Verlangens

❈ Hoofdstuk 10 ❈

Zijn hand kwam omhoog en streek een plukje haar uit mijn gezicht, achter mijn oor.

'Wat... Wat zijn we aan het doen, Daniël?' vroeg ik zacht, niet in staat mijn ogen van die van hem los te trekken.

'Ik denk dat we dit beter kunnen vergeten en door kunnen gaan als onwaarschijnlijke vrienden.' zei ik op een zachte toon en stond op. Daniël stond tegelijkertijd op en we bleven elkaar voor alsnog aankijken.

'Prima, wat mij betreft is dat goed, als dat echt is wat je wilt.' fluisterde hij en zette een stap om de tafel heen, richting mij.

In trance bleef ik naar hem kijken en zette ook een stap richting hem. 'Ja, dat wil ik graag. Het is niet goed dit... Dat weet jij ook.' zei ik zacht en bleef hem aankijken. Zijn ogen riepen me. De donkergroene ogen, leken wel eindeloos diepe poelen die wachtten tot ze me volledig konden opslokken.

'Dat weet ik ja... En... En, als jij wilt dat we stoppen, dan doen we dat.' vervolgde Daniël zacht en zette nog een stap naar me toe. Hij stond een paar centimeter van me af, net zoals die avond voor de bibliotheek. Ik kon zijn hitte bijna voelen. Langzaam gleden mijn ogen over zijn lichaam, omdat ik het moment wilde uitstellen dat ik in zijn intense ogen moest kijken.

Opnieuw viel mijn oog op zijn kledingstijl. Hij had nog dezelfde blouse aan als die hij vandaag aan had voor de klas, alleen was zijn nette broek verwisseld voor een meer casual spijkerbroek. Naar mijn mening waren beide een geweldige keuze en zag hij er altijd goed uit.

Waarschijnlijk zag hij er zelfs goed uit in alleen zijn ondergoed... Of zelfs zonder... Beschaamd bestrafte ik mijn eigen gedachte en zette blozend een stap achteruit.

'Oké, Madison, we eindigen het hier. We gaan uit elkaar als onwaarschijnlijke vrienden vanavond, maar niet voor ik dit heb gedaan.' zei hij met een sterke, intense stem die me op deed kijken.

Op dat moment trok hij me dichter naar zich toe en legde zijn handen in mijn taille. 'Daniël.' fluisterde ik. Het was geen vraag, geen bevel, maar een simpele verzuchting, een verzuchting gevuld met hetzelfde rauwe verlangen als dat hij nu voelde. Als dat hij al lang verborgen hield, net als ik.

Zonder te twijfelen kwam hij steeds dichterbij, tot onze lippen elkaar raakte. Alles wat er verder was, leek te verdwijnen. Het was alleen nog maar Daniël en ik. Op het moment dat onze lippen elkaar raakte, ontplofte het gevoel van verlangen binnen in me. Het was groter en sterker dan ik ooit voor mogelijk had gehouden.
Een verlangen dat op geen enkele manier gestild kon worden.
Het verlangen, dat mijn lichaam van binnen zowel leek te verteren als te verwarmen, vloeide als vloeibaar goud door mijn aderen. Mijn armen kwamen omhoog en ik trok hem mogelijk nog dichter naar me toe. Warme golven van verlangen trokken door mijn lichaam en het deed me trillen, zinderen onder zijn aanraking. Ik voelde dat ik dezelfde reactie bij Daniël uitlokte. Hij snoof naar meer adem en zijn armen trokken me dichter naar hem toe, voor een innige omhelzing.

Op dat moment wilde ik niets liever dan hem hebben. Hem begeren, hem liefhebben.
Mijn gevoelens kookten over. Ik wist dat ik nooit zoiets voor Kay zou kunnen voelen. Door de innige omhelzing waarin we ons bevonden, was mijn shirt wat omhoog geschoven. Daniëls hand lag precies op het blote stukje huid, wat me elektrische schokjes leek te geven. Mijn hart pompte mijn bloed zo hard door mijn lichaam, dat ik ervan overtuigd was dat ik tegen een hartaanval aan zat. Daniël bleek zich te realiseren dat hij mijn blote huid aanraakte en dat dat me een intens gevoel van verlangen gaf. Zijn vingers schoven het shirt van achter wat omhoog en zijn vingers streelden mijn ruggengraat, waardoor ik zacht begon te rillen.

De passie die me overspoelde was zo intens dat ik naar adem moest happen en de zoen moest verbreken. Dat leek Daniël echter niet te deren, omdat hij zich in zijn passie en verlangen ook verloren leek. Zijn mond vond een weg naar mijn nek en hij drukte zacht zijn lippen in mijn nek, iets wat me eigenlijk enorm verbaasde. Mijn ogen werden groot en ik haalde trillerig adem. Met veel moeite wist ik het gekreun, dat ik op voelde borrelen vanuit mijn binnenste, de kop in te drukken. Mijn handen, die tot voorheen laveloos op zijn schouders hadden gelegen, pakte de stof van zijn blouse vast en klemde deze tussen hun vuisten.

Dat leek Daniël een beetje uit het veld te slaan, alsof hij toen zich pas realiseerde welke uitwerking hij op mij had. Hijgend liet hij me los en nam wat afstand.

Verward, met grote ogen, keek ik hem aan. Daniël keek weer terug, met dezelfde geschokte blik. Ik had gehoopt dat dit moment intens zou zijn, maar zo intens als dit had ik het niet verwacht. Hijgend wisten we niets uit te brengen en keken we elkaar alleen maar aan. Ik prentte de blik van hem in mijn geheugen. Zijn verwilderde haren, rode lippen door het heftige zoenen en zijn ogen die een paar tinten donkerder waren door hetzelfde verlangen wat ik voelde kolken onder mijn huid.

Langzaam lieten we elkaar los, door mijn hoofd spookte te belofte die we elkaar hadden gemaakt.

Onwaarschijnlijke vrienden.

Ik wist niet zeker of ik dat wel kon na deze openbaring van gevoelens en emoties. Ik wist niet eens dat dit mogelijk was om te voelen. Na deze gebeurtenis wist ik even helemaal niets meer. Steeds meer ruimte werd er tussen ons gecreëerd... En ik haatte het.

'Ik denk dat je beter kunt afrekenen bij... Bij mijn baas. Ik... Ik moet gaan.' zei ik zacht en keek hem nog even aan. De blik die in zijn olijfgroene ogen lag, zou ik nooit vergeten.

Hij knikte loom en zonder af te wachten wat er verder zou gebeuren, draaide ik me om en liep weg. Onderweg naar de keuken, sjorde ik aan de knoop van mijn sloof, zodat die loskwam. Ik hing hem met trillende handen op aan het haakje en maakte direct dat ik weg kwam.

Ik moest wat tijd voor mezelf hebben na... Dit. Net toen ik op mijn fiets wilde stappen om naar huis te fietsen, besefte ik me dat ik mijn boek had laten liggen in het restaurant. Zelfs op dit moment kon dat me vrij weinig schelen, ik wilde nu naar huis.

Dat boek kwam een andere keer wel, ik moest nu weg, voor er dingen zouden gebeuren die niet te overzien waren.