Just my cousin (dutch)

Hoofdstuk 20

JASON SMITH

Ik zit alleen in mijn kamer en staar uit het raam. Eigenlijk zou ik nu huiswerk moeten maken, maar ik kan me niet concentreren.

Steeds dwalen mijn gedachten weer af naar Mila. Waarom heb ik haar gezoend?
Waarom heb ik haar facking gezoend?!
Ik heb geen idee.

Ik verberg mijn hoofd in mijn handen. Denk na Jason, denk na. Waarom deed je het?

Ik weet dat er maar één antwoord is. Er is maar één reden dat twee mensen elkaar zoenen, maar ik wil er niet aan denken.

Mila is, ik bedoel Mila was, mijn nichtje. Je nichtje zoen je niet zomaar. Dat doe je gewoon niet.

Maar ze is je nichtje niet meer.... Zegt een irritant stemmetje in mijn hoofd.

Maar wel mijn beste vriendin.... Spreek ik mezelf tegen.

Waarom is dit alles toch zo fucking moeilijk?!

Toen ze daar zo zat, zo verdrietig. Haar lippen die het hele verhaal vertelde. Ik moest wel. Ik kon niet anders.

Ik maak mezelf gek zo. Ik heb afleiding nodig.
Mijn hoofd is een grote warboel.

Ik ren de trap af en pak mijn gympen onder de kapstok vandaan. Behendig trek ik ze aan.

'Waar ga je nou weer naartoe?' Snauwt mijn moeder.
'Rondje hardlopen'.
Ze trekt een wenkbrauw op. 'Jij en hardlopen?'.
Ik haat het als ze zo doet.
'Ja, ik en hardlopen, is daar iets mis mee?'.
Ik draai me om en loop de deur uit.

'Jason terugkomen' roept ze me achterna.
Ik duw snel mijn oortjes in en zet muziek op, waardoor ik mijn moeder niet meer hoor.

Even niks aan mijn hoofd. Even alleen zijn.

Ik ren de straat uit, richting het park. Het voelt goed. Mijn ademhaling stijgt en ik zet de muziek nog iets harder.
Ik hou hier van. Het enige dat ik hoef te doen is in de verte kijken en daar naartoe rennen. Niet nadenken. Het voelt fijn.
Alles om me heen wordt wazig, de mensen verdwijnen, het enige dat er nog toe doet is de muziek, mijn snelheid en het punt in de verte waar ik naartoe ren.

'Jason!'.
Ik heb geen zin om om te kijken en ren door. Ik heb het me vast verbeeld.
'Jason!'. In mijn ooghoek zie ik Mila aankomen fietsen. Shit zooi.
Ik ren stug door. Ze begint harder te trappen en komt naast me fietsen.

'Jason?'. Ik negeer haar, waardoor ze op mijn schouder tikt.
Ik zucht diep en trek mijn oordopje uit mijn oor.
'Wat?' hijg ik.

Ze trommelt met haar vinger op het stuur.
'Kunnen we even praten?'.

Ik ga steeds harder rennen.
'Waarover?'.

Ze kijkt om zich heen, terwijl ze naast me blijft fietsen. Ze doet moeite om me bij te houden.
'Over ons'.

'Er is geen ons, Mila' zeg ik bot.
Ze knikt. 'Dat begrijp ik, maar....'.
'Maar wat?' Snauw ik. Ik klink net als mijn moeder nu. Ik haat het dat ik zo klink.
'Maar wat?' Herhaal ik iets zachter.
Mijn ademhaling gaat nog steeds heftig op en neer.

Weer kijkt ze om zich heen. 'Maar waarom zoende je me dan?'. Haar stem klinkt zacht.

Abrupt sta ik stil.
'Het was maar één zoen Mila! Eén fucking zoen!'.
Mensen kijken ons aan, maar het kan me niks schelen.
Gekwetst kijkt ze me aan. 'Voor jou misschien'.
Ze keert om en fietst hard weg.

Ik kijk haar na en laat mezelf op de grond zakken. Wat heb ik gedaan?

