Ένας μήνας έμεινε πριν τις πανελλήνιες που τόσο πολύ μας έχουν φθείρει όλους κυρίως στον ψυχολογικό τομέα αλλα όχι μόνο...
Αυτό λοιπόν είναι το μεγαλύτερο κείμενο που έχω γράψει ποτέ. Κι ίσως κι ένα από τα αγαπημένα μου.
Να ξέρετε πως μου λείψατε πολύ & υπόσχομαι πως θα τα πούμε σύντομα.
Προς το παρόν, καλή απόλαυση!
Εγώ μωρό μου,
δεν θέλω να με καλείς σπίτι σου δήθεν για να δούμε ταινία.
Εγώ θέλω να με παίρνεις τηλέφωνο
και να μου κάνεις έναν μακροσκελή πρόλογο
για το πόσο βαρετή ήταν η μέρα σου
και πόσο χάλια το φαί της μάνας σου
και να γκρινιάζεις γι'αυτό το τελευταίο τόσο πολύ
και να το λες σαν κάπως να το έχεις προμελετήσει,
σαν να μην θες πραγματικά να πεις κακό λόγο για την γυναίκα που αγαπάς περισσότερο στον κόσμο,
σαν μόλις το μυαλό σου να το σκαρφίστηκε.
Μα ξέρεις ότι δεν μπορείς να κρυφτείς με τίποτα από μένα, δεν το ξέρεις;
Εγώ λοιπόν θα καταλαβαίνω κάθε φορά το ψέμα σου
γιατί αν μη τι άλλο η μαμά σου ακόμα και τις μπάμιες υπέροχα τις φτιάχνει ρε μάτια μου
και θα σε πειράζω κάνοντας σου πιο λεπτομερείς ερωτήσεις γι'αυτό
και θα σε πιάνω απροετοίμαστο κάθε φορά
και θα πνίγω το ειρωνικό μου γελάκι
χωρίς όμως να αλλάζω έκφραση στο πρόσωπό μου.
Και θα νιώθω κάπως περήφανη που σε κατάλαβα,
κάπως τυχερή που σε ξέρω τόσο καλά
και ίσως και κάπως υπερβολικά ευτυχισμένη που μ' έχεις γνωρίσει στους γονείς σου ενώ είμαστε μαζί μονάχα δύο μήνες.
Σιωπή θα επικρατεί για λίγο στην άλλη γραμμή, τη δική σου
και εγώ θα βήχω προκλητικά
