«Άιντε να νυχτώσει να ξεκουραστώ.
Τέτοιαν ώρα φως μου, θα κοιμάσαι.
Κάποιο παραμύθι θα βρω να πιαστώ. Όταν στο όνειρό μου εσύ δεν θα'σαι.»
Πέμπτη 25 Μαΐου 2017
Σε είχα δει ένα βράδυ. Μήνες πάνε από τότε, δεν θυμάμαι ημερομηνία.
Μου έκανες συντροφιά σ'ένα από τα όνειρά μου.
Σαν παραμύθι ήταν.
Τόσο αληθινό.
Τόσο μαγικό.
Όμως και τόσο ουτοπικό.
Ουτοπικό, ναι. Εγώ κι εσύ κάτι παραπάνω από φίλοι;
Γελάω πικρά.
Δεν μπορεί να γίνει αυτό.
Εδώ και χρόνια δεν έχει γίνει. Γιατί τώρα λοιπόν;
Θα μου πεις και γιατί όχι, ποτέ δεν ξέρεις.
Κι όμως στην περίπτωσή μας ξέρω.
Ουτοπικό είναι σου λέω, γιατί δεν με πιστεύεις;
Αφού δεν έχουμε καν γνωριστεί.
Και; Θα μου έλεγες στο όνειρό μου.
Έχουμε ανταλλάξει όμως βλέμματα.
Πόσα να ήταν άραγε σε 4 χρόνια;
Μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού , στο λέω εγώ.
Και θα επαναλάμβανες.
Έχουμε ανταλλάξει όμως βλέμματα.
Ξέρω ξέρω. Ένα βλέμμα λένε, ορισμένες φορές είναι αρκετό.
Ακριβώς.
Ορισμένες φορές.
Ξέρεις όμως τι; Τα δικά μας τα βλέμματα δεν κατατάσσονται σε αυτή την κατηγορία.
Συγνώμη αλλά βγήκαν από την δεκάδα.
Βρίσκονται στην ενδέκατη θέση.
Κάτω από αυτά των ''ορισμένες φορές''.
Κρίμα δεν είναι για μία θέση, θα σκεφτείς.
Εμένα μου λες.
Δεν είχα ευκαιρίες. Αυτό δεν μπορείς να το ισχυριστείς όσο κι αν θες, όσο κι αν το έχεις ανάγκη.
Δεν είχα ευκαιρίες, τ'ακούς;
Εσύ και όλοι εκεί έξω που νομίζετε ότι είμαστε δειλοί. Που νομίζετε ότι δεν πιάνουμε τις ευκαιρίες από τα χέρια αλλά τις αφήνουμε να φύγουν.
