Open The Door For The Badboy ✔

28.

*Jordan*

Weer thuis. Languit op bed.

Ik mocht niet naar Easton. Zijn toestand was "kritisch", volgens de dokter. Hij moest eerst weer zelf op ademhaling komen. Ik weigerde om te vertrekken en heb er een vaas kapotgegooid.

Uiteindelijk heeft Aidan me de auto ingekregen en me naar huis gebracht. Hij zei geen één woord tegen me, behalve: "Het komt wel goed." "Rustig aan." "We zijn bijna thuis."

Toen ik binnenkwam schrok ik me dood door het nichtje van Sandra. Ze was aan het stofzuigen in de woonkamer. Ik zei snel gedag en liep rechtstreeks naar mijn kamer, zonder Aidan te bedanken of doei te zeggen.

Hulpeloos toekijken naar hoe Easton zo kwetsbaar op die brancard lag was misschien wel het meest pijnlijke wat ik ooit gezien had. Hoe is die brand ontstaan?

Ik sta op en loop naar mijn badkamer. In de spiegel kijk ik naar mijn uitdrukkingloze gezicht. Easton is niet dood. Ik overdrijf. Hij is alleen maar zwaar gewond en heeft waarschijnlijk veel brandwonden en ademt niet met zijn longen en zijn leven hangt aan een dun draadje.

Wanneer ik daar best lang heb gestaan, draai ik de douchekraan open. Ik kleed me uit en ga onder de ijskoude stralen staan.

Ze zouden me bellen als er drastische verandering, goed of slecht, in Easton's situatie zou zijn. Ik zou nu eigenlijk mijn ouders moeten bellen en het hen vertellen, maar ik wil ze niet lastigvallen nu het ook slecht gaat met Easton's moeder.

Terwijl ik mijn haar aan het wassen ben, hoor ik mijn telefoon afgaan. Ik word gebeld. Misschien is het het ziekenhuis.

Met mijn haren nog vol van de shampoo, stap ik de douche uit en wikkel me haastig in een handdoek.

Als ik eenmaal de telefoon heb opgepakt, zie ik in plaats van het ziekenhuis, Lena bellen.

Teleurgesteld neem ik op.

'Hey! Heb je het al gehoord over de cheerleaders?' begint ze gelijk. 'Nee. Wat is er?' Het blijft eventjes stil aan de andere kant. 'Sorry. Ik was dat gedoe met Easton helemaal vergeten.' verontschuldigt ze zich.

Ze heeft waarschijnlijk verdriet en teleurstelling in mijn stem bespeurt.

'Maar kijk op het forum! Ze zouden het vandaag in de aula zeggen, maar dat gaat moeilijk als de school is afgebrand.' zegt Lena. 'Is goed, zal ik doen. Ik was aan het douchen en nu druipt er schuim op de grond.' zeg ik voordat ze doei zegt en ophangt.

***
In een warme pyjama start ik mijn laptop op en daarna het schoolforum. Bij het kopje "Trending" zie ik 5 artikels staan. Als ik de titel van het derde artikel lees, klik ik er snel op.

Winnaar cheerleadercaptain!
Na een week strijden tussen de drie ambitieuze cheerleaders, hebben we nu eindelijk de winnaar. Er is gestemd onder de leerlingen en leraren, en natuurlijk het footballteam zelf.

Ik lees snel door naar het stukje waar de winnaar word aangekondigd.

Het was een nek-aan-nekrace.
Tristen: 301 stemmen. 3 footballteam punten.
Faylinn: 326 stemmen. 2 footballteam punten.
Jordan: 340 stemmen. 5 footballteam punten.

Ik heb de meeste stemmen.

Ik heb gewonnen. Oh my god.

Het footballteam kon 10 punten verdelen en blijkbaar had ik de meeste, wat me ook gelijk een voorsprong gaf. Ik ben dus gewoon de cheercaptain.

Jordan McBella is dus onze nieuwe cheerleader aanvoerster! Ze krijgt een mail ontvangen over alles wat nu van belang is. We wensen haar veel succes en plezier in haar nieuwe positie!

Laatste nieuws over de school? Klik hier.

Misschien hebben ze iets geupload over wat er nu verder gebeurd, na de brand. Ik klik op de link en laat mijn ogen aandachtig over het stuk tekst dwalen.

Morgen zijn jullie vrij. We zullen proberen zoveel mogelijk schade te vergoeden zodat jullie maandag gewoon weer naar school kunnen.

De footballwedstrijd gaat morgen niet door. We hebben contact opgenomen met de andere school, en we hebben de wedstrijd verplaatst naar vrijdag over twee weken.

