First love.

-37-

{een paar dagen later}

SARAH'S P.O.V.

"Ik wil dat stomme kind Esmee echt vermoorden! Ze pakt Niall van me af hoe durft ze?", schreeuw ik naar Liam die bij mij op mijn kamer zit. "En waarom is het plan niet gelukt. Het was zo perfect. Jij zou zeggen dat jullie gezoend hadden en dan zou hij het uit maken. Maar dat is niet echt! leuke vriend ben je zeg!". "Doe even rustig man! Ik ben een vriend van Niall ik zou hem dat nooit aan doen. Ik wil niet dat Niall met jou gaat jij bent een psychologisch gestoord kind. Ik ben weg. En even dat je het weet Ik vind Esmee heel erg leuk maar ik zou haar dit nooit aan doen! En denk er geen moment aan om me ooit nog aan te spreken jij bent echt gestoord man!", roept Liam en hij stampt de trap af. De deur klap dicht en ik zit weer alleen. Waarom eindig ik altijd alleen. Wat doe ik fout. Nou eigenlijk heel veel waarschijnlijk want ik zit weer alleen. Ik heb helemaal niemand meer. Waarom moet ik nou toch zo dom zijn.

"Sarah, lieverd kom je even naar beneden!", roept mijn vader. Ik haat mijn vader. Hij is altijd zo plakkerig en moet altijd alles weten en ik heb nooit privacy. "Ja ik kom al!", roep ik terug. Ik stamp de trap af en ga op de bank zitten.

"Wat heb je nu weer te zeiken?", zeg ik op een geïriteerde toon. "Nou moet heel even een normaal taalgebruik gaan gebruiken jongedame! Ik wilde alleen weten wat er net tussen Liam en jou is gebeurt hij was nogal boos", vraagt mijn vader die nu ook op de bank zit. "Hij was boos op me en toen liep hij weg en zei hij dat hij me nooit meer wilde zien omdat ik een psychisch gestoord kind ben". De tranen rollen over mijn wangen. Waarom moet toch alles misgaan bij mij. Echt alles gaat mis met mijn leven. Ik ben Niall aan het bedreigen terwijl ik van hem hou. Wat is sirieus mijn probleem?.

_________________________

Heey peeppss

Ik dacht ik upload nog snel even een stukje vanuit Sarah's pov:) hope you like it!!

Please vote, comment, like:)

XXXXX IrwinsBandana_