Verlangens

❈ Hoofdstuk 7 ❈

'Denk maar niet dat ik mijn excuses ga aanbieden voor alles wat ik heb gezegd... Hoewel het misschien een beetje overdreven was om je een bemoeial te noemen... Je, u, je...', verward door mijn manieren schudde ik mijn hoofd en probeerde mezelf te herstellen.

'Je lijkt erg jong om een leraar te zijn, maar ik ben Maddy...Madison.' herstelde ik mezelf en glimlachte beleefd en kort naar hem. Nu deze jongeman geen rare stalker bleek te zijn, zag ik geen rede meer om onaardig tegen hem te doen. Zowel Catherine als mijn moeder wezen me er vaak op dat ik niet altijd zo mensenschuw moest zijn en aardiger voor de medemens moest zijn. Een beter begin dan nu kon ik me niet voorstellen.

Hij lijkt het wel te waarderen en knikt kort naar me, waarna we in stilte doorlopen naar het lokaal. Daar eenmaal aangekomen, stapte hij naar voren en opende de deur voor me, waarna ik nog steeds een beetje schuchter naar hem omkeek en naar binnen liep. De rest van de klas was al gevuld en mevrouw Ollrosé was nergens te bekennen. Dan was het dus echt waar, hij was de nieuwe leraar.

'Misschien kennen jullie me nog wel van de vorige les, toen ik achterin zat te observeren. Mejuffrouw Ollrosé had toen al gezegd dat ik de lessen over zou nemen, maar toch lijken enkelen van jullie geschokt.', zei Daniël en liet zijn ogen langs elk gezicht in de klas gaan. Zo ook die van mij. Het verbaasde me niets dat hij zijn mondhoek even omhoog trok. Hij dacht vast terug aan het gênante moment dat mijn onderkaak net ongeveer ter hoogte van mijn midden hing toen hij vertelde de nieuwe leraar te zijn.

'Jullie mogen me meneer Conrad noemen en hoeven me absoluut niet aan te spreken met "u".' zei hij en keek me opnieuw kort aan. Omdat ik helemaal achterin en helemaal alleen zat, stond ik mezelf toe mijn hoofd naar beneden te laten vallen en mijn voorhoofd zacht tegen het koele tafelblad te laten vallen. Dit beloofde nog een akelige les te worden.

ˑ

Een uur later, tilde ik mijn hoofd weer op en zag iedereen razend snel het lokaal uit lopen. Zuchtend pakte ik mijn spullen weer in en liep het lokaal uit. Daniël, of ook wel meneer Conrad genoemd, stond al te wachten bij de deur, om deze op slot te draaien. De behoefte om met mijn ogen te rollen was enorm groot, maar ik deed het niet. 'Nog blauwe plekken over gehouden aan die val?' vroeg hij nonchalant toen ik langs hem het lokaal uit liep.

Even stond ik met mijn mond vol tanden, maar toch brak een klein glimlachje door. 'Niet echt. Maar toch, als dat zo was, hoefde jij je er geen zorgen over te maken. Ik ben een grote meid, ik strik mijn eigen veters enzo.' zei ik een beetje sarcastisch tegen hem en liep toen door naar de kantine.

'Ik zie u later wel, meneer Conrad!' riep ik nog over mijn schouder en glimlachte en zwaaide overdreven aardig naar hem. Nog een klein moment bleef ik staan om zijn reactie te zien. Eerst keek hij beschaamd om zich heen, maar al snel glimlachte hij en schudde zijn hoofd, waarna hij de andere richting uit liep.

Met een zelfingenomen glimlach liep ik naar beneden, richting Cat, die al op me stond te wachten. 'Wat heb je allemaal dit weekend gedaan?' vroeg ze aardig en haakte haar arm door die van mij. Luid zuchtte ik en legde mijn tas neer voor een verwarming, waarna Cat hetzelfde deed en tegelijkertijd met me naar beneden zakte, zodat we met onze ruggen tegen de warme radiator aan zaten. Kort keek ik haar onderzoekend aan, waarna ik klein glimlachte. 'Wil je het sappige of het standaard verhaal horen?' vroeg ik grijnzend, waarna Cat gelijk in mijn oor begon te schreeuwen dat ze álles wilde weten. Glimlachend begon ik aan mijn lange verhaal over mijn maar al te vreemde weekend.

ˑ

Aan het einde van de schooldag, was de sneeuw letterlijk voor de zon verdwenen en liep ik weer met een gerust hart het schoolplein over. 'Madds!' hoorde ik een bekende stem roepen en ik bleef abrupt staan. Al snel haalde hij me in en keek ik in de blauwe ogen van Kay. 'Nu het weer veilig is, kan ik je een lift naar huis aanbieden. Ik moet Marc toch ophalen voor de training.' zei Kay enthousiast en even overwoog ik mijn opties. 'Prima, maar Kay... No funny business, begrepen?' zei ik streng, waarna Kay me een oogverblindende en hartverwarmende glimlach gaf en me mee loosde naar zijn auto.

Ongemakkelijk schudde ik zijn arm van mijn schouders af en keek om me heen of iemand het had gezien. Het laatste wat ik wilde was een nieuwe lading aan roddels over me. Nog net kon ik twee olijfgroene ogen onderscheiden uit de menigte, die geamuseerd naar ons keken terwijl we naar Kay's auto liepen.

'Bedankt, Kay, dat was echt tien keer sneller dan lopen... Arme Catherine.' zei ik terwijl we naar de voordeur liepen. Kay lachte een beetje afwezig en leek wat te willen zeggen tegen me. Twijfelend deed hij zijn mond een aantal keer open en dicht, maar voor er echt geluid uit zijn mond kwam, trok Marc de voordeur open.

Als twee gesnapte tieners, werden onze gezichten rood en stamelde ik een excuus, waarna ik naar binnen rende en Marc alleen met Kay liet. Zonder mijn jas uit te trekken, rende ik direct door naar mijn kamer en sloot de deur. Een beetje buiten adem legde ik mijn oor tegen de deur en hoorde Marc en Kay rustig praten over van alles en nog wat, behalve over mij.

Een beetje teleurgesteld, trok ik mijn jas uit en liet me op mijn bed vallen.

Wat ik niet doorhad, was dat Marc Kay tegen de muur had gedrukt beneden en hem iets heel duidelijk probeerde te maken.

'Handen af van mijn stiefzusje, begrepen?' siste Marc door zijn opeen geklemde kaken tegen een bleke Kay, die knikte. Marc liet hem los en pakte zijn spullen uit de woonkamer.

Kay wierp een blik langs de traptreden omhoog en glimlachte kort onheilspellend, om weer een gladgestreken gezicht te hebben wanneer Marc de gang binnen liep met trainingstas.