MILA RASMEN

'Voor jou misschien' fluister ik.
Zijn ogen zoeken koortsachtig mijn blik. Ik draai me direct om.
Ik wil niet dat hij mijn tranen ziet. Hij hoeft mijn pijn niet te zien.

Wanneer ik ver weg ben kijk ik nog eens achterom. Jason zit hopeloos op de grond met zijn hoofd begraven in zijn armen.

Wat gebeurt er toch met ons?
Het komt allemaal door die kut brief van de DNA-bank.
Als die nou nooit was bezorgd, was er nu niks aan de hand geweest.

'Kijk uit je doppen!' Roept iemand die ik bijna aanrijdt. Ik schrik op.
'Sorry' mompel ik terug.

~~

'Mam ik ben thuis!' Roep ik, terwijl ik de trap op ren naar mijn kamer. Ik probeer niet tè verdrietig te klinken. Ze hoeft niet te weten dat ik heb gehuild. Dan gaat ze vast weer de bezorgde moeder uithangen.
En ze hoeft al helemaal niet te weten wat er speelt tussen Jason en mij.

Maar ik moet er iemand over vertellen.

Eenmaal op mijn kamer staar ik peinzend voor me uit.
Ineens krijg ik een idee.

Ik bel Daisy op.
'Hey it's your best friend' galmt het door de telefoon.
Ik grinnik om haar enthousiasme.
'Hey met mij'.
'What's wrong?'.
Blijkbaar hoort ze iets aan mijn stem.

Ik zucht. 'Wil je de lange of de korte versie?'.
'De lange natuurlijk!'.

Ik bijt op mijn nagel en bedenk me hoe ik dit moet gaan vertellen zonder haar te laten merken dat her over Jason gaat.

'Oke er is dus een jongen....'.
'Yes, yes, yes!' Gilt Daisy door de telefoon.
'Jason zeker?'.

'Ehhmmm nee' stamel ik.
'Wie is het dan?'.
Mijn blik valt op de poster op mijn deur waar Dylan O'Brien op staat.
'Hij heet Dylan?'. Het klinkt meer als een vraag.
'Ken ik hem?'.
Gelukkig, ze lijkt het te geloven.
'Nee' antwoord ik resoluut. 'Je kent hem niet'.

'Maar wat is er nou met die Dylan?' Vraagt ze nieuwsgierig.
Ik glimlach. 'We hebben gezoend'.

Ze gilt door de telefoon en ik laat haar gang gaan.
'Wanneer?!'.
'Hoe was het?!'.
'Kan hij het een beetje?!'.

Ik negeer haar vragen en laat haar uitrazen.
Af en toe is ze net een orkaan. Orkaan Daisy, wel te verstaan.

'Maar toen zei hij dat het voor hem niks betekende'.
'Serieus?' Antwoordt ze, nu iets rustiger.
'Het was maar één fucking zoen' citeer ik.
'Zei hij dat?' Vraagt Daisy.
'Uh hu'.

Daisy lacht. 'Sorry hoor, maar dat is niet zomaar iets'.
Ik zucht en loop door mijn kamer.
'Dat vond ik dus ook'.

Een lange stilte volgt.
'Je vindt hem leuk of niet soms?'.
Ik zucht diep. Vind ik Jason echt leuk?
'Misschien'.

'You're in love!' Gilt Daisy door de telefoon.
'Misschien' herhaal ik.
'Maar wat moet ik nu doen?'.
'Hmmm....' zegt Daisy bedenkelijk.
'Tegen hem zeggen dat je hem leuk vindt?'.
'Ja dag!' Roep ik terug.

Een lange stilte volgt.
'Afwachten dan maar?'.
Ik zucht diep.
'Dat zal wel moeten'.

'Ik moet hangen'.
'Is goed girl, see you tomorrow'.
'Tot morgen'. Met die woorden hang ik op.

Dus ik vind Jason misschien leuk? Wat heb ik hier nou aan? Helemaal niks dus.
Toch ben ik opgelucht. Ik heb in ieder geval mijn verhaal even aan iemand kunnen vertellen.

Saai hoofdstuk, ik weet het srry xxx