Verlangens

❈ Hoofdstuk 4 ❈

'Maddy!', riep Marc hard in mijn oor en voor de derde keer die dag, schrok ik me een ongeluk en viel bijna van mijn stoel af.

'Marc! Houd daar verdomme nou eens mee op!', schreeuwde ik terug in zijn oor, waarna hij en Kay bijna van hun stoel afvielen van het lachen. Woedend keek ik hen aan en keek daarna hulpeloos over mijn schouder, richting mijn moeder die samen met Henry op de bank zat.

Ze keek me even aan vol medelijden, waarna ze weer liet spartelen in het web dat Kay en Marc voor me hadden geweven.

Kay was de beste vriend van Marc, één jaar jonger dan hem, ontzettend knap maar minstens zo irritant als Marc. Kay en ik zaten op dezelfde school. Hij was één jaar blijven zitten en ik was een vroege leerling, wat betekende dat de kans erin zat dat we bij elkaar in de klas zouden komen.

Gelukkig was dat niet gebeurd, want dat zou alles zo ongemakkelijk maken. Ik had namelijk al jaren een zwak voor hem. Zijn ijsblauwe ogen in combinatie met zijn krullende zwarte haren maakte hem extreem aantrekkelijk. Plus, als hij niet met Marc was, kon hij nog best aardig zijn.

Zuchtend liet ik me wat meer onderuitzakken op de stoel en probeerde de twee gierende jongens te negeren terwijl ik koppig door probeerde te lezen uit mijn boek. Enkele momenten later bleek dit echter onmogelijk te zijn en stond ik met een luide en geïrriteerde zucht op, om mijn kamer maar op te zoeken. 

'Xbox?', hoorde ik Marc toen aan Kay vragen, waarna Kay antwoordde: 'Xbox!'. Dramatisch zuchtte ik nogmaals terwijl ik zo snel als ik kon naar mijn kamer liep. 'God haat me', fluisterde ik dramatisch en deed mijn deur op slot, omdat in het moment de vriendschap tussen Kay en Marc wel eens om werd gezet in een vijandschap tijdens het Xboxen. In de hitte van de strijd werden er dan dingen gezegd, wat uitdraaide op een knokpartij tussen die twee.

Inmiddels had ik geleerd om me daar vooral niet mee te bemoeien, maar om vooral ook mijn deur te barricaderen, zodat ze geen mogelijkheid hadden hier binnen te vallen... Al vechtend.

'Marc, vraag Maddy eens of ze een kussen voor Kay heeft en maak dan gelijk die bedden op. Niet zodat we net als vorig-...', verder kwam Henry niet met zijn lezing over dat we wat er de vorige keer was gebeurd moeten voorkomen. 'Ja, pap. Wordt aan gewerkt, ouwe!', riep Marc terug, wat hem een boze opmerking van Henry bezorgde. 

Hoe erg ik Marc soms ook verachtte, hij was vaak wel grappig en zorgde vaak voor een glimlach op mijn gezicht. Diep vanbinnen wist ik ook dat dat irritante gewoon zijn manier was van me laten zien dat hij me wel mocht en me dus vaak aan het lachen wilde maken.

Een zachte klop, haalde me uit mijn gedachten. Argwanend liep ik naar de deur en legde mijn oor ertegen aan. 'Wie?', riep ik maar en ik hoorde een bekend lachje aan de andere kant van de deur. 'Kay, Marc heeft me op kussen-tocht uitgestuurd', riep hij terug, wat me deed blozen. 

'Ik kan je alleen een slaapkussen aanbieden, voor de andere soort kussen moet je bij iemand anders zijn', zei ik grijnzend toen ik de deur voor hem opende en mijn kamer inliep om het kussen van de ongebruikte kant van mijn tweepersoonsbed te pakken. 

Rustig liep ik weer naar Kay toe en drukte het kussen in zijn handen. Om zijn mond hing een geamuseerde glimlach en hij bekeek me eens van top tot teen. Zonder te blikken of blozen, keek ik terug. 'Je kan er een andere sloop omheen doen, maar deze is toch ongebruikt... En ik denk eigenlijk ook niet echt dat Marc zijn kussenslopen schoner zijn dan die van mij', zei ik bedenkelijk en keek hem nog steeds strak aan. 

'Goed punt, ik wilde die van jou er sowieso al om laten, die ruiken ook een stuk beter dan die van Marc', zei Kay tegen me en keek me nog even doordringend aan. Daarna knipoogde hij naar me en verliet mijn kamer weer. 'Bedankt, Madds', zei hij nog over zijn schouder, waarna ik mijn deur zachtjes dicht deed en even beduusd bleef staan.

Even keek ik nog verward voor me uit, maar mijn telefoon haalde me uit mijn mijmeren. "Nog dates staan voor vanavond?" verscheen er in mijn scherm met als afzender Catherine. Even grijnsde ik voor me uit en schudde met mijn hoofd. "Met mijn boeken. Waarschijnlijk komt er weinig van terecht, Kay blijft weer eens slapen...", typte ik snel terug en drukte op verzenden.

Met een diepe zucht liet ik me op mijn bed vallen en pakte mijn boek weer tevoorschijn. Na een paar zinnen, hoorde ik mijn telefoon weer trillen en pakte hem tevoorschijn. "De lekkere-Kay? Het is ook veel leuker om naar hem te kijken dan naar je lettertjes in je boeken. Blijft hij bij jou slapen of bij Marc? (;", luidde haar antwoord, waarna ik blozend mijn telefoon weg deed. 

Catherine kende me zoals gewoonlijk beter dan dat ik mezelf kende. De rest van de avond ging moeizaam voorbij. Elke keer dat ik wilde gaan lezen, klonk het in Marc's kamer alsof de kamer werd verbouwd. Om een uur of elf gaf ik het maar op en begon ik me klaar te maken voor de avond.