ဒီေန႔...စာေမးပြဲရဲ႕ေနာက္ဆံုးေန႔ျဖစ္သည္။ တစ္ခ်ိဳ႕တစ္ဝက္ထြက္လာသည့္ေက်ာင္းသူ၊ေက်ာင္းသားမ်ားၾကား ယြန္းဂီရဲ႕အခန္းေ႐ွ႕မွာ ရပ္ေစာင့္ေနမိသည္။ စိတ္ကမၿငိမ္။ လက္ကိုဆုပ္ခ်ည္၊ ျဖန္႔ခ်ည္လုပ္ရင္း အခန္းထဲကို ေခါင္းကတိုးဝင္မတတ္ျဖစ္ေနတယ္။ စာေမးပြဲေျဖတိုင္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ထက္ ထိုအေကာင္ကို ပိုစိတ္ပူရသည္။ အရင္ရက္ေတြက ေျဖႏိုင္လားလို႔ ေမးရင္ေတာ့ ေအးစက္စက္မ်က္ႏွာေပးျဖင့္ ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ၿငိမ့္ျပသည္။
ဒီႏွစ္ေတာ့ ဂ်ေလဘီေကာင္ ေအာင္မွျဖစ္မည္ေလ။ က်ေတာ္ကဘြဲ႔ရၿပီး သူက ဒုတိယႏွစ္ကို သံုးခါေျမာက္ျပန္ေနရရင္ေတာ့ မဟုတ္ေသး။
" အဟြန္း "
ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္အဟန္႔ေၾကာင့္ အေတြးျပန္လည္လာၿပီး ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်ေတာ့္ဂ်ေလဘီ။
" ယြန္းဂီ မင္းေျဖႏိုင္လား "
" အင္း "
" တကယ္ေျဖႏိုင္ရဲ႕လား၊ ေမးခြန္းကခက္လား ျပစမ္း "
" ေျဖႏိုင္ပါတယ္ဆို မင္းကလည္း.. မင္းေလာက္ငါ့ကိုေသမလိုစာက်က္ခိုင္းထားတာ မေျဖႏိုင္စရာလား "
ဂ်ေလဘီရဲ႕ ေဘာက္ဆတ္ဆတ္အေျပာေၾကာင့္ ဟက္ကနဲရယ္ခ်မိျပီး သူ႔ဆံပင္ေတြကို ထိုးဖြလိုက္တယ္။ ဒီေတာ့လည္း က်ေတာ့္ဂ်ေလဘီက လက္ကို တြန္းခ်ၿပီး မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္သည္။
" မင္းကေရာ..ေဖာင္တင္ၿပီးၿပီလား "
သူေမးလာကာမွ US.သြားမယ့္အေရး သတိရကာ စိတ္ညစ္သြားရသည္။
" မတင္ရေသးဘူး "
" က်စ္...ဒီေန႔ေနာက္ဆံုးတင္ရမွာမလား "
စုတ္သပ္ကာေျပာလာတဲ့သူ႔ကို လွမ္းၾကည့္ရင္း သက္ျပင္းကဖြဖြခ်မိသည္။
" ယြန္းဂီ ငါတကယ္ပဲသြားရမွာလား "
" လာျပန္ၿပီ ဂ်င္ရာ! သြားပါလို႔ ငါဘယ္ႏွခါေျပာရမလဲ "
