေျခသံေလးေၾကာင့္ျပံဳးမိလိုက္သည္
တစ္လွမ္း ႏွစ္လွမ္း သံုးလွမ္း ေရာက္ၿပီ
"ပန္းကန္သြားထားေနတုန္း
ဘာလို႔အျပင္ထြက္လိုက္တာလဲ
ေအးေနတဲ့ဟာကို"
တဗ် စ္ေတာက္ေတာက္ေျပာရင္း
ေဘးမွာလာရပ္တဲ့ကေလးငယ္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့
လက္ေလးေတြကိုပိုက္လို႔ပခံုးကိုက်ံဳ႕ထားတယ္
"လာေလ ကိုယ္ဖက္ထားေပးမယ္"
"ေနပါ ခင္ဗ်ားလူတိုင္းကိုအဲ့လိုေျပာေနၾကလား
ခုနကေရာ အခုေရာ"
"ဟင့္အင္း
ကိုယ္တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုမေပြ႔ဖက္တာ
မနမ္း႐ႈံ႕တာဆယ္ႏွစ္႐ွိၿပီ"
ေနာက္ကေနပခံုးက်ဥ္းက်ဥ္းေလးကို
သိုင္းဖက္ကာေျပာလိုက္သည္
ေဘဘီသိရမယ္ေလ
ကိုကိုကေဘဘီကလြဲၿပီးဘယ္သူ႔ကိုမွမေပြ႕ဖက္ မနမ္းဘူးဆိုတာ
"အ႐ူးက်ေနတာပဲ "
ခပ္တိုးတိုးေရရြတ္သံႏွင့္အတူ
သက္ျပင္းခ်လ်က္ေ႐ွ႕သို႔တိုးသြားသည္
"ကြၽန္ေတာ္ဝင္ေတာ့မယ္
ခ်မ္းလာၿပီ"
မ်က္ႏွာကိုငံု႕ကာ
ထြက္သြားလ်က္ကြၽန္ေတာ့္ကိုျပန္မၾကည့္ခဲ့ပါ
