Just my cousin (dutch)

Hoofdstuk 1

MILA RASMEN
10 jaar eerder

'Mila ruim je poppen eens op' roept mijn mama van onder aan de trap.
'Ik wil nog heel even spelen' schreeuw ik op een zeurderig toontje.
Ik was net bezig met mijn nieuwe poppenhuis en nu moet ik het ineens weer gaan opruimen. Mooi niet!
'Maar ome Rick en tante Selena komen zo eten lieverd'.
Blij spring ik op. 'Komt Jason ook mee?'.
'Ja natuurlijk'.
Wacht even. Dat verandert de zaak, meteen begin ik mijn poppen op te ruimen.

Wanneer ik klaar ben ren ik de trap af. Ik pak mijn diadeem op die van mijn hoofd is gevallen door het rennen en zet hem weer in mijn haar.
Mijn moeder lacht wanneer ik de woonkamer in loop. 'Kom eens hier lieverd'.
Met mijn handen op mijn rug loop ik naar haar toe. Wat nu weer?
Zorgvuldig haalt ze de diadeem uit mijn haar en zet hem er op nieuw in.
Blijkbaar vond ze dat hij weer eens niet goed zat.

'Ga jij maar vast buiten kijken of ze eraan komen' zegt mama, terwijl ze me een zacht duwtje in mijn rug geeft.
Ik huppel richting de gang en trek onze zware voordeur open.

Precies op dat moment komt de auto van ome Rick al aanrijden. Ik begin te springen van enthousiasme.
Wild zwaaiend wacht ik tot ze uitstappen.

'Dag kleine meid' begroet mijn oom me, terwijl hij me optilt.
Ik giechel. 'Ik ben niet klein meer!'.
Ook mijn tante begroet me enthousiast.

'Is Jason er niet bij?' Vraag ik treurig.
Ome Rick schudt van nee.
'Hij wilde liever thuisblijven' zegt hij schouderophalend.
Een teleurgesteld gevoel bekruipt me.
Met een droevige blik kijk ik hem aan. 'Echt waar?'.

Op dat moment springt Jason uit de auto.
'Gefopt!' Roept hij hard.
Ik sla mijn handen voor mijn mond en lach hard.
'Je trapte erin he?!' Zegt hij blij, terwijl hij met zijn vinger naar me wijst.
Ik besluit niet toe te geven aan het feit dat ik dacht dat hij niet zou komen en geef hem snel een knuffel.

Hij sluit met zijn vuistjes zachtjes op mijn rug als teken dat ik hem moet los te laten.
Overdreven hapt hij naar adem, wat mij weer aan het lachen brengt.
Mooi zo. Nu is hij alweer vergeten dat ik in zijn grap trapte.

'Komen jullie eten?' Roept mijn moeder naar buiten.
Gillend rennen we het huis binnen.
Jason struikelt bijna over mijn schoenen en wankelt tegen de deur aan.
'Kluns!' Roep ik uit.
Hij steekt zijn handen onschuldig op.
'Het zijn jouw schoentjes hoor Mila'.

'Niet zo treuzelen kinderen, anders wordt jullie spaghetti koud' onderbreekt mijn moeder ons.
Ik steek mijn tong uit 'bahhh spaghetti'.
'Spaghetti is lekker!' Roept Jason, terwijl we naar de eettafel lopen.

Ik zie dat ome Rick en tante Selena al naast elkaar zijn gaan zitten. Mama is nog bezig in de keuken.
Ik trek een stoel naar achter en ga op mijn gebruikelijke plek zitten.
Jason klautert naast me op zijn stoel.
Hij wankelt en weet nog net zijn evenwicht te bewaren.
Tante Selena werpt hem een waarschuwende blik toe die zegt dat hij zich even rustig moet houden, waarna hij zijn hoofd laat hangen.

Terwijl mama de borden spaghetti op tafel zet knijp ik in mijn neus om te voorkomen dat ik de geur van spaghetti ruik.
Het is ook zo vies!
'Mila stel je niet zo aan' zegt mama, terwijl ze ook plaatsneemt aan de tafel.
Ik zucht en haal mijn hand van mijn neus.
De vieze geur van mijn eten dringt mijn neusgaten binnen.
Dit ga ik dus mooi niet in mijn mond stoppen!

Als iedereen zijn eten bijna op heeft moet ik nog beginnen.
'Mila, ga eten nu!' Dreigt mama.
Ik schud mijn hoofd. Echt niet.

'Als je niet eet krijg je geen toetje'.
Ik pluk onverschillig aan het tafelkleed.
'Dan maar geen toetje'.
Deze reactie had mijn moeder duidelijk niet verwacht.
'Mila!' Zegt ze straffend.
'Ik hoef geen toetje, dus ook geen eten!' Jammer ik uit.