Tuurlijk hebben ze dat gedaan, hun beste speler en aanvoerder ligt in het ziekenhuis.

Zuchtend sluit ik de laptop en pak mijn telefoon erbij. Ik bel mijn ouders, na 4 keer overgaan nemen ze op.

'Hé lieverd! We wilden je net ook bellen!' zegt mijn enthousiaste moeder. 'Oh ja?' Verbaasd loop ik naar het balkon met mijn telefoon nog aan mijn oor.

'Ja! We hebben fantastisch nieuws! Het blijkt te zijn dat mevrouw Depont geen longkanker had, maar alleen één of andere virus!'

'Serieus? Dat is- dat is fantastisch!' lach ik. Dat betekent dus ook dat Easton langer blijft...

'Wilde jij nog iets vertellen, schat?' vraagt mijn moeder.

Ze zijn nu zo blij over dat nieuws, ik kan moeilijk aan komen lopen met dat Easton in het ziekenhuis ligt.

Easton is sterk. Hij zal het redden. Hij zou vast ook niet willen dat ik het gezegd zou hebben tegen zijn ouders.

'Nee, wilde even weten hoe het gaat. Maar ik moet nu gaan. Doeg mam!' Ze zegt gedag terug en hangt dan op.

Ik kleed me snel om en pak dan mijn jas van de kapstok. Ik wil nu naar Easton.

***
'Verdieping 2, gangpad 2B, kamer 24. Lukt dat je wel?' vraagt de aardige receptioniste. Ik knik aarzelend ja en glimlach naar haar, als bedankje.

Aangekomen bij kamer 24 zie ik door het deurraampje dat er een man met een lange witte jas en een klembord bij Easton's bed staat. Hij merkt me op en loopt naar me toe.

'Mevrouw McBella. We wilden u al opbellen.' begint hij. Vandaag wilt iedereen me wel opbellen.

'Is er verandering?' vraag ik hoopvol. 'Ja, dat is er zeker. Hij ademt nu zelf, en via tests hebben we ontdekt dat zijn prefrontale cortex en amygdala aan de gang zijn. Dat betekent dus dat hij slaapt en wellicht droomt. Dat is een goed teken.'

Een zucht van opluchting verlaat mijn mond. 'Heeft hij veel brandwonden?' Het komt er bijna fluisterend uit. De dokter denkt even na en antwoord dan. 'Maar één. Over zijn linkerheup. Het word nu behandeld, het zal helaas wel een litteken achterlaten.' Ik knik kort en kijk weer naar Easton door het raampje:

'Je mag naar hem toe gaan als je wilt.' zegt de man. Hij houdt de deur voor me open, en sluit hem achter mij, als teken van privacy.

Easton's borst beweegt op en neer. De geur van pasgewassen ziekenhuiskleding vult mijn neus. Gepiep met steeds dezelfde tussentijd kruipt mijn oren in, dat afkomstig is van het apparaat naast Easton's bed.

Rustig ga ik op zijn bedrand zitten, neerkijkend naar hoe hij vredig zit te slapen. Na een tijdje gestaar en gedenk, ga ik naast hem liggen. Het is goed genoeg voor een verzachtende troost.

'Ik mis je. Terwijl ik maar een halve dag niet tegen je heb gesproken.' zeg ik tegen Easton, ook al weet ik dat hij niet luistert. Zuchtend ga ik verder.

'Een uur hiervoor heb ik nog tegen mezelf gezegd dat ik overdreef, dat ik me niet zou moeten inspannen, omdat jij... jij bent. Je bent Easton Depont, dus ik zou helemaal geen reden moeten hebben om bang te zijn. Er is wel gewoon een deel van mij bang dat ik het mis heb.' Een bibberige zucht verlaat mijn mond.

'Maar je ademt nu zelf, en de dokter zegt dat alles goedkomt, dus zal ik nu ook goed nieuws vertellen. Ik heb gewonnen, ik ben cheercaptain. En de belangrijke wedstrijd word voor twee weken verplaatst. En we zijn morgen vrij. En je moeder had geen kanker, maar had een gemene virus opgelopen.'

'Ik hou van je, Easton.' zeg ik na ongeveer tien seconden stilte.

Dan voel ik opeens hoe Easton's lichaam een beetje verschuift. Ik steun gelijk op mijn ellebogen om te kijken naar zijn gezicht.

Zijn ogen gaan knipperend open. Een flauwe glimlach speelt rondom zijn mond.

'Ik hou ook van jou, Jordie.' lacht hij zachtjes.