Όταν το χάος του μυαλού μπερδεύεται ακόμα πιο πολύ με την λογική που υπάρχει στο «μικρό δωμάτιο», γράφονται κείμενα ακατανόητα και μπερδεμένα. Το ξέρω πολύ καλά. Ξημερώματα Τετάρτης μου συνέβη. Μία παρά κάτι λεπτά.
Τετάρτη 31 Μαΐου 2017 ,00:39
Σε είχα ερωτευτεί. Σε είχα ερωτευτεί από την αρχή, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
Κι εσύ με είχες ερωτευτεί.
Όσο με μάθαινες- συνήθιζες να λες στους φίλους σου- τόσο πιο πολύ με ερωτευόσουν.
Ευτυχία πλημμύρισε ξαφνικά την ζωή μου.
Εσύ είχες ερωτευτεί εμένα; Ο ιππότης την χωριατοπούλα, ήταν ποτέ δυνατόν;
Κι όμως ήταν .
Αποδείχθηκε όμως ότι αυτό δεν είχε καμία σημασία.
Μου κρατούσες το χέρι και στο κρατούσα κι εγώ.
Με επηρέαζες και σε επηρέαζα.
Δεν είχε τίποτα άλλο σημασία.
Γιατί ήμασταν πια σαν ένας ασύνδετος κρίκος.
Δύο αγρίμια.
Δύο αγρίμια ήμασταν φυλακισμένα σε ένα μικρό δωμάτιο που δεν μας χωρούσε ολόκληρους.
Τον κόσμο.
Αλληλένδετα μεταξύ τους, αγρίμια αχώριστα.
Σαν να ήταν περασμένες στους καρπούς μας χειροπέδες.
Μία γύρω από τον δικό μου καρπό και μία γύρω από τον δικό σου.
Τα αγρίμια θέλουν ελευθερία.
Δεν αντέχουν για πολύ φυλακισμένα, τρελαίνονται.
Έτσι κι εμείς.
Τρελαθήκαμε.
Ναι, καλά διάβασες.
Ήμασταν δύο αγρίμια μωρό μου που αρχίσαμε να τρελαινόμαστε σιγά σιγά.
Και όταν τρελαίνεται κάποιος, δεν καταστρέφει μόνο τον εαυτό του αλλά και τους γύρω του, έτσι δεν είναι;
Και βέβαια είναι έτσι.
Και η απόδειξη στο θεώρημα είμαστε εμείς.
Δεν χρειάζεται να το μάθεις απ'έξω, μην ανησυχείς.
Δεν πρόκειται να πέσει ποτέ θεωρία.
Μόνο στο μικρό δωμάτιο θα χρειαστεί να το χρησιμοποιήσεις.
Στον κόσμο.
