Time// mike wheeler♡

~F O U R~

*een week verder*
Ik open mijn ogen langzaam. Ik kijk rond en zie dat ik op een bed lig in een andere kamer. In mike's kamer. Ik ga recht zitten. Ik kijk rond in zijn kamer. Ik sta op en wandel langs alle foto's die hij heeft staan. Mike is niet in de kamer dus besluit ik om naar onder te gaan. Ik weet de weg nu wel sinds mike me heeft rondgeleid. Ik mocht hier van mike's moeder blijven. Mike heeft gezegt dat ik een nieuwe klasgenoot was en dat mijn ouders me niet zo goed behandelde. Ik loop de trap af. Ik zie karen en nancy in de keuken bezig. "Hey" zeg ik. Ze stoppen met praten en draaien zich om. "Hey liefje, goed geslapen?" Vraagt mike's moeder. Ik knik. "Heel goed" ze geeft me een glimlach terug. "Euhm waar is mike?" Vraag ik. "Normaal zou hij al onder moeten zijn, de jongens zijn d&d aan spelen, dat is toch wat mike me zei" ik knik.
Dan loop ik uit de keuken naar mike. Ik open de deur en wandel naar onder. Daar zie ik mike zoenen met eleven. "Ohw, euhm, s-sorry" stutter ik. Mike springt van eleven af. Hun gezichten worden rood."Druk bezig precies?" Zeg ik met een grijns. "Euhm, i-ik had je, ik had je niet gezien" ik grinnik en loop naar de bank. Ik ga erop zitten. "Dus mikey vertel eens, want als de nieuwe 'klasgenoot' moet ik toch van alles op de hoogte zijn." Zeg ik met een knipoog. "Euhm oke, ik en eleven zijn euhm een stel, lucas is met max, en nancy met steve....of jonathan, ik kan het eigenlijk niet meer volgen, eleven komt uit het lab, ze behandelde haar daar slecht en ze is kunnen ontsnappen, max was nieuw, en will heeft lang in de upside down gezetten en eleven heeft krachten, ik denk dat alles was" legt mike me uit. Ik knik. "Ahja en we proberen al lang de gate te sluiten maar het lukt niet." Ik knik. Ik keek naar eleven. Ze kwam me bekent voor. "Eleven, Hoe kom je aan die naam?" Vraag ik als ik naar haar toe loop. Ze schrikt. "Niet bang zijn, je komt me gewoon....bekend voor." Zeg in tegen haar. Eleven neemt haar pols vast. Ze wilt iets laten zien als karen ons onderbreekt. "Eten!" Roept ze vanaf boven. Mike, eleven en ik lopen naar boven. We gaan aan tafel zitten.
*later*
Ik maak me klaar omdat we naar school moeten. Ik trek nancy's pyama uit en trek mijn zwarte legging met mijn trui weer aan. Er is een klop op de deur. "Kom binnen!" Roep ik. Dan doet mike voorzichtig de deur open. "Euhm we zijn niet in 2018, dus die kleren zien er raar uit, hier zijn een paar van nancy's kleren, kies er maar iets uit"
"Noemde je me nu net raar wheeler?" Mike krijgt een gemene grijns op zijn gezicht. "Je komt uit 2018, moet ik je dan normaal vinden?" Zegt hij. "Zwijg dat mooie mondje maar van jou voordat ik aan je moeder ga vertellen wat jij en eleven doen." Nu vormt er ook een gemene grijns op mijn gezicht. "Oke, ik zwijg al, kleed je aan, we moeten naar school." Ik knik. Dan sluit mike de deur. Ik trek mijn kleren uit en doe de andere aan.
Dan pak ik de schooltas en loop ik naar onder. Daar staan de jongens, eleven en max al te wachten. "Je ziet er mooi uit" zegt will. "Dankje" antwoord ik vriendelijk. Dan wandel ik de deur uit. "Eleven is jane" legt lucas me uit onderweg naar school. "En pas op voor troy en james" zegt dustin. Ik kijk hem vreemd aan. "Wie is troy en james?" Vraag ik hun. Als we de school binnen rijden met onze fietsen. "Dat zal je snel genoeg merken."Zegt will.