Mama kijkt me streng aan.
'Prima! Jason wil jij wèl een toetje?'.
Jason knikt en likt zijn lippen af.
Ik werp hem een boze blik toe, maar besef dan dat ik het hem niet kwalijk kan nemen.
Toetjes zijn nou eenmaal lekker.

Als mama de tafel heeft afgeruimd geeft ze Jason een bakje met aardbeien ijs.
Jaloers kijk ik van mijn spaghetti naar zijn ijs en ik volg zijn blik nauwkeurig.
Dit is echt niet eerlijk!

Ome Rick en tante Selena zitten al in de woonkamer en wanneer mama de deur van de keuken achter zich dichttrekt zitten Jason en ik nog alleen aan tafel.

Jason neemt hapjes van zijn ijs terwijl ik met mijn vork in de spaghetti roer.
Vies spul!

Jason ziet het en schuift zijn bakje met ijs naar mij toe.
'Delen?'.
'Hoef jij niet meer dan?' Vraag ik verbaasd.
Hij schudt zijn hoofd. 'Jij mag het hebben'.
Ik geef hem een kusje op zijn wang en neem dankbaar het ijs aan.

'Je bent lief' vertel ik hem.
Hij knikt. 'Daarom ben ik ook jouw neef'.
'En ik jouw nichtje!' Antwoordt ik.
'En ik jouw beste vriend!' Gaat hij verder.
'En ik jouw beste vriendin!'.
'Voor altijd?' Vraagt hij.
Ik knik. 'Voor altijd'.
'Pinkie zweer?' Vraagt hij ter bevestiging.
Ik knik hevig. 'Natuurlijk'.

Ik steek mijn pink uit en lach wanneer Jason hetzelfde doet.
'Pinkie zweer' zeggen we in koor.

Snel lepel ik het ijs naar binnen.
Jason zit geduldig te wachten.
'Zullen we zo gaan voetballen in de tuin?' Vraagt hij.
'Jaa!' Schreeuw ik.
Meteen spring ik van mijn stoel af.
Gevolgd door Jason ren ik naar de tuin.

We voetballen een tijdje totdat ik er klaar mee ben.
'Zullen we wat anders gaan doen?' Vraag ik.
Hij haalt zijn schouders op. 'Oke'.

Op dat moment kopt tante Selena naar buiten.
'Jason we gaan zo naar huis'.
'Neeeee'. Roept Jason bijna wanhopig.
'Alsjeblieft! Kunnen we nog heel even blijven?'.
Ze schudt haar hoofd en verdwijnt weer naar binnen.

Jason krijgt een ondeugend lachje op zijn gezicht.
'Zullen we ons verstoppen?'.
Ik knik. 'Misschien mag je wel hier blijven als ze ons niet kunnen vinden?'.
Jason slaat zijn handjes voor zijn mond. 'Goed idee!'.

Samen rennen we weg van het grasveldje.
'Daar?!' Vraagt Jason, terwijl hij naar de vuilnisbakken wijst.
Ik knik.
We kruipen erachter en houden onze lach in.

'Jason kom je?' Hoor ik mijn oom roepen.
Ik kan een giechel niet onderdrukken.
'Jason?!'.
Jason proest het uit. Straks verraadt hij ons nog!
Ik stomp hem in zijn zij als teken dat hij zijn mond moet houden.

'Jason?! Mila?!'. Roept ome Rick weer.
Aan de geluiden te horen die daarna volgen verdwijnt hij weer naar binnen.
Na een tijdje hoor ik mijn moeders stem.
'Mi-laaaa?!' Ik lach.
'Ja-soooon?!'.

'Ahhh hier zitten jullie!' Zegt mijn moeder lachend, als ze de kliko's weghaalt.
Teleurgesteld kijk ik Jason aan.
Hij trekt een pruillipje. 'Ik wil niet naar huis'.

Ome Rick komt ook aangelopen en tilt hem op.
'We gaan naar huis ventje' vertelt hij.
Wanneer Jason begint te huilen omhels ik hem.
'Zullen we anders morgen spelen?' Probeer ik hem te troosten.
Hij knikt en droogt zijn tranen af.
Ome Rick tilt hem op en geeft mij een kusje op mijn hoofd.
'Dag kleine meid!'.
Ik zucht geïrriteerd en lach.
'Ik ben geen kleine meid meer!'.

Het eerste hoofdstuk van mijn nieuwe boek! Wat vinden jullie ervan? Laat het achter in de comments!
Tips zijn altijd welkom!

PS: dit is de eerste versie van dit boek dus er kunnen nog wat spelfouten inzitten. Verbeteren is altijd welkom!

XOXO