Time// mike wheeler♡

~S I X~

Ik word wakker door de wekker die af gaat. Ik maak een raar grommend geluid in teken dat ik niet wil opstaan. Als ik een paar seconde naar het piepende geluid het geluistert. En nu helemaal stressend ben, duw ik de wekker uit. Het word terug stil in de kamer. Maar niet voor lang. Want mike komt de kamer binnen gestormt. "OPSTAAN!" roept hij heel luid. "MIKE WHEELER, JE VOLUME EEN BEETJE ZACHTER!" Hoor ik karen van de keuken roepen. Ik en mike grinniken. Ik stap uit bed en kleed me aan. Dan wandel ik naar onder. Daar zie ik, mike en eleven al zitten. Ze zijn lief aan het glimlachen naar elkaar. Ik glimlach automatisch ook. Zo te zien is alles terug oke tussen hun. Ik ga zitten aan tafel tegenover eleven. Eleven kijkt me een beetje vies aan. Mijn glimlach verdwijnt meteen als ik zie hoedat ze naar me kijkt. Mike geeft eleven een kleine elleboogstoot. Eleven stopt met een aan te staren en eet verder. Als we aan het eten waren werd ik volledig genegeert. Mike had alleen maar oog voor eleven. En af en toe zou eleven me vuil aankijken. Niet dat ik jaloers was op eleven en mike. Ik voelde absoluut niets voor mike. Mike was gewoon een hele goed vriend. Trouwens eens als ik had gevonden hoe ik uit 1983 geraakte, was ik weg. Ik ging ze wel missen. Maar in mijn jaar waren ze allemaal al volwassen. En wat zou een kind met een volwassene moeten doen. Dat zou gewoon geen logica zijn. Als ik klaar ben met eten, help ik karen om de tafel af te ruimen. Als ik klaar ben bedankt ze me. Ik wandel naar de deur waar mijn schoenen staan. Daar doe ik mijn schoenen en mijn jas aan. De jongens en max zouden hier elk moment moeten zijn. Dan hoor ik de bel gaan. Ik zie eleven en mike handje in handje naar de voordeur wandelen. Ik open de deur en daar zie ik max en de jongens staan. Ik begroet ze en pak mijn fiets. Eens als ik erop ben gaan zitten beginnen we naar school te fietsen. Ik en max langs elkaar. Zo ging het al 2 ochtende. Mike en ik hielde een beetje afstand zodat we eleven zo weining mogelijk jaloers konde maken. Maar ik woonde tensloten nog steeds bij mike. Dus elkaar ontlopen zou niet helpen. Wat ik trouwens ook niet zou willen doen. Ik reed het school binnen met de andere. Ik plaats mijn fiets tegen het schuurtje. Ik zie lucas, max nog een kusje op haar wang geven. En ik zie eleven het zelfde bij mike doen. Ik rol mijn ogen. "Kom je nog eleven of moet ik alleen gaan?" Vraag ik haar. Woah, het kwam er ook niet echt uit op een vriendelijke manier. Eleven kijkt me nu nog vuiler aan dan ze al aan de ontbijttafel deed. Max moet grinniken. Ik kijk haar met een dodelijke blik aan. Ik rol mijn ogen en vertrek naar mijn klas.
*later*
De bel van de laatste les gaat af.
Iedereen pakt zijn boeken en pakt alles in. Ik doe het zelfde. Als ik uit het klaslokaal loop, staat iedereen aan de deur te wachten. "Hey" begroet ik hun met een glimlach. Iedereen geeft me een glimlach terug, behalve el. Dan lopen we samen naar onze fietsen. Ik stap op mijn fiets en begin te fietsen. Max en ik zijn een druk gesprek bezig als lucas ons onderbreekt. "Hey" max rolt haar ogen. "Wat moet je stalker?"
"Ik dacht dat ik je babe was?"
"Nooit"
"Ahw komaan"
Ik grinnik.
"Ik zie dat het niet zo goed klikt tussen jou en eleven."
Begint lucas.
Ik zucht.
"Ik heb het geprobeert, maar alles wat ik deed was niet goed genoeg, eleven haat me"
Zeg ik tegen hun.
"Eleven deed dat eerst ook bij mij"
"En bij mij"
Zegt max.
"Het was echt erg, ik mocht mike nog niet aankijken of ze was al kwaad."
Vult max aan.
