Open The Door For The Badboy ✔

12.

Hoe graag ik ook op plankgas wou drukken, ik wil geen moord op mijn naam hebben staan.

'Mijn auto kost ruim 150.000, meer dan wat je ouders verdienen.' bijt ik terug. 'Je auto is maar 10.000 duurder dan die van mij. Mijn bánden, in tegendeel, zijn dúúrder!' Hij heeft wel gelijk, zijn banden zijn groter dan die van mij.

'In ieder geval, ik breng je nóóit meer ergens naartoe.' stelt hij vast.

We zijn nu weer onderweg naar huis, deze keer zit Easton wel achter het stuur.

'Dan rijd ik wel met de auto van mijn vader.' zeg ik uit het raam kijkend.

'Há. Alsof je pa je in zijn Aston Martin DB11 van 50 miljoen laat rijden.' lacht hij schamper. 'Hou je bek Easton, ik rijd wat ik wil. Ik had het over de Range Rover, maar nu ga ik de Aston rijden.'

***

Thuis aangekomen loop ik recht naar mijn kamer. Ik heb geen honger, ik verlang alleen naar een warme douche. Of een bad.

Zuchtend gooi ik mijn sportkleding, wat ik vandaag aanhad en ondergoed in de wasmand. Ik glij in mijn satijnen kamerjas en doe de kraan van het bad alvast open.

Net wanneer ik mijn kamerjas uit wil doen om in bad te stappen, hoor ik mijn telefoon afgaan. Als ik ga kijken wie belt, zie ik Julina staan. Verbaasd neem ik op.

'Julina? Wat is er?' Ik hoor muziek en lawaai, waaronder schreeuwende mensen, op de achtergrond. 'Babe, ik ben op het feestje van Kian! Er zijn veel lekkere jongens van de uni. Ze gaan zometeen lapdancen!' gilt ze door de telefoon.

Nu ze het zegt, heb ik best wel zin in een feestje. Vooral wanneer je een lapdance krijgt van een jongen.

Ik trek de stop alvast uit het bad. 'Stuur het adres door. Dresscode?' vraag ik. 'Strak voor de dames, bloot voor de heren.' geeft Julina door.

Halfnaakte boys dus. Het staat vast, ik ga.

***
Ik heb een best los, maar ook strak jurkje aangedaan die ik een jaar geleden heb gekocht, maar nooit heb gedragen. Het staat me eigenlijk nog best goed.

Met nog een bontjas over mijn schouders en witte hakken, loop ik naar de kluis. Die is tegenover mijn ouder's kamer, in het zuidelijke gedeelte.

Als we het huis verlaten voor een bepaalde tijd, laten we altijd de belangrijke dingen hier. Zoals de sleutels van de garage of van de tuinhuis, maar ook die van het bedrijf-hoofdgebouw. Dan laten mijn ouders het meestal streng beveiligen met 12 bewakers in het huis en 16 rondom, 24 uur lang.

Het is niet zo dat we ook geld hier hebben liggen, dat slaan we wel gewoon op bij de bank. Alle officiële papieren en documenten liggen hier. Het grondbewijs van het bedrijf bijvoorbeeld, en ook mijn geboorteakte.

Zonder dat papiertje, mijn geboorteakte, kan ik alles kwijtraken als mijn ouders sterven. Ik ben hun enige erfgenaam.

Raken we dat papiertje kwijt waarop staat dat ik de dochter ben van James en June McBella? Dan raak ik ook dit alles kwijt.

Maar goed, dat was niet waar ik voor was gekomen. Snel loop ik naar het voorste kastje. Ik moet me haasten.

Als de kluisdeur langer dan een minuut en dertig seconden openblijft, gaat het alarm af in de hele wijk én politiebureau. Ik weet de code van de kluis, maar niet die van het alarm. De deur gaat dan automatisch dicht en zit je opgesloten tot iemand de code weer invoert.

Dat is in mijn hele leven maar één keer gebeurt, en het was Sandra die opgesloten zat, alleen maar omdat ze het wou afstoffen. Ene kant was het wel om te lachen, vooral toen het SWAT-team de kluis opende en dachten dat ze een groepje wel bewapende spierkasten zouden vinden. Het bleek dus alleen maar een doodsbange Sandra met een bezem te zijn.

Met de goeie code opent het automatische kastje zich vanzelf. Het lampje gaat aan en 7 autosleutels vullen mijn zicht. Alle reserves en de sleutels van de Range Rover, Aston Martin en Lamborghini hangen zorgvuldig aan het haakje. Alleen mijn reservesleutel is er, de hoofdsleutel moest ik met de auto afgeven bij de garage.

De Rover of toch de Martin?

Fuck Easton, ik neem de Martin. Ik speel geen spelletjes en ik meen wat ik zeg.

Ik gris snel het sleuteltje van zijn plek en sluit het kastje.

Wanneer ik me omdraai, valt mijn hart bijna van zijn plek, als ik Easton opeens voor me zie staan.