Eyes On Me

[50] Be Selfish Once Again

Mariin akong pumikit. Bumuga ako ng hangin. Pinunasan ko ang mga luha ko bago lumabas ng sasakyan. Hindi ko na tiningnan sina Vaan at Levi sa loob dahil agad akong tumakbo papunta kay Raziel. He was shocked when I snaked my arms around his waist. He was flabbergasted when he heard me crying on his chest.

"Raziel..." I called his name, crying my lungs out.

What should I do? I'm getting married with Levi while having your baby!

Narinig ko ang pag start ng makina ng sasakyan ni Levi. Nang sulyapan ko ito ay paalis na.

"Why are you here?" he asked me with a startled voice.

Tiningala ko siya. "I have something to say to you. Can we talk?"

Kumunot ang noo niya. Marahan niyang kinalas ang mga braso kong nakapulupot sa baywang niya. Kumirot ang puso ko sa ginawa niya.

"Pagkatapos ng ilang araw nating hindi pagkikita, ayan ang ibubungad mo sa akin? Anong sasabihin mo? Na tuloy ang kasal niyo ni Levi Kaiser at iiwan mo ako? Iyon ba?" He clicked his tongue and turned his back to me.

Tumigil sa pagtulo ang mga luha ko. Sinundan ko siya papasok sa kanilang mansion.

"Raz, sandali."

Hindi niya ako pinansin. Mas bumilis ang lakad niya. Nasa likod lang niya ako at sinusundan ko siyang maglakad.

"Raziel, please. Mahalaga itong sasabihin ko..." nagmamakaawa kong sabi.

He didn't mind my pleading voice and it hurts.

Kinagat ko ang pang-ibabang labi ko. Hinawakan ko gamit ang isang kamay ang aking tiyan. Natulala ako sa likod ni Raz.

Naalala ko ang mga sinabi sa akin ni Levi bago ko maisipang pumunta rito at ipaalam kay Raziel na buntis ako. His words made me realize something. He made me come up with a decision I wouldn't regret forever.

"What am I going to do, Levi? I'm getting married to you. But I'm pregnant with Raziel's child. I'm really sorry." Bumuhos ang mga luha ko. Nakayuko ako, hindi ko siya matingnan sa mga mata dahil sa guilt na nararamdaman ko. Iyong guilt na iyon ay unti-unti akong pinapatay sa sakit. Alam ko kasing dahil sa akin, may mga tao akong nasasaktan. May mga taong nahihirapan. "Alam kong galit ka at nasasaktan. Hindi lang ikaw kung 'di pati sina Auntie Red, magagalit sa akin. I can't even imagine kung anong pwede niyang gawin sa akin kapag nalaman niyang nabuntis ako ng ibang lalaki."

"Do you still want to get married to me while having his child?" he asked.

Mabilis akong napatingala upang tingnan siya. Nakabagsak ang mga balikat, nakaigting ang panga, at malulungkot ang mga mata niya habang nakatingin sa akin.

"W-What? Of course, I still want to marry you." Nanginig ang boses ko.

His lips arched into a sad and bitter smile. "Really?" may pagdududa niyang tanong. "Kasi kung ako ang tatanungin, okay lang sa aking pakasalan ka habang dinadala mo ang anak ng ibang lalaki. Call me a martyr, masochist, or what, I don't care. Ang mahalaga sa akin ay kasama kita. Napapasaya kita. Minamahal kita habang nasa tabi kita."

Another batch of tears flowed on my cheeks. Why are you like this, Levi? I don't even deserve you!

Umiyak lang ako nang umiyak sa harap niya. Wala akong masabing pwedeng ipantapat sa mga sinabi niya. He sounded so sincere I wanted to punch myself for hurting and betraying him like this.

"I'm really sorry, Levi. I'm sorry. I'm so sorry. I mean it! I want to marry you... pero hindi ko kayang makasama mo ang isang katulad ko. I betrayed you. I... I can't bear being with you like this. Papatayin ako ng konsensya ko. Pero paano si Auntie? Kapag nalaman niya ito... kapag hindi ako nagpakasal sa'yo..." hindi ko matuloy-tuloy ang sasabihin ko dahil bigla akong ginapangan ng takot.