The Amazing World of KPOP

Chapter 4

Cailey's POV

Pag-uwi ko sa bahay agad agad akong bumagsak sa sofa. Nagunahan nang tumulo ang mga luha ko. Free fall kumbaga. Measure the distance from my eyes to the floor. Solve the velocity ng luha papunta sa floor. v=v0+gt^2. May hang-over ako sa Physics.

Seryoso na. Naiiyak ako. Bakit puro kasinungalingan lahat? Bakit ba ako nabubuhay sa ganito?

Wala na nga si mommy, tapos emotionally na wala si Daddy. Ni makasama di ko na nagawa.

For 5 years, I've been alone in this world. Nandyan nga yung driver ko at si manang. Pero yung mga gusto kong makasama wala.

Ano nga ba naman ang magagawa ko? He really want me to come back. But I refused. Ginusto ko 'to eh. Alam kong mahal niya ako. Pero ako? Binalewala ko lang yun. Masyado kong pinataas ang pride ko. Napakaselfish ko sa kanya.

But he never give up on loving me. On supporting me. Kahit malayo kami sa isa't isa, ako pa rin ang inaalala niya. Kahit pagod na pagod na siya sa trabaho, binibisita at pinahahalagahan pa rin niya ako.

And I felt guilty for what I've done.

5 years. Oo masakit. Siya na nalang ang natira, hindi ko pa sinusulit.

Bigla akong nakaramdam ng hawak sa likod. Pinunasan ko agad luha ko at tumingin sa kanya.

"Hija, may problema ka ba?"

Hindi ko na napigilan luha ko at niyakap na si manang. Siya na rin ang pangalawang nanay ko. Dahil siya ang nag-alaga sa'kin. Tinuring niya akong anak. At tinuring ko na rin siyang ina.

"Tungkol ba naman sa daddy mo?"

Hindi ako umimik. Tama naman siya. Silence means yes.

"Anak, patawarin mo na siya. Bumalik ka na sa kanya."

"Manang, ang hirap po. Ang tagal ko nang gustong gawin. Pero pag nagkikita kami naalala ko na naman lahat. Mang, bakit ganito?"

"Limang taon na yan. Wag mo kasing isipin na wala ka nang pag-asa. Na wala nang nagmamahal sa'yo ng buo. Na wala ka nang pamilya. Dapat matuto ka nang magpatawad. Dahil pag pinalipas mo yan, isang araw, magsisisi ka nang todo."

"Ang tagal ko na pong binabalak. Pero pag kaharap ko siya, wala na. Naalala ko na naman lahat. Lahat ng sakit, lahat naaalala ko. Bumabalik na naman ang mga alala ko sa mga nangyari noon. Mahirap kalimutin."

"Hindi naman mahirap gawin ang nga bagay-bagay eh, kung gagawin mo talaga. Basta pg pinagdesisyonan mo na, gawin mo na agad. Kasi, nasahuliangpagsisisi."

(Fast Forward)

Tuesday hanggang Thursday, ganun pa rin. Makukulit pa rin sila. Kung sino sino naman ang mga kasama ko. Kahit sinisigawan ko na sila, wala. Dedma lang.

Buti nalang Friday na. Pumasok na ulit ako sa classroom. Ang dami--lahat sila naggre-greet sa'kin. Pero dinededma ko lang sila. Wala ako sa mood makipag-away sa mga idols dahil masakit pakiramdam ko. Damn it.

"Hi Cailey!"

(-_____-)

(-_____o)

(O_____O)

"Para sa'yo! ^____^"

Alam niyo ba kung ano yung mga binigay nila?

Albums...

CDs...

Posters...

Signatures...