Time// mike wheeler♡

~T W O~

"Ik moet even iets anders gaan halen" zeg ik tegen mijn vader als een leugen. Hij knikt. Dan loop ik snel de kamer uit. Ik loop langs het lange doek, met het 'project' er achter. Ik hoor vreemde geluiden eruit komen. Hawkins was een vreemde stad met nog vreemdere mensen, zoals ik al eerder zei. Ik liep naar het hoofdgebouw. Ik loop een deur binnen en er zit niemand achter de computers die de camera's regelen. Ik ga snel zitten en schakkel zo snel als ik kan alles uit. Ik loop heel snel de deur uit en sluit de deur achter me, zodat niemand merkt dat wat ik gedaan heb. Ik loop snel naar de deur. Daar staat de code voor het alarm. Als dochter van de wetenschapper weet je natuurlijk alles. Dus wist ik de code van het alarm natuurlijk ook. Ik duw de code in. Gelukkig was het de juiste, de code is niet moeilijk te vergeten als het je geboortedatum is. Ik loop heel snel terug naar de kamer waar ik mijn experiment bezig was.
"Dat duurde lang" hoor ik mijn vader zeggen. Ik zet mijn beste fake glimlach op. "Ik kon het niet vinden." Zeg ik. Nog eens een leugen. Ik hield niet van liegen, maar deze keer moest het. Trouwens, een leugentje om best wil kan toch geen kwaad.
*later*
"Ik ga slapen!"
Weer een leugen.
De waarheid: ik ga uit het raam klimmen en daarna naar een andere tijdzone. "Oke!" Hoor ik hem roepen. Ik trek mijn zwarte legging aan en schuif mijn zwarte nike trui over mijn hoofd. Ik neem mijn zaklamp en stop hem in mijn jaszak. Ik neem mijn uurwerk en doe hem aan. Voor de veiligheid neem ik mijn zakmes mee. Ik leg het briefje waarin ik alles uitleg op mijn hoofdkussen. Dan open ik het raam. Ik hang met een been uit het raam, als ik nog een keer naar mijn kamer kijk. Het zou eventjes duren voordat ik mijn kamer nog zou zien. Ik was zelfs niet zeker dat ik hem ooit zou terug zien. Dan spring ik uit het raam. Gelukkig is het niet hoog. Ik kijk nog snel via het raam naar mijn vader die tv aan het kijken is. Dan wandel ik naar het lab. Het is niet heel ver. Als ik begin te wandelen neem ik mijn telefoon en speel ik de muziek af. Ik zing zachtjes mee. Dan als ik mijn bestemming heb bereikt wandel ik naar binnen. Het is heel donker, dus neem ik mijn zaklamp en doe ik hem aan. Het pad voor me licht op. Ik begin te heel rustig en zachtjes te wandelen. Niet te geloven dat ik straks in een andere tijdzone ga zitten. Er waren veel grote problemen waarmee ik geholpen had. Zoals the upside down, de demogorgon was toch maar iets raars hoor. Maar dit was toch wel het grootste waar ik mee ging helpen. Nu sta ik voor het doek. Ik hoor rare geluiden achter het doek. Dan haal ik diep adem en open ik het lange doek. Ik kom meteen uit op een glaze ruimte. Ik zie het 'probleem' voor me. Ik zie ook vele knopjes. Ik weet niet welke ik moet gebruiken voor de gate te openen. Dus begin ik maar op verschillende knopjes te duwen. Als ik op het gele knopje duw gaat de glaze deur open. Toch al één ding dat gelukt is, denk ik in mezelf. Dan begin ik verder op verschillende knopjes te duwen. Maar geen enkele doet iets. Dan zie ik een rood knopje. Rood=gevaar. Dat weet iedereen wel. Dus duw ik zo snel mogelijk op het knopje. Maar dan gaat het licht over heel het gebouw aan en begint het alarm af te gaan. "Fuck!" Roep ik. Ik duw op nog verschillend knopjes. Dan zie ik een sleutel in liggen op de tafel. Ik loop snel naar de tafel en grijp de sleutel. Ik hoor verschillend stemmen van mannen roepen. Waarschijnlijk de beveiligings dienst. Mijn handen beginnen te zweten en mijn hard klopt heel snel. Ook mijn ademhaling verhoogd. Ik loop terug naar alle knopjes. Ik laat de sleutel ook nog eens vallen. Ik sla mezelf op mijn hoofd en pak de sleutel snel op. Ik kijk zenuwachtig rond waar de sleutel zou kunnen inpassen. Dan zie ik een slot. Ik steek de sleutel er snel in en draai eraan. Dan hoor ik een klik. Er verschijnt snel een glimlach op mijn gezicht. Maar die verdwijnt ook even snel als ik voetstappen hoor. Ik trek snel aan de schuif. Dan verschijnen er nog andere knopjes. Ik zucht. "Welk knopje?" Fluister ik tegen mezelf. Dan zie ik een grote knop, even groot als mijn hand. Hij is geel en heeft zwarte strepen erop. Er staat een driehoek op met een '!' in. Ik kijk snel achter me en haal diep adem. Ik sluit mijn ogen en dan duw ik heel hard op de knop. Het alarm word harder. En de deur vliegt open. Ik negeer het geschreeuw. Ik loop daar de deur en ga voor de gate staan. Ik haal diep adem en kijk nog één keer achter me. Daar zie ik mijn vader staan. Ik kijk recht in zijn ogen. Dan draai ik me terug naar voren en wandel ik er door. Vanaf dan is alles zwart.