Time// mike wheeler♡

~E I G H T~

Ik open mijn ogen langzaam. Ik voel de koude en harde grond onder me. Maar als ik mijn ogen helemaal open doe, lig ik op de grond in een donkere kamer. Als je het een kamer kan noemen. Er is water op de grond en ik hoor rare geluiden. Ondanks dat er water op de grond ligt, ben ik niet nat.  Het is een soort oneindige kamer. Met zwarte muren en een zwarte grond. Als dat logisch is. Er hangt alleen een lamp boven, vast aan niets. Ik sta op en kijk rond. "005" hoor ik. Dan draai ik me om. Ik zie eleven een beetje verderop staan. Ze heeft een bloedneus, maar ik ook. Ik veeg mijn neus snel af met mijn trui. Ik kijk haar vreemd aan en wandel naar haar toe. Ze ziet er zwak uit, maar zo voel ik me ook. Als ik voor haar sta kijk ik haar aan. Er rolt een traan over haar wang. "Waar ben ik?" Er is geen geluidje te horen in de kamer, of hoe je het dan ook kan noemen. "Ik heb je mee genomen"
Zegt eleven. Ik kijk haar raar aan. "Waarom ben ik hier?"
"Ik wou een gesprek met je hebben"
Ik knik.
Dan begint ze te wandelen.
Ik besluit om haar maar gewoon te volgen.
"Weet je dat je bent flauw gevallen?"
Ik knik.
"Weet je ook waarom?"
Dan schud ik mijn hoofd.
"Je hebt je krachten voor het eerst gebruikt."
Ik schrik.
"M-maar waarom val ik dan flauw, jij valt toch ook niet flauw als je, je krachten gebruikt?"
Ze schud haar hoofd.
"Je krachten zijn heel zwak 005, dat komt omdat je ze nooit gebruikt, blijkbaar was je heel kwaad op me, daarom heb je ze kunnen gebruiken."
"Is dat slecht of goed?"
Vraag ik haar.
Ik zie eleven twijfelen om haar antwoord.
"Slecht en goed, goed dat je, je krachten eruit krijgt, maar slecht dat je ze niet kan beheersen."
Ik knik.
"Sorry dat ik zo gemeen tegen je was in het begin."
Ik stop met wandelen, eleven volgt me en doet het ook.
"Het is oke, trouwens sorry dat ik tegen je schreeuwde."
"Vrienden?"
Zegt ze als ze haar hand naar me  uitsteekt.
Ik knik.
"Vrienden"
Zeg ik als ik haar een knuffel geef.
Eerst reageert ze geschrokken maar daarna knuffelt ze me terug.
"Maar, waar is mike en de rest?"
"Thuis"
"Maa waar zijn wij?"
"Thuis"
"Ma-"
"Je ligt nu op de bank"
Ik grinnik.
"Ik sta recht"
"Je ligt nu op de bank met een blinddoek op."
"Onmogelijk"
"Wacht maar."
Met dat, werd alles weer zwart.
Deze keer deed ik mijn ogen opnieuw open.
Maar ik kon niet want er was iets voor mijn ogen.
Deze keer voelde ik niet meer de harde grond onder me maar iets zacht.
Ik hef mijn arme op en grijp naar mijn gezicht.
Dan voel ik stof in mijn handen.
'de blinddoek'
Ik trek hem snel van mijn gezicht af.
Dan schijnt het licht fel in mijn ogen.
Ik knijp mijn ogen dicht van de pijn.
Als ik ze weer open zie ik dat ik op de bank lig, in mike's basement.
En eleven zit aan het einde, ook met een blinddoek in haar handen.
Ze glimlach naar me.
Ik ga meteen recht zitten uit schrik.
Als eleven mijn reactie ziet verdwijnt haar glimlach.
"Niet schrikken."
"Zeg niet dat jij dat ook hebt meegemaakt."
Ze knikt wel.
"Ik ben gek aan het worden."
Eleven schud haar hoofd.
"Nee, 005, je hent gewoon je krachten ontdekt"
"Ik ben (j/n)!"
Eleven schud haar hoofd.
Dan horen we een deur dicht gaan.
"Vertel mike asjeblieft niet over ons kleine reisje"
Smeekt ze.
Ik rol mijn ogen maar daarna knik ik gewoon.
Mike komt de trap afgelopen.
Zijn mondhoeken krullen meteen omhoog als hij ziet dat ik wakker ben.
"Je bent wakker!"
Hij geeft me een glas met water.
Ik drink er even vast, en zet het dan terug op het tafeltje langs me.
Ik glimlach en beantwoord daarna zijn vraag.
"Jup"
Hij gaat tussen mij en eleven in zitten.
Ik kijk snel naar eleven om te zien of ze kwaad is. Maar in tegenstelling is ze aan het glimlachen.
"Wat gaan we doen?"
Vraag ik, als ik de verveling voel opkomen.
"Ik weet het niet, vertel jij het me eens sunshine"
Als ik mijn bijnaam uit mike's mond hoor komen, wil ik heb slaan en knuffelen terglijkertijd.
Ik wil hem slaan voor eleven.
Maar ik wil hem knuffelen imdat hij zo schattig en lief is.
Ik kijk meteen naar eleven die nu een beetje verdrietig naar de grond kijkt.
Maar mike merkt het niet op.
Ik zet maar gewoon een fake glimlach op. Dan hoor ik 4 stemmen van boven komen.
"niet waar!"
"Wat?"
"Lucas en max waren aan het zoenen achter de school."
"Ewww!"
"Nee, niet waar!"
"Ugggh!"
Eleven, mike en ik schieten in de lach.
Dan zie ik de 4 verschijnen.
Will en dustin zijn aan het glimlachen als max en lucas een kwade gezichtsuitdrukking.
Max glimlacht ook als ze me ziet.
"Eindelijk een meisje, de jongens zijn irritant."
"Eyy!"
Roept dustin.
Max rolt haar ogen en komt langs me zitten, terwijl de jongens naar de tafel lopen om d&d te spelen.
"Hey, kan ik meespelen?"
Vraag ik als ik naar hun toe loop.
"Nee."
Zegt lucas als hij zijn ogen rolt.
"Ja"
Zegt mike kwaad.
"Nee"
Zegt lucas weer.
"Jawel"
Zegt mike harder.
"Sinds wanneer mogen vreemde meespelen."
"Dus nu is ze een vreemde?"
"Jongens, geen ruzie maken?"
"Ik stelde je een vraag!"
"Ja"
"Heb je iets tegen haar?"
"Nee, het is gewoon d-"
"Wat, lucas?!"
"Wat is het probleem?"
"Nee, mike, het is dat ze-"
"Jij ook al?!"
"Mike"
"Nee, ik begrijp jullie niet!"
"Geen ruzie maken"
"Bij eleven gebeurde juist het zelfde, ze is gewoon een normaal meisje!"
"Mike, ze heeft krachten, we hebben er al zo eentje, dat is genoeg"
"Dus nu zeg je dat ik haar eruit moet zetten?!"
"Nee mike, maar wat als er ook iets gebeurt met haar?"
"Er gaat niets gebeuren."
"Mike, ooit zal ze terug moeten naar 2018!"
"Maar dat is nu nog niet!"
"Mike, je kan niet op haar verliefd worden!"
Toen werd het stil.