Ik knik gewoon.
Ik hop van mijn fiets af. En zet hem weg. Als we de fietsenrekken verlaten zie ik 2 jongens in de verte. "Als je van de duivel spreekt" zegt mike. "Wie zijn ze?" Vraag ik. "Dat is james en troy" zegt dustin. Dan komen de jongens voor ons te staan. "En wie ben jij, beauty?" Vraag één van de jongens. "Ik ben (j/n)." Ze lijken toch niet zo erg te zijn als de andere zeggen. "Wat doe jij bij de nerds van de school?" Zegt de jongen voor me. Toch niet zo lief als ik dacht. "Wat zei je?" Zeg ik als ik recht voor zijn neus kom te staan, en mijn armen over elkaar kruis. "Komaan pretty, je zou wel iets anders kunnen doen met dat mondje van jou dan gemeen te zijn." Mijn mond valt open. "Ooit van manieren gehoord?" Zeg ik voordat ik de jongen een klap in zijn gezicht geef. "Bitch!" Roept de jongen als hij naar zijn kaak grijpt. "Ga, nu!" Beveel ik hun. "Je hoort nog van me!" Zegt hij als hij weg loopt met de andere jongen. "Woah, dat was cool" zegt dustin. "Ja, niemand neemt het op voor ons buiten elev-jane" zegt lucas. Ik geef hun een glimlach. " de les start" zegt eleven als de bel gaat.
*later*
We rijden allemaal terug naar huis na school. Ik ben aan het praten en aan het lachen met mike, als ik ineens tegen de grond val. Het was als een soort magneet die aan mijn fiets trok. "Ahw!" Roep ik als ik de grond raak. De jongens stoppen. Will loopt naar me toe en de andere volgen. Behalve eleven, ze blijft op haar fiets zitten. "Gaat het?" Vraagt dustin. "Ziet het er zo uit?" Vraag ik sassy. Lucas grinnikt. "Kom, ik help je wel" zegt dustin als hij me van de grond op helpt. Ik neem mijn fiets terug vast en kruip er terug op. Dan begin ik terug samen met de jongens naar huis te fietsen. Eens als we bij mike's thuis zijn stap ik van mijn fiets af. En loop ik naar binnen. Als ik naar mijn knie kijk zie ik dat er bloed langs mijn been afglijd. Ik kijk naar de jongens. Ik zie dat eleven haar bloedneus afveegt. Ik hoor will en eleven een gesprek hebben. Het enige wat ik hoor is dat will zegt "eleven dat kan je niet doen" ik zie dat eleven haar ogen rolt. Wedde dat zij hier iets mee te maken heeft. Ik vind haar maar raar. Karen komt naar me toe gelopen. "Schatje, wat is er gebeurt?"
"Ik ben gevallen" antwoord ik.
"Mike, help haar eventjes om de wonde schoon te maken." Zegt mike's moeder. Mike zucht. "Moet dat nu?" "Ja, mike, nu" mike rolt zijn ogen en loopt naar de badkamer samen met mij. Ik ga zitten op de badrand. Mike komt voor me zitten op zijn knieën. Ondertussen als mike me aan het helpen is begin ik tegen hem te praten. "Het was eleven, he?" Vraag ik. Mike kijkt verbaast op. "Je bent slim" zegt mike tegen me. "Waarom haat ze me?"
"Ze haat je niet, eleven kan soms heel jaloers worden, ik spreek haar er straks wel overaan." Ik knik.
"Ik wil niet dat jullie ruzie maken om mij."
Vertel ik mike.
Mike schud zijn hoofd.
"Zullen we niet doen, maar ze kan je geen pijn doen, je bent een vriend, net zoals max, will, lucas en dustin."
Zegt hij als hij een pleister over mijn wonde plakt.
Ook kende ik mike nog maar een paar dagen, voelde hij aan als familie.
"Dankje mike, ik ken je nog maar net maar het alsof ik je al jaren ken."
"Voor mij het zelfde"
Dan als ik wil opstaan houd mike me vast.
Ik kijk hem raar aan.
"Wacht eens even"
Ik knik en ga terug zitten.
Mike bestudeert mijn voet.
Hij wrijft over mijn enkel.
"Is deze....echt?"
Vraag mike.
Ik kijk naar mijn enkel.
Ik zie mijn tattoo.
'005'
"Ja"