Zoey: the Road leads to Rome (Completed)

Chapter 29- I Followed

Zoey's POV

Follow the light... Iyon ang sabi ni Allison, pero hindi ko makita ang liwanag. Puro dilim ang nakikita ko.
This is what she's referring to... Takbo ako ng takbo sa dilim. Kahit hindi ko makita kung saan ako pupunta.

Patay na ba ako? Nasaan ako?

"Rome?" Sigaw ko sa dilim.
"Natatakot ako..."

Walang sumasagot. Hanggang sa mapagod ako kakatakbo at kakasigaw...

Naupo ako at pinagmasdan ang paligid.

Sobrang dilim... na kahit itaas ko ang kamay ko sa harapan ng mukha ko ay hindi ko makita ang sarili kong kamay. Pabigat ng pabigat ang pakiramdam ko. Sobrang bigat na halos hindi na ako makatayo kahit gustuhin ko pa.

"Rome..." Tawag ko sa kanya.

Hindi ko alam kung gaano ako katagal na nakaupo at umiiyak... Ang mabigat na pakiramdam ay mas lalo pang bumigat hanggang sa hindi na ako makaupo at kinailangan ko ng humiga.

"Zoey... Can you hear me?" I hear Allison.
"Allie... Nasaan ka?" Tanong ko sa kanya.
"Follow the light Zoey... Follow my voice." She murmured.
"Hindi ko makita ang daan." Pinilit kong bumangon.
"Fight it... Get up... Follow my voice... Please hurry."

Pinilit kong tumayo kahit parang may mabigat na baton a humihili sa akin. Hinahabol ko ang paghinga ko ng makatayo na ako.

"Now, move Zoey... Follow my voice... You will see a tunnel... Ganyan Zoey... Follow me." Ang sabi ni Allison. Sinundan ko ang boses ni Allison kahit pagod na pagod na ako.

"I can see a light." I told her.
"Good, now run for that light. Don't stop running." She said to me so I follow... Hanggang sa matanaw ko ang entrance ng tunnel na sinasabi ni Allison. And my parents are there.
"Mama? Papa?" Hindi ako makapaniwala.
"Zoey... huwag kang sasama sa kanila... magpatuloy ka lang." Allison said in a hurry.
"Pero Allie, namimiss ko na sila." I reasoned out.

"Zoey, please... just move... You will still see them pero hindi ngayon... I will help you kung gusto mo sila makausap pero huwag ngayon." Pagmamakaawa ni Allison. Huminto ako sa harapan nila mama at papa.
"Zoey!" Tawag ni Allison sa akin. Hindi ko siya pinansin.

"Zoey, hon..." I heard Rome's voice.
"Rome?!" Napatingin ako sa tunnel.
"Naririnig ka nya.." I heard Allie said.
"Zoey, hon... Bumalik ka na... Kailangan ka ng kambal... Kailangan kita." Rome said. His voice is breaking.
Napatingin ako sa nakalahad na kamay ni mommy.
"Zoey, huwag mong ibibigay ang kamay mo. Please go straight to the tunnel. It will bring you home." Allison gave instructions to me.
"Hon, please... please follow Allison. Yung kambal... Nataandaan mo ba? Yung mga anak natin? Kailangan ka nila..." Rome tried to bring my attention to the tunnel.
"Zoey... please..." Rome begged me to move.

Then I heard them...my babies... They are crying.

"Rome... Umiiyak ang mga bata..." I told him... and I followed their voices... I step on the tunnel.
My parents disappeared when I looked back. Then there is a blinding light...

"Rome..." I said...
"Nandito ako." He answered. I felt his hand on my arm.
"Rome, umiiyak ang mga bata..." I said softly then I open my eyes and there they are...

Rome, Allison and a lady I don't know. Allison looks pale habang inaalalayan ng isang babae.

"Zoey..." Umiiyak si Rome. "Papatahanin ko na sila." Rome said while kissing my hand over his tears.

Then doctors and nurses came in... Tito Tristan is one of them and I never see him cry but has tears on his eyes.

I made it... Thank God, I made it.