"Maar er is veel gebeurt, eleven en mike zijn elkaar al eens een keer verloren, eleven en mike zoude niet willen dat het nog eens zou gebeuren."
Zegt lucas.
Ik knik.
"Ik weet wat er is gebeurt, mike heeft het me vertelt."
Als we mike's huis bereiken stapt iedereen van zijn of haar fiets af en gaat naar binnen.
We gaan allemaal naar de basement.
Als ik daar kom. Gaan de jongens aan de tafel zitten waar ze d&d op spelen. "Euhm, zou je, zou je het me ook kunnen leren?"
Vraag ik ze vriendelijk.
De jongens knikken.
Als max en eleven op de bank zitten, wandel ik naar de jongens.
Mike maakt teken dat ik naar hem moet komen. Ik neem een extra stoel en ga tussen dustin en mike zitten.
Mike legt me alle spelregels uit.
Ik knik dat ik het begrijp.
"Wil je meespelen?"
Vraag will.
"Graag"
Dan beginnen de jongens en ik te spelen.
Als we midden in het spel zijn, zijn de jongens aan het schreeuwen op will.
Ik moet grinniken.
"Wat?"
Vraagt lucas.
"Jullie doen precies of jullie leven van het spel afhangt."
Antwoord ik hun.
"Wel, ik heb het spel in het echt meegemaakt, en het was geen pretje"
Zegt will.
Ik knik.
Dan gaan ze verder met spelen.
Ik en mike begin tegen elkaar te praten, terwijl we verder spellen.
Dan word ineens alles van de tafel afgeblazen.
Ik laat meteen alles los.
De jongens doen het zelfde.
De jongens kijken naar eleven.
Ze zit met een kwade blik en een bloedneus op de bank.
Ik voel me kwaad worden.
Ik adem diep in en uit om mezelf te kalmeren, maar het hielp niet.
Ik stond op en wandelt naar haar toe.
Ik ging voor haar staan.
"Moest dat nu?!"
Roep ik tegen haar.
Ik zie eleven nog kwader worden.
Ze komt ook voor me te staan.
"Mijn mike"
Zegt ze kwaad tegen me.
Ik lach sarcastisch.
"Ik wil mike niet!"
Roep ik.
"Jawel"
"Nee!"
"Je pakt mike van me af"
Zegt ze.
"Niet waar!"
"Wel"
"Niet!"
"Bam!"
Opnieuw lig ik op de grond.
Tegen een kast.
De jongens en max kijken geschrokken naar me.
Maar ik had geen tijd om pijn te hebben.
Ik voelde me nu heel kwaad worden.
Ik kijk heel kwaad naar haar en sta op.
Dan voel ik me licht in mijn hoofd.
Maar sterk.
Ik voelde me heel raar.
Het was een gevoel dat ik nog nooit heb gehad.
Ik wandel naar eleven.
Ik kijk haar recht in haar ogen.
Maar ik herken haar ogen.
Het zijn de ogen van het meisje van mijn dromen.
Nu werd alles een beetje duidelijker.
Ik had gedroomd over eleven.
Ik neem haar pols vast.
Eerst trekt ze haar pols terug.
Maar daarna neem ik hem weer vast en deze keer extra hard.
Ik trek haar pols zichtbaar.
Daar zie ik de tattoo staan.
'011'
Mijn adem versnelt.
En mijn hart klopt snel.
Ik ga in shock op de bank zitten.
Ik staar naar de grond.
Iedereen kijkt me raar aan.
Ik krijg tranen in mijn ogen.
"Ik geloof dat ik gek aan het worden ben"
Fluister ik.
Mike loopt naar me toe.
"Mag ik?"
Vraagt hij als hij op zijn hurken voor me gaat zitten.
Ik weet wat hij bedoelt, dus knik ik.
Hij doet mijn jeansbroek een beetje omhoog, zodat mijn enkel zichtbaar is. Hij doet teken dat iedereen moet komen kijken. Ze komen kijken. Één voor één verschrikken ze zich. Als laatste komt eleven kijken. "Zus"
Is alles wat ze tegen me fluistert. Ze komt langs me zitten. "Ik had een rare droom, over ons."
Vertel ik eleven.
Eleven knik.
"Ik ook"
Vertelt ze me.
"Daarom was ik kwaad, ik had schrik dat je mike zou afpakken."
Ik schud mijn hoofd.
"Nooit, ik voel niets voor mike."
Als je een leugen blijft herhalen, ga je ze zelf geloven."