Και να κοιμάμαι δίπλα σου
και να ξυπνάω πλάι σου
κι εσύ να μου ψιθυρίζεις
καλημέρα
με τη βραχνή απ'τον ύπνο φωνή σου
κι εγώ να σου χαμογελώ
με τα στραβά μου δόντια να ξεπροβάλλουν
απ'τα σκασμένα μου χείλη.
Κι εσύ να στριφογυρίζεις
ανάμεσα στα μακριά σου δάχτυλα
μερικές τούφες
απ'τα ανάκατα μαλλιά μου
κι εγώ
να βγάζω σιγανούς ήχους
κάποιου στην πραγματικότητα ανύπαρκτου πόνου
μονάχα για να σε κάνω να γελάσεις
και να με φιλήσεις στοργικά...
Κι εσύ να μου λες πόσο λατρεύεις
το γεγονός ότι δεν έχω κουρτίνες στο παράθυρο του σαλονιού,
γιατί πάντα σου άρεσε να βλέπεις
το πόσο μαγικά ο ήλιος
έπεφτε πάνω στις ουλές του σώματός μου
και τις φώτιζε με το χρώμα του.
Γιατί εσύ μωρό μου, θα'ξερες πως
δεν είμαι όπως οι άλλες
και δεν θα γίνω και ποτέ
μία σαν όλες τις άλλες
με τα ψιλόλιγνα κορμιά
και τις κατάλληλες αναλογίες
με τα σωστά μήκη και πλάτη.
Γιατί εσύ θα'ξερες πως το φάρδος μου
είναι το μεγαλύτερο στο οποίο είχες
ποτέ προσπαθήσει να χωρέσεις μα δεν θα απομάκρυνες το χέρι σου,
θα μ'άγγιζες.
Και θα με αγαπούσες για όλα τα αδύναμά μου σημεία
που συνήθιζες να ονομάζεις τα πιο δυνατά μου χαρτιά.
Και θα ερχόσουν λίγο πιο κοντά μου
μερικές στιγμές αφότου
άνοιγες τα μάτια σου τα πρωινά
και θα μου χάριζες μερικά φιλιά στον λαιμό
που ολοένα
και θα επεκτείνονταν,
έως ότου φτάσουν στα απόκρυφα.
